Ιφιγένεια που από γενιά ανώτερη σημαίνει

Μπήκε Αύγουστος και εγώ δεν έχω τί ούτε και τρόπο να ποστάρω. Σκέφτομαι, σκέφτομαι αλλά κάτι δεν βγαίνει να πάρει φως η σκέψη. Όλα προβάλλουν κάπως οργανωμένα, αμυνόμενα, σα να με σφάξαν από κάπου. Ξεραίνομαι μα δεν το καταπιέζω και προσπαθώ ν' αυτοσχεδιάσω λόγια μπας και πάρω λιγάκι τα πάνω μου. Πάλι να μιλήσω. Θέλω να σου πω. Ήρθανε και γενέθλια βλέπεις και ο χρόνος όταν περνάει εμένα με αφοπλίζει.

Δεν είμαι ήρωας. Και να πω την αλήθεια ειρωνεύομαι και τον τίτλο ακόμα. Έχω σχέση μόνο με τους ήρωες των λαθών. Ο Αχιλλέας η αλήθεια με ενδιέφερε από τη στιγμή που έπαιξε τραγωδία. Στα έπη ούτε να του κλάσω την πτέρνα, όχι να τον παντρευτώ.

Από τη μια μου ρχεται την Ιφιγένεια να καλέσω που είδα χτες στους Ταύρους, από την άλλη για το μακελειό του 1453 και γιατί η περιπέτεια η ελληνική δε σταμάτησε εκεί πέρα να τελειώνει. Κρατάω μέσα μου βαθιά μια Ελλάδα άλλη από αυτή που ζω και αυτή που επιζεί επιζητώ να πεθάνει. Και αυτή που κρατάω μέσα μου μπορεί να επιζήσει ακόμα κι αν η άλλη επιτέλους εκδιωχθεί και πάει να πεθάνει.

Θέλω να μιλήσω για κάτι αλλό από αυτό που με θυμώνει αλλά με έχει τόσο θυμώσει αυτό που δεν μπορώ για το άλλο να μιλήσω.

Με έχουν περιορισμένο. Με έχουν αφημένο σε σκοτάδι πηχτό και δεν έχω τρόπο ούτε από τις χαραμάδες μου να εξέλθω. Είμαι κλεισμένος σε σύνορα. Πάλι. Θέλω η Αρτέμιδα να κάνει το θαύμα κι εγώ να πάρω δρόμο για μια χώρα που θα ραντίζω ό,τι ελληνικό θα μου' ρχεται να θυσιάσω. Αύριο στην πατρίδα μας θα είναι του Σωτήρος.

Δε θα γυρίσω όμως στο τέλος πίσω εγώ. Θα μείνω πιστός σε βασιλιά των βαρβάρων. Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων αναλαμβάνεται, μεταμορφώνεται στους ουρανούς. Ούτε κι οι Έλληνες έχουνε βασιλιά. Περιμένουνε δευτέρα παρουσία σαν τους Εβραίους μια πρώτη. Σωσμένες άτσαλα Ιφιγένειες τον τρελλαμένο Ορέστη.

Γιατί γιορτάζουμε; Μόνο κάτι ψιλά παχύρρευστα έπαθλα στα χέρια μας ανταλλάσουμε. Κωλοέλληνα, ποτέ σου δεν θα πάψεις να το κατουράς το ίδιο σου το σπέρμα. Και η Κοίμησις περιμένει...