Φοβάμαι να σε αντικρύσω
το παρελθόν πάντα επιστρέφει
αντιμέτωπος ήρθα με τη ζωή μου
Τις νύχτες φοβάμαι
οι αναμνήσεις τα όνειρά δένουν
ταξιδεύω κι αργά ή γρήγορα να σταματήσω πρέπει
Η λησμονιά που καταστρέφει τα πάντα
σκότωσε τις παλιές μου πλάνες
κρατώ όμως ελπίδα κρυφή
κι αυτός είναι της καρδίας θησαυρός
Γυρνώ πίσω
με σημάδια
και πάχνη απ' το χρόνο
ασημένια στο πρόσωπο
Νιώθω τη ζωή μια στιγμή
και τα χρόνια τα είκοσι ένα τίποτα
τα μάτια μου κόκκινα κοιτούν στη σκιά
κι εσένα φωνάζουν
Ζω με ψυχή αρπαγμένη
απ' αυτό που γλύκα πάλι θυμάμαι και κλαίω
Τα τελευταία χρόνια άκουγα συχνά τους καθηγητές να μιλούν για την αρχαία ελληνική τραγωδία. Έλεγαν και είχα πειστεί οτί είναι είδος ποιητικό και έντεχνο σε βαθμό που δεν αφορά την εποχή μας, είδος που έχει κλονιστεί, απλούστερα μιλώντας πες το και πεθάνει. Ομολογώ ότι ήμουν μαθητής καλός. Στο θάνατο όμως κομμάτι δύσκολο να είσαι αριστούχος. Απόψε βλέποντας την τελευταία ταινία του Αλμοδοβάρ, επιβεβαίωσα ότι μπορώ να είμαι κι ό,τι θα κάνει τους καθηγητές μου να διαφωνήσουν. Κακή εκπαίδευση θα μου πείτε.... Ας μην ξεφεύγω απ' το θέμα. Απόψε είδα την πρώτη μου επίσημα πολύχρωμη τραγωδία. Χωρίς αμπέχωνο. Κι ένιωσα μια υπερηφάνεια... Για τη Μεσόγειο. Κι έκτοτε σκέφτομαι κάπως έτσι. Το Λόρκα, τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή κυρίως.
3 comments:
Ευχάριστα ξαφνιάσματα-ο σύγχρονος κινηματογράφος να σε γυρνά στην αρχαία τραγωδία και να καταφέρνει ό,τι δεν κατάφεραν στρατιές ανήμπορων δασκάλων εκπαιδευμένων απ' το σύστημα ν αδιαφορούν οι μαθητές για ό,τι θα έπρεπε να θαυμάζουν...
Μη νομίζεις-κι εγώ που στα λέω αυτά φιλόλογος είμαι...
Καλή σου μέρα!
Νομίζω με το σχόλιο για την πολύχρωμη τραγωδία έχεις κάνει λίγο πιο όμορφη κι εύκολη την ζωή των απανταχού απαισιόδοξων/καταθλιπτικών.
Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ έτσι.
Μ' αρέσει!
"Πολύχρωμη Τραγωδία"
Σου βγάζω το καπέλο για τη φράση αυτή.
Ντροπή μου που σπούδαζα τόσα χρόνια κινηματογράφο και δεν έσωσα ακόμα να δω την ταινία αυτή. Πάω να τη νοικιάσω.
Φχαριστώ για την επίσκεψη στο μπλογκ μου!
Στεφ
Post a Comment