Δικαιοσύνη

Τα παιδιά τα πουλιά τρομάζουν

Δε θα μιλήσουν

Δε θα πετάξουν

Aς τελειώνουμε με τις παρελάσεις...

Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία συνέντευξη σήμερα της Άλκης Ζέη και μεταφέρω από την εφημερίδα τα λόγια της αυτούσια. Ο θόρυβος που ξέσπασε για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' τάξης της φαίνεται ακατανόητος: «Ενδεχομένως να υπάρχουν λάθη, δεν ξέρω. Αλλά τι να κάνουμε, να το κάψουμε; Θα ήταν ανατριχιαστικό. Και πώς γίνεται να βρίσκονται από την ίδια πλευρά οι ακραίοι εθνικιστές, ο Χριστόδουλος και το ΚΚΕ; Καλώς ωθεί το βιβλίο τους μαθητές στην έρευνα, έχουμε ανάγκη από ένα διαφορετικό βλέμμα στον κόσμο. Για μένα, ούτε οι μαθητικές παρελάσεις που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Την 14η Ιουλίου, οι γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Ομως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας...».

Την Τετάρτη παρουσιάζομαι. Κι ακόμα δεν έχω επιλύσει τις πιο βασικές εθνικές μου απορίες. Ποιά πατρίδα υπηρετώ και ο λόγος για όλο αυτό - στα αλήθεια, όμως - ποιός είναι;

http://kyriaz.blogspot.com/2007/05/blog-post_06.html

http://xrismoi.blogspot.com/2006/12/blog-post_116747472465366268.html#links

Γύρνα πίσω

Φοβάμαι να σε αντικρύσω

το παρελθόν πάντα επιστρέφει

αντιμέτωπος ήρθα με τη ζωή μου

Τις νύχτες φοβάμαι

οι αναμνήσεις τα όνειρά δένουν

ταξιδεύω κι αργά ή γρήγορα να σταματήσω πρέπει

Η λησμονιά που καταστρέφει τα πάντα

σκότωσε τις παλιές μου πλάνες

κρατώ όμως ελπίδα κρυφή

κι αυτός είναι της καρδίας θησαυρός

Γυρνώ πίσω

με σημάδια

και πάχνη απ' το χρόνο

ασημένια στο πρόσωπο

Νιώθω τη ζωή μια στιγμή

και τα χρόνια τα είκοσι ένα τίποτα

τα μάτια μου κόκκινα κοιτούν στη σκιά

κι εσένα φωνάζουν

Ζω με ψυχή αρπαγμένη

απ' αυτό που γλύκα πάλι θυμάμαι και κλαίω

Τα τελευταία χρόνια άκουγα συχνά τους καθηγητές να μιλούν για την αρχαία ελληνική τραγωδία. Έλεγαν και είχα πειστεί οτί είναι είδος ποιητικό και έντεχνο σε βαθμό που δεν αφορά την εποχή μας, είδος που έχει κλονιστεί, απλούστερα μιλώντας πες το και πεθάνει. Ομολογώ ότι ήμουν μαθητής καλός. Στο θάνατο όμως κομμάτι δύσκολο να είσαι αριστούχος. Απόψε βλέποντας την τελευταία ταινία του Αλμοδοβάρ, επιβεβαίωσα ότι μπορώ να είμαι κι ό,τι θα κάνει τους καθηγητές μου να διαφωνήσουν. Κακή εκπαίδευση θα μου πείτε.... Ας μην ξεφεύγω απ' το θέμα. Απόψε είδα την πρώτη μου επίσημα πολύχρωμη τραγωδία. Χωρίς αμπέχωνο. Κι ένιωσα μια υπερηφάνεια... Για τη Μεσόγειο. Κι έκτοτε σκέφτομαι κάπως έτσι. Το Λόρκα, τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή κυρίως.

Καλό μήνα

Istoria+Eytyxia