2 είναι ο καημός της ένωσης. Το ένα να γίνει δύο. Και επίσης η συμφιλίωση με τις δυο μας φύσεις. Σκληρότητα - ευθραυστότητα, αρσενικό - θηλυκό, υλικό και πνευματικό μας μέρος κ.ο.κ. Ταυτόχρονα είναι κι ένα παιχνίδι με τις σωματικές ταχυδακτυλουργίες, αφού τα περισσότερα απ' όσα συμβαίνουν στην παράσταση γίνονται με δύο. Αλλά κυρίως είναι ο μεγάλος καημός της ένωσης, του συσχετισμού μ' ένα συνάνθρωπο. Ο καημός του Αριστοφάνη δηλαδή στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνος.
(Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Δημήτρη Παπαϊωάννου στον Βασίλη Αγγελικόπουλο, εφ. Καθημερινή 19/11/2006)
3 comments:
Δεν ξέρω αν το 2 θα είναι καλό-δεν το είδα ακόμα αλλά προβλέπεται. Πάντως ο Παπαϊωάννου είναι μεγάλος καλλιτέχνης. ΚΑι ξέρει να χτυπάει τη φλέβα εκεί που θα τη νιώσουμε περισσότερο.
Καλησπέρα
Έχω έρθει μόνο με το λόγο αντιμέτωπος... κι έχει λόγο σαγηνευτικό. Περιμενω και το θέαμα πως και πως. Ίσως το οτι πρώτη φορά θα δω δουλειά του να είναι ιδιαιτέρως θετικό σε σχέση με τα συναισθήματα της φλέβας.
Αίολε, χαιρετώ..
και σε καλωσορίζω :)
Post a Comment