Κατευθείαν

Οίστρος και μανία διονυσιακή πάλαι ποτέ κυρίευσε τα βράδια

νύχτες αγρύπνιας μοναχά απόμειναν να στέκουν τώρα

σα κάτι γέρικους ξερακιανούς που ξόφλησαν τον ύπνο, ξύπνησα

για την υπόλοιπη ζωή στις τέσσερεις το χαραμά τους εγώ

και την ώρα αυτή νομίζω πως κοιμάμαι,

κλείνω μάτια κι ακολουθώ ένα τούνελ μυστικό και κούφιο

κατευθείαν στο πιό βαθύ, το πιό πυκνό σκοτάδι της ημέρας,

λίγο πριν την αρχή, στο τέλος μιάς ακόμη αξημέρωτης νύχτας: γίνομαι

βερμπαλιστής.

Σημαίνει πώς φοβάμαι.

Κι αυτό σημαίνει πιό βαριά το ρήμα πώς γερνάω.