Ωραίες κοιμωμένες...

Απόπειρες πέντε χτες για καταχώρηση τρίτη στο blog μου. Αν είναι ο άνθρωπος ψυχαναγκαστικός δεν κρύβεται ούτε στον κόσμο του διαδικτύου... Τρεις, πέντε, να συνθέσω σκέφτηκα έστω και λέξεις δεκαπέντε και όμως ανεπιτυχώς. Δεν τα κατάφερα. Από παιδί το ένιωθα. Το αδιέξοδο του δεκαπενταυγούστου με φτάνει πάντα κάπου, αλλά... ως εδώ και μή παρέκει... - χωρίς την επιθετικότητα του όρου. Πισώπλατα και στη μέση του μήνα του τρίτου δέχεται το καλοκαίρι το πλήγμα το πρώτο κι εμείς ονομάζουμε Μαρία και Παναγιώτη αγαπημένους μας για να βαφτίζουμε γιορτή ό,τι ωραίο σημαίνει "τελειώνω"...
Και χριστιανικά να το πάρεις, ημέρα όπως την χθεσινή τις χάνεις τις ελπίδες που τρέφεις για το θείο αφού και μια παρθένος αφιερωμένη κοιμάται ύπνο αξύπνητο, όπως τον θάνατο βαθύ. "Αλλά σωπαίνω... Τη γλώσσα όταν πατά μεγάλο βόδι" φέρνω την ομορφία του Άργους στην πόλη της Παλλάδας. Εκδίδει μέσα στον Αύγουστο άδεια περιπάτου για τυχερούς που μένουν πίσω. Για μια γυναίκα με τρία πρόσωπα -αρχαίο, χριστιανικό, νεοελληνικό: σε τρεις τοίχους κλεισμένη Ελλάδα- δανείζομαι τα λόγια αρχαίου φύλακα για να ντυθώ το δικό του προσωπείο τα βράδια που την πόλη άδεια γυρίζω. Προσθέτω: "Κοίμησις Θεοτόκου έφτασε να σημαίνει μετάστασις ονείρων"...
Ανακαινίζονται κι αυτά όπως και οι μύθοι μας, όπως το θέατρο στην οδό Αμερικής, στο τέσσερα συγκεκριμένα. Μας πήρε χρόνια δέκα όπως και στο αρχαίο χορικό για να αναστήσουμε το μύθο της Αλίκης. Πάντα καταπώς μας συνέφερε εκμεταλλεύομασταν την αθωότητα σ' αυτό τον τόπο. Για να πληρώνει μονάχα αυτή το πρόστιμο στο τέλος που λέει κι η Νικολακοπούλου. Ας περισώσουμε την αίγλη της με τη μαρκίζα γράμματα πέντε κόκκινα και λαμπερά για να κοσμήσει το όνομά της θέατρο κεντρικό της Αθήνας... Τί μας κοστίζει; Το πολύ κάμποσες εμπορικές επιτυχιές ακόμα, αν και μιά λάμψη λίγο πιό θαμπή, τη λάμψη που πάντα θα απολογείται σε εκείνης...