Από την άλλη πλευρά του καθρέπτη λοιπόν. Αντιμιλώ. Είμαι ξένος και την φιλοξενία σας δοκιμάζω. “Περπάτα, περπάτα” μου είπαν “κι όπου σε βγάλει πες το πατρίδα εκεί που το γεμάτο φεγγάρι ασημώνει της ελιάς το φύλλωμα… να το θυμάσαι.. έτσι βρήκε και ο Ορέστης την Αθήνα..”
Ήξερα πως είχα τρεις μέρες καιρό. Ο τόπος πάντα βρίσκεται, ο χρόνος είναι θέμα, αν θα προλάβεις ή θα σε προλάβει, μη φανταστείτε δηλαδή και κανένα δίλημμα μαθηματικό. Οι αλγεβρικές εμπειρίες δεν ψάχνουν αριθμούς να καλύψουν τα άγνωστα χ τους. Ποιότητες ζωής ιχνηλατούν στους καθρέπτες και να ξέρεις να πατήσεις τους χάρτες ζητάνε. Σταδίου, Φιλελλήνων, Αρεοπαγίτου… αν βγεις στη Συγγρού άλλαξες δρόμο και πολιτισμό κι άντε να βρεις τον ευεργέτη…
Εγώ κι εσείς ας πούμε βρήκαμε τον σωστό, τον αρχαίο, τον κλασικά ελληνικό. Πεζόδρομος χωρίς αυτοκίνητα, επομένως και δίχως λακούβες, αλλά και δίχως φώτα, μαύρος και σκοτεινός. Ήταν και νύχτα δίχως ήλιο βλέπεις, όμως κατάλαβα πως έφτασα γιατί είδα το ολόγιομο φεγγάρι πως ασήμωνε της ελιάς τα φύλλα.
Όταν έφτασα κοιτούσατε ήδη το φεγγάρι. Δε σας αδικώ. Κι εγώ αυτό προσέχω. Ήταν ολόλαμπρο και φωτεινό, εντυπωσιακό….Ωραίο. Και είχατε ανάγκη κι από φως μέσα σε τέτοιο σκοτάδι και τόσα δέντρα. Γλεντήστε. Εγώ ξαπλώνω… κι ας ξέρω ότι απ’ την κραιπάλη σας αύριο πάλι μόνος θα’ μαι…
No comments:
Post a Comment