Καμιά φορά ξεκινάω ανεπιτυχώς να καταγράψω τον ήχο του ακάλυπτου. Αρχιτεκτονικά είμαι βεβαίως ανίδεος - είναι εντυπωσιακό πόσο ανεπαρκείς είμαστε να περιγράψουμε το φαινόμενο της αθηναϊκής πολυκατοικίας, ενός φωταγωγού μιας εξαόροφης έστω αθηναϊκής πολυκατοικίας, της πιο κοινόχρηστης οικοδομικής κατασκευής του σύμπαντος κόσμου. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κοιταζόμαστε όλοι οι όροφοι, άλλοι προς τα πάνω, άλλοι προς τα κάτω, άλλοι βιζαβί κι απεναντίας. Είμαστε μέσα σε ένα τετράγωνο που βυθίζεται ως πουθενά και αγωνίζεται να υψωθεί δια παντός. Ξέρουμε σε ποιόν όροφο είμαστε αλλά δεν ξέρουμε το ύψος εντελώς, τη σχέση του ύψους ως προς την επιφάνεια. Ούτε ξέρουμε πώς αλλά θέλουμε να φτάσουμε τον ουρανό. Είμαστε διερχόμενοι. Τώρα πάντως είναι όλα ήσυχα, τα τετραγωνικά κοιμισμένα, ούτε συμφωνίες, ούτε συνομιλίες υπάρχουν. Ούτε τα κάγκελα φαίνονται τόσο κυρίως εδώ, στο πίσω μπαλκόνι. Δεν μας περιορίζουν. Υπάρχει μόνο μια γοητευτική ανασφάλεια που λιγάκι γελάει, ίσως μια ασφάλεια λιγάκι επισφαλής, καθώς λιγάκι φυσάει. Ούτε τα κλειστά φώτα περιγράφονται, ούτε η λυτρωτική τσιμουδιά στο σκοτάδι. Δεν ξέρω τι μας περιμένει όταν περάσει το καλοκαίρι. Φυσάει, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι 4 Αυγούστου, 4 και τέταρτο η ώρα το πρωί, στον 4ο. Φυσάει, ας πούμε στα 4. Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι είναι ωραία. Φυσάει τρία τέταρτα, όχι εντελώς φοβάμαι. Προσπαθώ με αριθμούς να γίνω ανεπιτυχώς σαφής. Τετραγωνίζομαι φοβάμαι. Σταματάω - φοβάμαι γίνομαι πολύ εγκεφαλικός, κοινότατος, αυστηρά ιδιωτικός πάλι. Ομφαλοσκοπώ τετραγωνιωδώς.