Ας πούμε

Περιμένω, ούτε και ξέρω τι περιμένω,
ούτε κι ένιωσα πως πέρασαν
τα τελευταία 8, ας πούμε, χρόνια

Ας πούμε αυτόν τον αριθμό,
αφού πρέπει κάτι να πούμε
Ας μετρήσουμε, αφού πρέπει
να εξηγηθούμε
και δε βρίσκουμε τίποτα να λέγεται
- μην τολμήσετε να πείτε:
«Τιποτα δεν πρέπει!», είναι κλισέ -

μέσα σε αυτή την απέραντη αοριστία
τα χουμε πει και τα χουμε ξαναπει
κανένας δεν κατάλαβε
τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε όμως
μακάρι να καταλαβαίνατε την απόγνωση
που προκαλεί όλο αυτό
- ποιό θα μου πείτε,
- ποιό απ’ όλα (κάπως αγανακτισμένοι)
θα μου πείτε
οπότε
καλύτερα που δεν καταλάβετε ποτέ
τι φταίτε κι εσείς που επαναλαμβάνομαι
μα δεν εξηγούμαι
(Και βάζω και παρενθέσεις για να σας εκνευρίζω περισσότερο και
κάνω και άστοχους διασκελισμούς*)

Η συνήθεια σας να τακτοποιείτε
Και
- κάτι πρέπει να κάνεις με το θέμα σου με τα χρήματα, δε νομίζεις
Η δεύτερη καλύτερη ατάκα μετα το
- είσαι πολύ εγκεφαλικός

φοβάμαι, φοβάμαι το μετρήσιμο
φοβάμαι τόσο καρτερικά κάθε ξημέρωμα
που ο ήλιος καμιά φορά μου φαίνεται θα
ανατείλει στο αρνητικό του -
Όπως και το χει κάνει ως τώρα ήδη
τόσες πολλές φορές,
Κι όλο, θεέ μου, χειροτερεύει,

πωπω σα γυναίκα μιλάω
καμια θετική σκέψη
(Πωπω καθόλου πολίτικλι κορρεκτ αυτό με τη γυναίκα, η γυναίκα φέρνει τη ζωή,
να το βγάλω ή να την υποδυθώ)

Η θεία μου το 85 έλεγε:
Είμαι γυναίκα αλλά το’ χω αρσενικό το μυαλό
(το δηλητήριο εννοούσε;)

Δεν καταλαβαίνω πολύ καλά,
μ’ αρέσει η παρανάγνωση κι η ασυνταξία
δεν καταφέρνω να το ορίσω κι εντελώς
αλλά
- ας πούμε πριν 33 χρόνια, το 85,
η θεία μου ήταν 38 χρονών
απόψε 71 και δε μιλιόμαστε στα 39 μου
το 2050 θα μαι 71;

- Ας πούμε
θυμάσαι εκείνο τον διάλογο τότε:

- Η εξοικείωση με κατοχυρώνει με τ' άστρα;

- Η εξοικείωση με τι;

- Τίποτα, προσπαθώ να ορίσω αλλιώς τη σύνταξη του κατοχυρώνει,
αλλά δε μου βγαίνει σε δαχτυλικό εξάμετρο

*και άμετρους επίσης

Καμιά φορά ξεκινάω ανεπιτυχώς να καταγράψω τον ήχο του ακάλυπτου. Αρχιτεκτονικά είμαι βεβαίως ανίδεος - είναι εντυπωσιακό πόσο ανεπαρκείς είμαστε να περιγράψουμε το φαινόμενο της αθηναϊκής πολυκατοικίας, ενός φωταγωγού μιας εξαόροφης έστω αθηναϊκής πολυκατοικίας, της πιο κοινόχρηστης οικοδομικής κατασκευής του σύμπαντος κόσμου. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κοιταζόμαστε όλοι οι όροφοι, άλλοι προς τα πάνω, άλλοι προς τα κάτω, άλλοι βιζαβί κι απεναντίας. Είμαστε μέσα σε ένα τετράγωνο που βυθίζεται ως πουθενά και αγωνίζεται να υψωθεί δια παντός. Ξέρουμε σε ποιόν όροφο είμαστε αλλά δεν ξέρουμε το ύψος εντελώς, τη σχέση του ύψους ως προς την επιφάνεια. Ούτε ξέρουμε πώς αλλά θέλουμε να φτάσουμε τον ουρανό. Είμαστε διερχόμενοι. Τώρα πάντως είναι όλα ήσυχα, τα τετραγωνικά κοιμισμένα, ούτε συμφωνίες, ούτε συνομιλίες υπάρχουν. Ούτε τα κάγκελα φαίνονται τόσο κυρίως εδώ, στο πίσω μπαλκόνι. Δεν μας περιορίζουν. Υπάρχει μόνο μια γοητευτική ανασφάλεια που λιγάκι γελάει, ίσως μια ασφάλεια λιγάκι επισφαλής, καθώς λιγάκι φυσάει. Ούτε τα κλειστά φώτα περιγράφονται, ούτε η λυτρωτική τσιμουδιά στο σκοτάδι. Δεν ξέρω τι μας περιμένει όταν περάσει το καλοκαίρι. Φυσάει, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι 4 Αυγούστου, 4 και τέταρτο η ώρα το πρωί, στον 4ο. Φυσάει, ας πούμε στα 4. Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι είναι ωραία. Φυσάει τρία τέταρτα, όχι εντελώς φοβάμαι. Προσπαθώ με αριθμούς να γίνω ανεπιτυχώς σαφής. Τετραγωνίζομαι φοβάμαι. Σταματάω - φοβάμαι γίνομαι πολύ εγκεφαλικός, κοινότατος, αυστηρά ιδιωτικός πάλι. Ομφαλοσκοπώ τετραγωνιωδώς.

Δεύτερος τόμος

Τρεις μέρες τώρα προσπαθώ 
να τακτοποιήσω τη βιβλιοθήκη·
στο πήγαινέλα των βιβλίων κάθε τόσο 
ο β' τόμος των απάντων του Τσέχωφ 
βρισκόταν έκθετος, δε χωρούσε στο πάνω, 
περίσσευε στο κάτω, γυρνούσε πίσω ή
μεταφερόταν στο δίπλα ράφι
καθώς προχωρούσα τη διαδικασία
Όλο αυτό μου προκαλούσε, 
καθώς συνέβαινε μια θυμηδία
εξαιτίας της κωμικής του δραματικότητας
που ομολογώ μου έδινε κουράγιο να συνεχίζω,
να χαμογελάω μέσα στην απελπισία
"πότε θα τελειώσω, Χριστέ μου"
να παρηγοριέμαι και να απορώ:
«Μα, αγαπητέ μου Άντον Παύλοβιτς, 
ξανά στο κενό;»

Κυμβαλίνος

- αβέβαιης προέλευσης

Παίρνω όλες τις παραμορφωτικές διαστάσεις μου μέσα στο σκοτάδι.
Είναι κρίμα που δεν σου φαίνομαι για να με παρατηρήσεις.
Αιφνιδιάζομαι. 
Ασχημονίζομαι
- σήμερα είχα βρει μια εντελώς καινούργια λέξη αλλά την έχω κιόλας ξεχάσει,
Παίζω, λοιπόν, με τα αζήτητα

Αστιγματίζομαι
Ούτε κι εγώ περίμενα να δω έτσι τον εαυτό μου.
Βλέπω το όνειρο που δεν βλέπεται.

Δεν αντιφεγγίζομαι πουθενά.
Δεν έχει μέσα μου τέλος, καταγωγή ή προορισμό το πηγάδι.

Η λέξη απειρόγαμος ετυμολογείται
παραιτημένη από γλωσσίδι
ή γλωσσάρι

Ο ιερός βράχος

Μέσα μας δέντρα, σκιές, άπνοια
και ο ασκός του Αιόλου, όλα μέσα μας τα εμπόδια φυσικά.
Παραφουσκωμένοι αρσιβαρίστες των εαυτών μας
Η καυλογκριμάτσα μας, περιφερόμενος Τζίμης ο τίγρης μας.
Το καλοκαίρι πιο γκροτέσκο κι από χειμώνας
Μεσαιωνικό μυστήριο
παράπηγμα
εκκύκλημα
παραπέτασμα
α λογάκια φτερωτά τα έπη μας.

Θέλω να φωτογραφηθώ
στην Ακρόπολη

(Διασώζει οπωσδήποτε κάτι από τον υπερρεαλισμό,
φλερτάρει και με τον ρομαντισμό υπογείως
αλλά τίποτε που να μην είναι
ειπωμένο ήδη από τους γενναίους του ‘30)

τους αγαπούσα
όταν ήμουν παιδί
και με το μαρκαδόρο
μαύριζα τα μάτια τους
στις οικογενειακές
φωτογραφίες

- μια φορά θυμάμαι
τους είχα απαγορεύσει
και την είσοδο στο σπίτι,
αλλά ζούσε η γιαγιά
κι έπρεπε να ήμαστε
για τα μάτια του κόσμου
αγαπημένοι

τώρα μετανιώνω
που όταν μπόρεσα
δεν τους έκοψα
το κεφάλι

Δύο ίσως

Μπήκα στον κήπο
του νεκροταφείου
- ίσως και του πατρικού μου σπιτιού 
ανειλημμένες υποχρεώσεις,
ατέλειωτη υγρασία και νερό 
η πιο απελπισμένη άνοιξη είναι η φετινή, 
αλλά φοβάμαι την μεγαλύτερη ανάγκη 
για άνοιξη που ίσως υπάρξει.

Γκρο πλαν

Το εύκολο αλουμίνιο στις πόρτες
Εσύ απέξω
Το εύκολο αλουμίνιο στις πόρτες
Δε μπόρεσε να λυγίσει
Στεκόσουν αμέτοχη, τρουακαρ
έβαφε το τζάμι τη γιγάντια,
ανυπεράσπιστη προτομή σου
Από τη μέση και κάτω δεν είχε να δω

- λίγο πιο κει, στην πλατεία
έβαφε μια ζητιάνα τα νύχια της
κόκκινα.

Εφημερεύει

Ο σταυρός νέον
του νοσοκομείου
Ευαγγελισμός 
λάμπει κι απόψε
φάρος στην αθηναϊκή νύχτα,
επιβεβαιώνει περίτρανα
ότι αδυνατούμε να κατανοήσουμε
αυτό στο οποίο έχουμε εθιστεί

- ένα πασίγνωστο τραγούδι
του Χατζιδάκι
παραδείγματος χάριν