Μόλις έλαβα ένα απειλητικό μέηλ:

Oh captain, my captain

Ο Βασιλιάς του χεριού μου
(Ένα τραγούδι του συρταριού μου)

Σε έχω αφήσει εκεί πίσω.
Δε μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Πώς αντιστράφηκαν τόσο οι ρόλοι,
τώρα πρέπει εγώ να σε κοιμίσω -
ακόμα και η λέξη ρολόϊ
παράφραση της λέξης ρόλοι,
και τικ τακ διαλυτικά.

Ρολάλλοθι κι αυτό που γράφω,
δε με νοιάζει να σου πω τα χαρτιά
ας τη βγει απ' τα δεξιά
μπόμπα χαρακίρι
γκροτέσκα η μορφή
του σφαγμένου Μισίμα.

Δεν γίνεται να είμαι μάσκα
προσπαθώ να πω φοβάμαι
παραφυλάει η μάσκα
να πεταχτεί στη γωνία.
Σε φοβάμαι.

Με λένε τρελό, ανόητο,
δεν καταλαβαίνω γρι
και λένε, λένε, λένε
υπεκφεύγω λένε

αλλά εγώ
σε ασυνέχειες δραπετεύω
βασιλιά μου,
από το έγκλημα να σε διαφυλάξω
- "δεν το κουνάω ρούπι
απ' το δωμάτιο, βασιλιά μου"

Δεν επιτρέπεται και δεν θέλω
έξω να βγω, να παρω λεωφορεία,
να μπω στο μετρό, να σηκώνω τηλέφωνα, απεχθάνομαι
κάθε μορφή ένδο και έξω επικοινωνίας,
να μιλάω, θέλω να τα ακυρώσω όλα
έτσι εξαιτίας σου ακυρώνομαι,
θέλω να σε σκοτώσω.

Δε θέλω να γίνω κατανοητός,
χέστηκα, ξεβράκωσέ με -
δε θα το πίστευες αν το έκανες
δεν έχω χεστεί
στην πραγματικότητα
θες απτές αποδείξεις
λες "χέστηκες, άρα
είσαι ηττοπαθής"
αλλά εγώ δεν είμαι
γιατί δες, χέστηκα
αλλά πάνω μου
δεν τα έχω κάνει

Σκέψεις τρέχουνε
στο κλάσμα του λεπτού

Πιο πολύ
αντιστρέφονται εντελώς
- ξέρεις τώρα
στα χαρτιά πάνω κάτω
οι φιγούρες πώς είναι,
μην εμπιστεύεσαι
ούτ’ εγώ εμπιστεύομαι
στο βάθος κοίτα
κάθεσαι εσύ
αντί για μένα.

Το έγκλημα είναι όσο να πατήσω τη σκανδάλη,
το έγκλημα είναι αίνιγμα,
μετά
αρχίζω να τρέχω
ή αναλαμβάνομαι στους ουρανούς
αυτό ήταν
φέξε μου και γλίστρησα
από τη ρώσικη ρουλέτα

Γίναμε αδέλφια

Δεν πιστεύουν ότι μπορώ να σου κάνω κακό,
αλλά εγώ, αν υπήρχες,
θα κλειδωνόμουν στο άδειο δωμάτιο,
στην αίθουσα του θρόνου
χωρίς τη συνδρομή του νου και της καρδιάς
τετ α τετ
θα σε πετσόκοβα αβάσταχτα,
"ω βασιλιά, βασιλιά μου",
κι απόδειξη τούτη η σφαίρα

μπίλια, υδρόγειος
απόπειρα μια και καλή
να γίνει όλο πιο γυάλινο
δίχως περιστροφές
το τέλος•
από πίσω.

Καταστροφή•
Από εκεί που σε άφησα.
Μια κίνηση μπρος
ρουά ματ από πίσω.

Εκεί,
από πίσω
επόμενη παρτίδα καραδοκεί.

Τώρα νικάνε τα μαύρα
αύριο στα ρέστα
μπορεί να νικήσουν
τ’α λογάκια τα λευκά.


Σημείωση: Ο Ουόλτ Ουίτμαν περιαυτολογούσε.

Κάποιος

Ήταν καθισμένος σε πλαστική καρέκλα και γερνούσε

στο διάδρομο όπου ζήσαμε πια τα μεγάλα και αξιομνημόνευτα πένθη της ζωής μας. 

Τσιμεντένιος διάδρομος με κέντιες, με φυτά που αντέχουν τη σκια, 

φυτά εσωτερικού χώρου και αναμνήσεων, φυτά εσωτερικού χρόνου και χώρου, ανύπαρκτα μπορεί φυτά που προεκτείνονται και αντέχουν. 

Δεν κατάλαβα από την αρχή έτσι οπως παραμορφωτικά είχε φουσκώσει, τώρα που το ξανασκέφτομαι σαν πνιγμένος. 

Το πιο περίεργο ήταν ότι όσο γερνούσε τα χαρακτηριστικά αντί να έχουν μαραθεί ήταν διογκωμένα, παραφουσκωμένα 

ανθούσαν μέσα σε μια επικίνδυνη ανθοφορία που έμελλε να εκραγεί. 

Πέρα από τα γκρίζα μαλλιά 

- από τις τρίχες άρχισα να τον καταλαβαίνω, 

οι τρίχες κι ο διάδρομος 

ο δρόμος από το δρόμο στην αυλή.

Έτσι μου μπήκαν οι πρώτες υπόνοιες ότι μπορεί να ήταν εκείνος, 

πάντοτε, σε όλο το παρελθόν του ως τώρα αφύσικα μελαχροινός, 

σε τέτοιο βαθμό που σε όλους μας πολλές φορές είχε φανει ανοίκεια η συγγένειά του μαζί μας. 

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που συναντηθήκαμε κι άρχισε να μοιράζεται τα χρόνια της ζωής του μαζί μας.