Ένα new age ποίημα - δοκίμιο.
Έχει κάτι ελιτίστικο όλο αυτό. Αλλά και κατι ελυτίστικο - γι' αυτό και η ανάρτηση αυτή γίνεται στις 05:26 και μ' αρέσει που γίνεται μέσα σε καύσωνα, καλοκαίρι. Ας το δούμε σα μια αισθησιογόνα lecture performance και όχι σαν παραφιλολογία.
"και χιλιάδες ύστερα χρονοι λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα" λέγει ο ποιητής του πολυαγαπημένου μας Μονογράμματος, που τελικά δεν είναι τόσο ελιτίστικα ελυτίστικο γιατί όλοι πια ξέρουμε το Μονόγραμμα αλλά επειδή όλοι το χρησιμοποιούμε για τους λάθος λόγους παραμένει τελικά ελιτίστικο το ελυτικό νοήμά του.
Θα μου πείς ποιός είσαι συ, ρε θαλασσινό τριφύλλι, που έχεις και άποψη για τον Ελύτη και δη για το Μονόγραμμά του.
Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Αλλά εγώ αγαπώ και τον Ελύτη της σκιάς που πορεύεται τόσο αξεδιάλυτα με τον Ελύτη του φωτός και σαν το βλέμμα που απομένει να κοιτάζει τελικά το μαύρο απείκασμα του όταν κοιτάξει κανείς κατάματα τον ήλιο, νομίζω ότι έτσι ακριβώς και το Μονόγραμμα είναι μια σύνθεση για την απώλεια και την απουσία του Έρωτα κι όχι ένα ποίημα εξύμνησης απλώς του Έρωτα του ίδιου, του πραγματικού. Πιο κοντά στο ανέφικτο παρά στο εφικτό μιας συνύπαρξης δονείται το Μονόγραμμα λοιπόν.
Ή τελοσπάντων είναι και τα δυό, δηλαδή ένα ποίημα γραμμένο ελιτίστικα με κάθε γιώτα και κάθε ύψιλον σεσημασμένο. Που το υ τι είναι πέρα από δυο ι ανεστραμμένα σα να κοιτάζουν σε κάτοπτρο καθένα τον εαυτό του ή όπως οι μαγνήτες που συνενώνουν στη μάζα του ενός πετάλου τους το αρνητικό και το θετικό.
Και επειδη κυρίως θεωρώ πλάνη να θεωρεί κανείς τον Ελύτη ποιητή του φωτός, σε μια δεύτερη ευκαιρία θα ήθελα πολύ ίσως να εισηγηθώ και κάτι για το φαινόμενο της έκλειψης, της έλλειψης αλλά και της έκθλιψης της Ελυτικής Σελήνης.
Το σεμινάριο δε θα το παρακολουθήσω. Είμαι πολύ επιφυλακτικός. Αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάτι γουστόζικο μα όχι δοκησισοσοφικό και για τον "κήπο με τις αυταπάτες".
Παρακαλώ οποιος μπει στη διαδικασία να με διαβασει να μην κάνει από κατω σχολιο του τύπου: "καλά, τι είχες φαει για βράδυ" γιατί η αλήθεια είναι ότι με ξύπνησε ο γάτος μου ο Ευτύχης που πήδηξε χαρωπά πάνω μου γιατί μονιμως πεινάει
