Ρεβεγιον

Δε θέλω να συνεχίσω άλλο αυτό το ποίημα
έκλεισε η κερκοπόρτα
έχασα τα κλειδιά
ούτε από την κλειδαρότρυπα
κατασκοπεύω κανέναν εξαδάχτυλο
μαρμαρωμένο βασιλιά εκεί μέσα
σύντροφο τρελό κι αλλοπαρμένο
να τον κάνω να πάμε να πάρουμε την πόλη
στην τούρλα του Σαββάτου που η ψύχωση
στα WC των μόνων καλπάζει

ποτέ πια για καμία παναγία δε θα κάνω
την ακάθιστη σαρανταποδαρούσα
παρατρεχάμενος κανενός
μπροστάρη μελωδού δε θα γίνω
να παρελάσουμε μαζί για τον ακτιβισμό
και να γιορτάσουμε την έβδομη μέρα
της δημιουργίας

αισίως με απέκλεισα
από όλες αυτές τις χομπίστικες,
ενεργοπαθητικές διαδικασίες
πάσχω από φίμωση στον πούτσο
τα γράφω όλα εκεί που μελάνι δεν πιάνει

θα ήθελα ‘να ναι των Βαΐων του ουρανού
μόνο για να ξημερώνει μεγάλη Δευτέρα
και να ακούω ακόμα τα ευλογημένος ο ερχόμενος
και γαμώτο δε θα θελα ξέφρενος σα πουτάνα σουπιά
να περιμένετε να τελειώσω
στις 31.12.2015 ακριβώς
δεν είμαι οικοδεσπότης σας
στο ρεβεγιόν
είμαι ο τελευταίος τροχός
της κολοκύθας αμάξης

Αλλόκοτο παιδί
γυναικωτός
με κροκάτο χιτώνα
ντυμένος φιγουρίνι
(όχι δεν είμαι άλλη μια μοντέρνα
Σταχτοπούτα)
έθαψα στη ρίζα της καρυδιάς
όλο το περιβολάκι του πατέρα
- την κάμπια
- το μανιτάρι
- την κουφάλα
κατάπια λαίμαργα τόσο σπέρμα

κουράστηκα βοηθάτε
να ξαπλώσω εδώ
σ’ αυτού του παππού την προτομή
μονάχα εδώ γράφει ένα όνομά
σκέτο, ολόκληρο
κι ήρθε η ώρα να μπω μέσα
στη φάλαινα
στη μεγάλη σπηλιά
στο αιώνιο κελί
για να περάσω μια ακόμα
συννεφιασμένη Κυριακή
στο ευαγές ίδρυμά του.