O μόρτης

Mors mortis είναι ο θάνατος στα λατινικά. Σε συνέχεια της ελληνορωμαϊκής θέασης της μνημοσυνοχαρτοσύνης που εγκαινιάσαμε χτες, το παρόν αγγελτήριο έρχεται να συμ - πληρώσει και να κερδίσει ένα απλό λάικ σας, το αμέριστο ενδιαφέρον σας και τις α - φυλοκερδείς εντυπώσεις - γιατί όλοι στο θέαμα είμαστε ίδιοι.

Η κατάληξη - ογλου προσδίδει ένα πολύ ενδιαφέρον ραφινάρισμα στην γεωπολιτισμικότητα της ανάρτησης και γειώνει τη νεφελώδη/αιθεροβάμονα αίσθηση που σου προκαλεί η φωτογραφική απαθανάτιση - επεξεργασία - δε μοιάζει να καθρεπτίζεται στον κηδειοκαμβά συννεφιασμένος ο ουρανός ως τόπος της μετάβασης; - αποτολμώντας την ίδια στιγμη ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο ματιού και προς την Μεγάλη Ιδέα της Ευρωπαϊκότητας της Τουρκίας. Σε συνδυασμό με το καθ' ύλην όνομα της Λυγερής θανούσης νομίζω μιλάμε καθαρά για πένθος στα κατάβαθα της μεσογειακής λεκάνης - που εξάλλου θεωρείται η έδρα της γενετήσιας ορμής, λειτουργίας, συναισθημάτων και συλλογικού ασυνειδήτου αν θέλουμε να το τραβήξουμε κι άλλο απ' τα μυαλά και να μιλήσουμε με όρους σωματικού θέατρου. 

Αυτό το τελευταίο ειδικά με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στην εκταφή δε σώζεται τίποτα από τα όργανα της περιοχής - κι αυτό αναδεικνύει την θνητότητα αλλά και τη θνησιωμότητα ως κατεξοχην χαρακτηριστικό της αποσκελετωμένης μνήμης.

(Σε όσους εκνευρίσει η παρούσα ανάρτηση, θα ήθελα να πω ότι είναι σημείο των καιρών οι απαιτήσεις του κοινού από την τέχνη να μην επιτρέπουν πλέον στον καλλιτέχνη το έργο του ελεύθερα να αναπνέει και απλως να σημαίνει ή ακόμα απλούστερα να συμβαίνει αλλά πλέον να τον θετουν διαρκώς υπόλογο και να επιβάλλουν ως απαραίτητο προκειμένου να επικοινωνήσει με το κοινό και την επικαιρότητα της εποχής του τον υπερ - άχαρο ρόλο να κάνει νιανιά την όλη του σημειολογία ώστε να διεκδικήσει κάπως, κάπου, κάποτε επιτέλους στο χάος που παλεύει να βάλει σε τάξη, να δικαιώσει τσάτρα πάτρα, κάπως έτσι την παρουσία του στην ανυπαρξία. Βεβαίως αυτό ίσως να εγκαινιάζει και ένα νέο λογοτεχνικό είδος - ουσιαστικά νεο - πλατωνικό αλλά ταυτόχρονως καθόλου νεο - ορθόδοξο - του οποίου - ή και του οπίου - η γενικότερη αξία μπορεί να αποτιμηθεί και τουτέστιν να νεκρολογηθεί με βάση την ποιητικότητα της δοκιμιακής εγκεφαλικότητάς της.)