Μοντέρνα Σταχτοπούτα 2015

Έπεσε πάνω του. Δήθεν τυχαία.

Είπε: "Συγγνώμη"

"Συγγνώμη" είπε κι αυτός.

"Τhί κάνjεish; είπε

"Καλά... Χρόνια πολλά.."

"Έchεις tsιγάρο;" είπε

"Όχι, δυστυχώς δεν καπνίζω"

................................

"Thελjeis;"

...........

"Όχι, δεν θέλω, ευχαριστώ"

...

"Jιατί δε thέλjειs;"

"Απλώς δε θέλω, σε ευχαριστώ.

"Έchειsh άντρα;"

..

...Έχω.

" Αh, dicκιά μαsh κι eshύ φιllενάda!"

Έχει πέραση με μουστάκι.

O μόρτης

Mors mortis είναι ο θάνατος στα λατινικά. Σε συνέχεια της ελληνορωμαϊκής θέασης της μνημοσυνοχαρτοσύνης που εγκαινιάσαμε χτες, το παρόν αγγελτήριο έρχεται να συμ - πληρώσει και να κερδίσει ένα απλό λάικ σας, το αμέριστο ενδιαφέρον σας και τις α - φυλοκερδείς εντυπώσεις - γιατί όλοι στο θέαμα είμαστε ίδιοι.

Η κατάληξη - ογλου προσδίδει ένα πολύ ενδιαφέρον ραφινάρισμα στην γεωπολιτισμικότητα της ανάρτησης και γειώνει τη νεφελώδη/αιθεροβάμονα αίσθηση που σου προκαλεί η φωτογραφική απαθανάτιση - επεξεργασία - δε μοιάζει να καθρεπτίζεται στον κηδειοκαμβά συννεφιασμένος ο ουρανός ως τόπος της μετάβασης; - αποτολμώντας την ίδια στιγμη ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο ματιού και προς την Μεγάλη Ιδέα της Ευρωπαϊκότητας της Τουρκίας. Σε συνδυασμό με το καθ' ύλην όνομα της Λυγερής θανούσης νομίζω μιλάμε καθαρά για πένθος στα κατάβαθα της μεσογειακής λεκάνης - που εξάλλου θεωρείται η έδρα της γενετήσιας ορμής, λειτουργίας, συναισθημάτων και συλλογικού ασυνειδήτου αν θέλουμε να το τραβήξουμε κι άλλο απ' τα μυαλά και να μιλήσουμε με όρους σωματικού θέατρου. 

Αυτό το τελευταίο ειδικά με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στην εκταφή δε σώζεται τίποτα από τα όργανα της περιοχής - κι αυτό αναδεικνύει την θνητότητα αλλά και τη θνησιωμότητα ως κατεξοχην χαρακτηριστικό της αποσκελετωμένης μνήμης.

(Σε όσους εκνευρίσει η παρούσα ανάρτηση, θα ήθελα να πω ότι είναι σημείο των καιρών οι απαιτήσεις του κοινού από την τέχνη να μην επιτρέπουν πλέον στον καλλιτέχνη το έργο του ελεύθερα να αναπνέει και απλως να σημαίνει ή ακόμα απλούστερα να συμβαίνει αλλά πλέον να τον θετουν διαρκώς υπόλογο και να επιβάλλουν ως απαραίτητο προκειμένου να επικοινωνήσει με το κοινό και την επικαιρότητα της εποχής του τον υπερ - άχαρο ρόλο να κάνει νιανιά την όλη του σημειολογία ώστε να διεκδικήσει κάπως, κάπου, κάποτε επιτέλους στο χάος που παλεύει να βάλει σε τάξη, να δικαιώσει τσάτρα πάτρα, κάπως έτσι την παρουσία του στην ανυπαρξία. Βεβαίως αυτό ίσως να εγκαινιάζει και ένα νέο λογοτεχνικό είδος - ουσιαστικά νεο - πλατωνικό αλλά ταυτόχρονως καθόλου νεο - ορθόδοξο - του οποίου - ή και του οπίου - η γενικότερη αξία μπορεί να αποτιμηθεί και τουτέστιν να νεκρολογηθεί με βάση την ποιητικότητα της δοκιμιακής εγκεφαλικότητάς της.)

Μπεκετ_Παράθυρο

 

Μια σκηνική σύνθεση της ομάδας “Atomic No6”, βασισμένη στα έργα Λίκνισμα, Ανάσα και Πατήματα  του Σάμιουελ Μπέκετ.

 

Στο διαμέρισμα του 2^ουορόφου επί της οδού Τσιμισκή, στον αριθμό 28­ - 30, είναι το σπίτι της οικογένειας Winter. Ο Emy Winter, κάθεται δίπλα στο αγαπημένο του παράθυρο, στην κουνιστή πολυθρόνα της μητέρας  του και λικνίζεται στον ρυθμό της ύπαρξης που του έχει επιβληθεί. Σε αυτή την κουνιστήπολυθρόνα, που έχει γίνει δική του πια, λικνίζεται και διερωτάται πότε ξεκίνησε όλο αυτό που είναι τώρα η ζωή του, μια ζωή που στην οικογένειά του κληροδοτείται από γενιά σε γενιά.

 

To Μπέκετ _Παράθυρο είναι ένα αυστηρά δομημένο ποίημα που διέπεται από πειθαρχημένη και αυστηρή λογική.  Είναι ένας αποσπασματικός και χωρίς γραμμική εξέλιξη μονόλογος που ανοίγει διάλογο με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλλά και ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ των γενεών, όπου η σιωπή καθίσταται πιο ανησυχητική από οποιοδήποτε πιθανό τους διάλογο.

 

Συντελεστές 

Τέτα Αποστολάκη: οργάνωση παραγωγής 

Δάφνη Γιαννουλάτου: σύλληψη / σκηνοθεσία

Έρση Γιαννουλάτου: video &  graphic design & Teaser & φωτογραφίες

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: ηχητικά περιβάλλοντα

  

Αντώνης Γκρίτσης: ερμηνεία

 

~ και η Μάγια Λυμπεροπούλου: γυναικεία φωνή.

 

της ομάδας Atomic No6

 

 

Κάθε Παρασκεύη – Σάββατο – Κυριακή - Δευτέρα

από 18 Δεκεμβρίου έως 18 Ιανουαρίου στις 20.30

 

Τσιμισκή 28-30, Αθήνα, 2^ος όροφος, κουδούνι Οικογένεια Winter

Διάρκεια 50 λεπτά | Είσοδος 7 ευρώ | Για κρατήσεις θέσεων: 6983723348

Νεορομαντισμός

Απόψε στ' όνειρο είχε γίνει ανακατάταξη στο πρώτο και δε μπορούσα να βγαλω άκρη με τους τάφους. Με αιφνιδίαζε κάθετί, κασελάκια με κόκκαλα βγαλμένα στη μέση των δρόμων ιερά, δαιδαλώδεις περίπατοι δεν έβγαζαν άκρη στο πριν χαρτογράφημα από πουθενα και οπωσδήποτε κάποιοι επιδειξίες συνείδησης, κόπρανα σκυλιών, αποτσίγαρα, μουλιασμένα φύλλα και κρανία, αξίες σταθερές, αναλλοίωτες στο λαβυρινθώδες συναίσθημα του Μιχαήλ φόβου που γενναίος με τη ρομφαία του καιροπειρατούσε. 

Η καρδιά μου έτρεμε μήπως τυχόν δε βρει τη θέση της μια ανθοδέσμη με πλαστικά λουλούδια που κρατούσα και όλο μαδιόταν ώσπου απέμεινε ένα ροζ αληθινό γαρύφαλλο με ένα κλαδάκι μπέημπις μπρεθ στο χέρι. Μια όχι τόσο πεθαμένη γριά ξαναζωντάνεψε όταν μέσα στο μοιρολόι της είπαν ότι την προλαβε και πέθανε νωρίτερα μια πιο ξιπασμένη γιαγιά και γύριζε πάνω κάτω στο νεκροθάλαμο σα ξεδοντιασμένη κουδουνίστρα σκορπίζοντας στον αέρα την αποφορά ξαναζεσταμένης μωρουδίλας. 

Με τα πολλά βρηκα τον τάφο της Αλίκης σε μια κατάσταση ακόμα ασύλητου μεγαλείου, κάπως σαν το τζάκι της οικογένειας Φον Τραπ, σε άβαφο καπλαμά σκηνικό στην Μελωδία της Ευτυχίας. Την ίδια ώρα που ξάπλωνε μια κοπέλα πάνω στον ύπνο της δίκαιης Λαμπέτη. Αναβοσβηνε μια μαρκίζα νέων ηθοποιών πάνω από το οστεοφυλάκιο καθρέπτη, δίπλα η Βλαχοπούλου χυπστερικά εκταφιασμένη ήθελε να χωθεί κι εκείνη στη διαβολοπαρέα. 

Η Καρέζη πουθενά, μέσα σε μια πηγή δακρύων Κουν και Λογοθετίδης πρόχειρα σφιχταγκαλιασμένοι, τα μάρμαρά από τον τάφο σε πλάνα σήκουελ της τρελής σαραντάρας είχαν τωρα παραδοθεί για τη συντήρηση του τάφου του Φιλοποίμενος κι ωρίμαζαν πλέον σε στόφα γρανίτη λίγο πιο πάνω.

Έσκυψα το στηθαίο σε ένα εξώστη που πώς στο καλό βρέθηκε και πάλι ανάμεσα στην ωραία μου κυρία κι εμένα ορίζοντας σιγά σιγά γνώριμες αποστάσεις σε ένα πρότυπο μιζανπλας Ρωμαίου Ιουλιέτας κι απίθωσα το ροζ - φούξια πια γαρύφαλλο με το κλαράκι μπεημπις μπρεθ ανάμεσα στο αφρόντιστο καντήλι και μια ξεθωριασμένη φωτογραφία ενός άλλου θαυμαστή που τα χε καταφέρει ο κερατάς πριν από μένα.

Μύθοι της Ευρώπης

Αχ, Ελπήνορα, κι εσύ,
κουτούτσικε, μικρούτσικε,
συνεσταλμένε
πάντα στεκόσουν στα μετόπισθεν
ακίνδυνος, ανυπολόγιστος,
ήρεμη δύναμη
ώσπου από την πολλή την όπισθεν
μπήκαν τόνοι νερά στο σπίτι.

Άστεγος τώρα, άκλαυτος, αστέριωτος
αστήρευτος ε, κι ανορθόγραφος συνάμα
απαθανατίζεις πλήθος
ηρώων αστεριών και μαργαριταριών στα βάθη

Εκατομμύρια έτη φωτός
μακριά
στον Πλούτωνα τον ξορκισμένο
και απύλωτο
τις νέες κερκόπορτες σου τάχθηκε να φυλάγης του Άδη.

Πιστό σκυλί
Κέρβερος υπάκουος
Μαρμαρωμένος βασιλιάς
υπήκοος εξαδάχτυλος
πλην φευ με σπασμένο
το αριστερό σου κεφαλάκι, σύντροφε τέρας

σαν όλα τα άλλα άλογα
ρινοκερε
στο γυάλι ντουνιά της κουτσολώρας παιδίσκης Γουίνγκφιλντ.

Το πλαίσιο

Με τη βροχή δε θέλω να απαθανατίζω κηδειόχαρτα, 
θα ήταν
σα να υπερθεματίζω.
Ξερω γω;
Το νερό μπορεί να ξεπλένει τα κρίματα.
Το νερό μπορεί να παραπέμπει ευθέως στο θάνατο.
Ας μην απελπίζομαι όμως.
Όποιος θέλει μπορεί για αντίποινα πλέον να λατρεύει τη βροχή.

Το μάτι

Και τότε ξύπνησα
Ξύπνησα τότε και βρήκα
βρηκα το γάτο τότε
να περιμένει
Να περιμένει
βρήκα τότε το γάτο
μ έναν εντελώς
καινούργιο
Έναν ολοκαίνουργιο
τρόπο
να περιμένει
ο γάτος
Στο σκοτάδι

Κι άναψαν
χωρίς να το
χωρίς να καταλάβω
θ' άναψα
χωρίς να το καταλάβω
εγώ θ' άναψα
εγω θάναψα
(χωρίς απόστροφο)
θάναψα τα φώτα
της ασφαλείας.

Κι η κοιλιά μου γουργούριζε
υγρό πολύ στην κοιλιά μου
σα να χε μαζευτεί πολύ
πολύ πολύ πολύ πολύ
κι άλλο
κι άλλο πολύ πολύ
νερό στην κοιλιά μου
σα να γεννούσα
σα να μην είχα κατουρήθει
πολύ πολύ υγρό στην κοιλιά μου
όλη η κοιλιά μου ζεστό νερό

Και έβαλα θερμόμετρο

Υποθερμία

έβαλα το θερμόμετρο
Ο υδράργυρος δεν ανέβαινε
δεν ανέβαινε
τίποτα 

Μόνο
Όλος νερό.

Φθινόπωρο

Πάει, πέταξε το πουλάκι,
σπάραξε μέσα στο κλουβάκι
κι απ το γλυκό τιτίβισμα
από την κούνια μπελλα
από το πλαστικό κλαρί
πάει, πέταξε το πουλί 

Τώρα απ' το καρφί
κρέμεται άδειο το κλουβί
έχει νεράκι, αυγουλάκι,
έχει μια φλούδα δροσάτο αγγουράκι
Όμως δεν εχει πια πουλί.

Το τσίμπησε μια σφίγγα
στο μάτι του ζερβά
στη μεση του κήπου
στου κήπου το δοξαπατρί
το θάβει

το θάβει το παιδί
φωλίτσα νέα βρήκε
κάτω απ την καρυδιά
το νεκρό πουλί.