Pier Paolo Pasolini - Πέμπτη Ωδή στο Ninetto

Ο άνεμος ούρλιαζε στην Piazza Cinquecento

- δεν υπήρχε ίχνος βρωμιάς.

Οδηγούσα μόνος μου στους έρημους δρόμους γύρω στις δύο η ώρα το πρωί.

Στο μικρό πάρκο είχαν ξεμείνει δυο τρία τελευταία αγόρια

Δε θα 'λεγες παιδιά απ' τη Ρώμη, ούτε κι από την επαρχία, η ταρίφα

έπιανε χίλιες λίρες. Τα πρόσωπα τους τραχιά, αλλά δεν είχαν τ' αρχίδια.

Σταμάτησα τ' αυτοκίνητο και φώναξα σ' έναν

Ήταν ένας μικρός φασίστας, παραδομένος στην απελπισία, και θέλησα

να αγγίξω την απελπισμένη του καρδιά.

Αλλά μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να τον κοιτάζω μέσα στα μάτια.

Ήρθες με τ' αμάξι σου κι έκανες το κέφι σου, Πάολο.

Το έκφυλο αγόρι είναι εδώ, δίπλα σου. Αυτό είναι ο άλλος σου εαυτός.

Φτήνα κλεμμένα μπιχλιμπίδια κρέμονται από το τζάμι του αυτοκινήτου.

Τώρα θα φύγεις. 

Αλλά πού θα πας; Αυτός θα' ναι πάντα εκεί.

(Απόδοση από τα Αγγλικά: Αντώνης Γκρίτσης)