Το αλωνάκι

 

Πορευόμαστε μέσα σε ένα ανερμάτιστο πεδίο, προσπαθούμε διαρκώς να καρφώσουμε τέλη πασσάλους, θανάτους σημαδούρες, ωρόσημα όσο κι αν απεχθανόμαστε την έννοια του τέλους, όσο κι αν δεν μπορούμε να μην φοβόμαστε τη σιγουριά της προοπτικής του θανάτου. Και παρατηρούμε πώς ξεφτίζει το ξύλο στους σταυρούς ή πώς η σκουριά από τα σίδερα εμπλουτίζει το χώμα. Kαι μέσα κει γιορτάζουμε επετείους και θρηνούμε μνημόσυνα, μετράμε αμέτρητες κόκκινες παπαρούνες και μας κάνουν χαρούμενους οι παπαρούνες γιατί ούτε καν τις φυτέψαμε ποτέ, γιατί η σπορά τους δεν είναι δικό μας έργο και γιατί δεν ξέρουμε η σπορά τους τίνος φτωχοδαίμονα τελοσπάντων έργο είναι και γιατί μπορεί περισσότερο για όλα αυτά να ευθύνεται που οι παπαρούνες είναι απλώς παπαρούνες και μπορούν να μας κάνουν να ξεχνάμε αν τις μασουλίσουμε κομμάτι. Αλλά μέσα εκεί μετράμε επίσης και τους σταυρούς και όχι πολλά, μόνο ένα, κορμιά πεθαμένα, μόνο ένα κορμί σε άπειρες εκδοχές θανάτου από ένα μοναδικό εμφύλιο πόλεμο γιατί κάθε πόλεμος είναι αποκλειστικά εμφύλιος και είναι μοναδικό, κατάδικό μας κατόρθωμα και μόνο μας αξιομνημόνευτο έργο. Και δεν έχει νόημα να φεύγεις μακριά από αυτό το μακάβριο και ζωηρό αλωνάκι και δεν έχει νόημα να κουνήσεις το δολοφόνο ή ζωοδόχο σου ρούπι ούτε βήμα γιατί απλούστατα δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά, γιατί ακόμα κι αν απομακρυνθείς είναι ψευδαίσθηση η αίσθηση ότι ξέφυγες.

Ο τεραπέρατος / μια ατοπία

Κάνω αδιόρθωτες σκέψεις, κάνω συνέχεια αδιόρθωτες σκέψεις

οι σκέψεις δεν μπορούν ποτέ πια να διορθωθούν 

γιατί είναι σκέψεις και όταν τις κάνεις δεν ξεγίνονται 

δεν ξεβγάζονται ασπρόρουχα άπλυτα να τις πετάς 

να τρίβεις πέτρες να τις ξεπλένεις να ησυχάζεις να τελειώνεις 

αλλά κάνεις και τελειώνεις και δε σου μένει τίποτα 

δεν πρέπει να σου μένει τίποτα

και όλο κάτι μένει και νιώθεις πως δεν κάνεις καλά

και πάλι από την αρχή κάνεις ξεκάνεις ανάθεμα για πέτρες

Υπολόγισε, βρες φίλτρο αντίδοτο για όλου του κόσμου το νερό

κι έλα πάνω στο νερό να πιάσουμε έναν όρκο αντικείμενο 
σε ό,τι βρίσκεις πώς σε εκφράζει 

μια στάση πριν μια στάση μετά το νερό

υπόκειται επίκειται και στέργει 

η ορμή, δεν έχει νόημα το φράγμα

βαρέθηκα την ετυμολογία και την ετοιμότητα 

ας κάνουμε λέω μια αδιόρθωτη παρόρμηση 

μια παλινδρόμηση, μια παλινωδία

γιατί δεν εκφράζομαι πια

γιατί δεν βγάζω στην άκρη άλλα φράγματα από την έκφρασή μου 

γιατί στην εκφραγή μου γίνομαι τόσο επεξηγηματικός 

και δικαιολογίες δικαιολογίες και απολογίες απολογίες 

και τρέχει τρέχει τρέχει το νερό 

ανίσχυρος μπροστά στον περιορισμό του

μια ακόμα αδιόρθωτη σκέψη

γυρίζω γύρω από την ουρά

μια ακόμα αδιόρθωτη σκέψη

γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου ποτάμι 

κι όσο κυνηγάω την ουρά του νερού καταλήγω στη θάλασσα, 
καταλήγω ότι μπορεί 

μέσα στο νερό να γίνω σκύλος με σώμα γάτας

σκύλος είναι και γαυγίζει το νερό

γάτα λυσσασμένα νιαουρίζω

δε συμμετέχει σε καμία δράση το σώμα μου 

ένα σώμα μόνο έχω ένα πρώτο σώμα μόνο μου δόθηκε 

δεν έχω άλλο σώμα 

και το υπόλοιπο από 70% νερό μου ανήκει

περιτριγυρίζομαι και προσαυξάνομαι μέσα στο κεφάλι 

όλα είναι εγκεφαλικά κανένας δε με εφευρίσκει 

ψάρεψέ με λίγο γιατί θα καταλήξω υδροκέφαλος

γιατί μόνο εγώ μιλάω και μόνο εγώ ακούω 

και πλημμύρισε το δωμάτιο 

κι εσύ το βλέπεις άδειο

και χτυπάω μια μια λέξεις στον τοίχο πινγκ πονγκ

και μπαλάκια φτάνουν άσκοπα στο χογκ κόγκ 

κι από το κεφάλι στη γαστέρα μου πέφτουν μέσα

πλαφ αυτιστικές αδιόρθωτες σκέψεις

λέω λέω λέω 

έλεγα έλεγα έλεγα 

θα πω θα πω θα πω 

χωροχρονικές βαθμίδες αναντικατάστασης 

εκνευριστικό πλιτς πλατς
και θάλασσα βαθιά μέσα μου πέλαλγος για ταξίδι

σκαρί σκουριάζω σκουριάζομαι

όσο περνάει ο καιρός

τελειώνουν οι σπηλιές για να προσαράξουμε στις γοργόνες

δε ζει κανένας βασιλιάς Αλέξανδρος 

θέλω να φωνάξω παρτε το χαμπάρι 

θέλω να φωνάξω χωρίς να φοβηθώ

μα δεν μιλάω 

μιλάω σιγά 
σουσουδίζω

δεν έχω τι να πω 

μιλιέμαι 

θέλω τη σιωπή να τη μάθω απεξω 

και μέσα μου όλο φασαρία 

φρασαρία 

φαρασαρία 

άρια από φράσεις 

χωρίς φράσεις 

χωρίς μαζέματα 

αμάζευτη φασαρία 

χωρίς μάζα 

ασυμμάζευτη φασαρία 

χωρίς φαράσια

χωρίς εσένα 

μαζί ποτέ

μόνο μάσα μάσα 

καταπίνω σταγόνες Novaτροπίνη 

να ξεγελάω με πίκρα τον πόνο στο στομάχι μου 

κύριε ελέησον σταγόνες και θεός ακέφαλος

δεν ψαρώνει η τρικυμία

κάνει ό,τι θέλει χωρίς να θέλω εγώ

βράχια και πέτρες

μονογεννιούνται, αδιόρθωτες σκέψεις 

μια μικρογραφία τόπου 

ένα τοπογραφικό σχέδιο

δεν μπορώ να περιγράψω βουναλάκια και ραχούλες και ρούγες 

για να το πεις γραφικό 

και ούτε διακοπές θα ήθελες να βρεθείς στην ιδιαίτερη πατρίδα μαζί μου 

γιατί θα μιλάω για λουλούδια και πέτρες και σκουριασμένες ρωγμές 

και θα φωτογραφίζω εμμονικά τη φθορά 

και θα σου φτιάξω ένα όλόκληρο άλμπουμ φθαρτογραφίες

κάθε φορά προσθέτω λίγο θάνατο θήτα κατηγορίας σε μικρές λέξεις και εικόνες 

λίγο θήτα κι εσύ μόνο από το ήτα και κάτω διαβάζεις τη λέξη
χωρίς να σέβεσαι την ανάσα πριν το θάνατο
από τη μέση και κάτω διαβάζεις

και έτσι την αφορμή μου δεν την καταλαβαίνεις

δε τα βρίσκεις όλα αυτά τόπο ειδυλλιακό 

θες να φύγεις μακριά ολοένα από το νέο μου τοπογραφικό σχέδιο  

γιατί σε ναρκοπέδιο 

θεωρείς ότι ονει 

ρεύομαι 

και ρου
θουνίζω 

και ένα τέρας αλλόκοτο 
μα έτοιμο να ξυπνήσει 

κοιμί 

ζω.

Κασσάνδρα / ένας τρασβεστισμός

Στέκομαι στάσιμος μετέωρος εδώ που θα είναι πάντα πιο καλά από πάνω, 

έχω φύγει, υπερίπταμαι και εξελίσσονται αδιάφορα από κάτω μου πια τα γινόμενα 

και ανοίγουν συνέχεια οι καινούργιες πληγές 

δεν προλάβαίνω να τρέξω ή να υψωθώ πιο μακριά από το να μεταβάλλομαι σε πορφύρα 

η ταχύτητα αίμα διψάει μέσα της για όλης από κάτω μου της θάλασσας το αλάτι απορροφάω όλους τους υπόκωφους κραδασμούς 

με ξεσκίζουν επαναστατημένα επτασφράγιστα όστρακα

- μαργαριτάρια αποστρακίζονται και με εξοστρακίζουν -,

πρωτοστατώ κατευθύνομαι και 

μέσα σε μια νέα υπερκόσμια έκκριση μανιταριού ουρλιάζω 

ιού, ιού, Man! Man! 

μισοαρχαία μισοαγγλικά

φτάνω στην κορύφωση της λέξης άνθρωπος 

από τη χαμέρπεια της λέξης μανιτάρι 

- να λέγεται ηλεκτροφόρα θαλάσσια ανεμώνη

η εξέλιξη σε μια πρωτόλεια διεθνή γλώσσα; -

ένα βαρύτιμο μαργαριτάρι από τη στάθμη της θάλασσας 

καταπνίγει στον καρύτσαφλο 

κι αυτή μου τη διχοστασία

έχω μπερδέψει τα λόγια μου δύστανος κι εγώ και μιλάω μόνο την αλά κάτι 

ανίσχυρο το ωστικό της σήμα

κι ούτε Χειροσίμα ούτε Χειλοσήμα είμαι ατελώς

καθώς με παρασύρουν με δύναμη πανικόβλητης αδράνειας οι πράξεις των χεριών μου 

κι όλο χτυπάω ασυνάρτητα ξανά και ξανά τις παλιές σαν νέες λέξεις

ιού! ιού! Man! Man! στην άκρη των χειλιών μου 

ακατάληπτη αναμετάδοση 

δεν καταλαβαίνω 

χαλκός ηχών

δεν κατεβαίνω

κύμβαλον αλαλάζον

δεν μπορώ πλέον 

να αντισταθώ, καμία λογοκρισία 

η τρικυμία ανεβαίνει μέχρι πυρηνικού βάθους τραμπολίνο 

κι ανεξερεύνητη η τηλεοπτική υπερπαραγωγή της κυτταρικής μου 

αναμετάδοτη

με εκτινάσσει όλο ψηλότερα συγκλονισμένο ανέμελο συθέμελο ναυαγό 

στον ένα και μοναδικό ουρανό χαρακύρη

όπου υλικά και πρώτες ύλες για καμιά συντήρηση δεν υπάρχουν.