Αν κυκλοφορήσεις το απόγευμα αυτό στην πόλη, η πόλη ολόκληρη πακετάρει σε τετραγωνικά μέτρα ένα παράξενο συναίσθημα, είναι ένας ασύμφορος κι ένας ανοικονόμητος αστικός μύθος μια γυναίκα φευγάτη κάθε σταυροδρόμι η ιστορία κάποιας άγνωστης ωραίας κοιμωμένης, ο θάνατος μιας άϋλης όμως γνώριμης παναγιάς. Τις περισσότερες φορές συμβαίνει να είναι τόσο αντιφατικά τα συναισθήματα αλλά τόσο γνώριμο κάθε σταυροδρόμι που συναντιούνται που δε σου προκαλεί καμιά παράξενη εντύπωση ότι συναντάει φέρ ειπείν ξαφνικά η Πανεπιστημίου τη Σκουφά σε μια φανταστική αλλά δικαιολογημένη απολύτως ρυμοτομία. Δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις γιατί πριν προλάβεις να την καταλάβεις ακριβώς τη νιώθεις καλά καλά, πριν προλάβεις να δεις πού πατάς είναι σα να μεταφέρεσαι από κάποιον τρίτο παντού με ροδάκια. Γι' αυτόν ακριβως το λόγο πρέπει να σεβαστείς την παραξενιά που προκαλεί τούτο το συναίσθημα, γιατί είναι πίστη και όχι πεποίθησή ακλόνητη, ίσως είναι η πρώτη γνωριμία σου με έναν άλλο σου κόσμο. Έτσι μόνο προχωράς αυτό το απόγευμα στο δρόμο, ξαναφτάνεις την ίδια πόλη από την αρχή, από μια άγνωστη ως τώρα πύλη, από μια πόρτα αόρατη και ιερή που ποτέ ως τώρα δεν έχεις περάσει για να εγκαθιδρύσεις μια εντελώς καινούργια τελετουργία όσο πηγαινοέρχεσαι μέσα στην άγρια και όμορφη ευφορία ετούτης της βαθιάς και πνιγηρής σιωπής.
