Tuesday, December 01, 2009

Αδάμ



Είναι προχωρημένη νύχτα. Περίμενα ώρα πολλή να μην έχει αντιστάσεις το κορμί, το χέρι ελεύθερα να καταγράφει ό,τι πρώτο έρχεται στο κεφάλι. Ενός λεπτού απόδραση, έκπτωση από παράδεισου ύλη. Όμως δε θέλω άλλες παρομοιώσεις απόψε, κενά, ξέφωτα, κήπους. Πότε είχαν νόημα τα σκηνικά μπροστά στην ανθρώπινη γύμνια; Πόσο θέλω, αχ, ναι, πόσο πολύ στ' αλήθεια θα ήθελα -συγγνώμη, για προσευχές γεννήθηκα, για πράξεις ακατανόμαστες όχι- έτσι ατιμώρητα να σταθώ μια στιγμή οπουδήποτε με σύντροφο μόνο την έντιμη αποκοτιά κι ολόκληρη την ανθρώπινη γύμνια, να ντύσω το λειψό πλευρό χωρίς άλλες προσθήκες ή παρομοιώσεις, να κερδίσω ζεστασιά με ένα τίποτα που φόρεσα πρώτη φορά ρούχο. Να μη χρειάζεται ασυδοσία άλλη, να μην κουράσω ανθρώπους ξανά, να μην άκουγες, θεέ μου, κι εσύ ένα ακόμα βλάσφημο στόμα, από όλα ετούτα την παραμικρή να μην άκουγες λέξη. Κι αν έφτανα ποτέ στην ανθρώπινη λαλιά, έτσι ξεκάθαρα για καλό και κακό να μιλήσω, απροστάτευτα, χωρίς σταματημό και λογοκρισία καμιά, χωρίς ψυχαναγκασμό ή απολογία, χωρίς μήλο του Αδάμ στο λαρύγγι, να έλεγα ότι ανθρώπινο δεν είναι η μοναξιά. Πιό βαθύ ανθρώπινο κι απ' τη μοναξιά είναι η ενοχή μέσα σε τούτη την προχωρημένη νύχτα.

2 comments:

Ο ψεύτικος Πέτρος said...

otan pernas to fanari sto synragma einai h enoxh pou se kanei na gyrnas to kefali deksia kai aristera
oxi ta aytokinhta

karkinos7 said...

Με έκανες να δακρίσω μέσα μου και έξω μου,μετά απο πολύ καιρό και τα δύο μαζί.
Δεν έχω λόγια,με εκφράζει το κειμένο σου σε μεγάλο βαθμό!
Την Καλησπέρα μου!
Καλό μήνα!
Καλή εβδομάδα!