Thursday, July 09, 2009

Σκισμένα χαρτιά, μουτζουρωμένα



Σήμερα κάνω αποδελτίωση.

Κρατάω πρώτη τη δήλωση του κ. Σταμπολίδη, διευθυντή του μουσείου κυκλαδικής τέχνης -παλαιότερα καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης κι ας μην τον είχα παρακολουθήσει ούτε μια φορά ο αγράμματος- για την έκθεση που θα αρχίσει το Νοέμβρη του 2009 και θα κρατήσει ως τον Απρίλη του 2010 -φτάσαμε λοιπόν στο έτος της οδύσσειας του διαστήματος κρατάω υποσημείωση, με εξυπνακίστικα τσιτάτα λερώνω απλώς την πρώτη σκισμένη σελίδα. Λοιπόν είπε στην ερώτηση γιατί αυτή η έκθεση ο κ. Σταμπολίδης: "...δεν βλέπουμε τον έρωτα μέσα από την κλειδαρότρυπα. Θέλουμε να προσφέρουμε στον επισκέπτη τη δυνατότητα να κάνει την αντιπαραβολή με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Να διαπιστώσει πως εκείνη η θαυμαστή ισορροπία, που υπήρχε στη στάση ζωής και τη φιλοσοφία των αρχαίων, δεν υπάρχει πια. Το σώμα σήμερα είναι εμπορεύσιμο, δεν έχει την ερωτική και ηθική υπόσταση του τότε."

Σκέφτομαι την ατάκα που ακούω συχνά: "πρέπει να εφεύρουμε έναν νέο τρόπο για τον έρωτα". Κρατάω υποσημείωση, πρέπει να εφεύρουμε το δικό μας τρόπο για τα πάντα. Βάζω στην άκρη την πρώτη μουτζουρωμένη σκισμένη σελίδα. Αμέσως μετά στα χέρια μου πέφτει ένα βιβλίο. Αλφαβητάρι για μικρά και μεγάλα παιδιά. Οι ζωγραφιές που περιέχει ανήκουν στον Εγγονόπουλο. Κοιτάω τους πίνακες και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και ευτυχώς δε θέλω κιόλας να καταλάβω. Η ζωγραφική είναι ευτυχώς ακόμα μια τέχνη με την οποία είμαι ελάχιστα εξοικειωμένος. Αυτό σημαίνει ότι ελάχιστα την κατανοώ, άρα μπορώ απέναντι σε έναν πίνακα του Εγγονόπουλου να νιώθω ακόμα εραστής ή παρ' ελπίδα ερωμένος. Παρηγοριέμαι, λέω "να, ίσως ένας τρόπος καινούργιος για τον έρωτα" κι έτσι μέσα σ' αυτή την άγνοια απέναντι σε ένα πίνακα επιλέγω να παρηγοριέμαι.

Χτες συναντήθηκα με παιδικούς φίλους. Η αίσθηση ήταν αυτή:
Είναι ωραίο να βρίσκεσαι με φίλους. Φίλους παιδικούς, της μικρής καρδιάς, της καρδιάς σου σε μέγεθος παιδάκι. Φίλους που οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν πιά να μοιραζόμαστε το ίδιο θρανίο. Που οι ζωές μας έχουν αλλάξει ριζικά. Που τίποτα κοινό δε μας συνδέει πιά ενδεχομένως πέρα από εκείνες τις άλλοτε έντονες και άλλοτε σύθαμπες εφηβικές μνήμες. Κι όπως το βλέπω κι όπως φαίνεται καμιά φορά ακόμα συμβαίνει να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, στην ίδια παράδοση συμμαθητές, εξεταζόμενοι στο ίδιο απαράλλαχτο θρανίο. Δεν έχει σημασία η διδακτέα ύλη. Ποτέ μα εντελώς ποτέ δεν είχε σημασία η διδακτέα ύλη. Πάντοτε μα εντελώς πάντοτε είναι διαφορετική για τον καθένα η διδακτέα ύλη. Κι η γνώση η αληθινή θρανίο και δε μοιράζεται -με κανένα, ακόμα και με το μεγάλο... έρωτα δεν υπάρχουν σκονάκια να ψιθυρίσεις, πρέπει απλώς να διαγωνιστείς. Κι όμως υπάρχει κάτι και σε κάνει και χαμογελάς τρανταχτά όσο το νερό στην πηγή κι όσο εσύ μέσα στην ψυχή σου, με ανεμελιά, με ευχαρίστηση και λαχτάρα, με ξεκούραση, μια αβίαστη αίσθηση κάτι τέτοιες ώρες ότι δε βγήκε στο τζάμπα αυτό το φτηνό κομμάτι κόντρα πλακέ. Κι ίσως αυτό να εξηγεί γιατί είναι ώρες ώρες τόσο καλό το ξύλο που βγήκε απ' τον παράδεισο.

Έγραψα το κείμενο για ποστ. Το αποθήκευσα στην επεξεργασία, δε θα θελα να το δημοσιεύσω ποτέ. Μου φαίνεται τόσο άχαρο. Τόσο νοσταλγικό. Σα να βρέθηκα με παλιούς συμμαθητές και μου επιβλήθηκε να γράψω κάτι γλυκανάλατο στης τελευταίας τάξης την επετηρίδα. Δεν το ανέχομαι. Θέλω να κάνω το αντίθετο μα το δημοσιεύω. Είναι χάλια και το δημοσιεύω. Κάνω αποδελτίωση λένε το πρόσχημα σήμερα, αυτή είναι η άχαρη δικαιολογία σήμερα για τα λάθη. Έχω μαζέψει τόσα χαρτιά που σχεδόν δε με νοιάζει και να τα χάσω. Θέλω να μαζέψω κι άλλα χαρτιά αλλά θέλω να έχω ανάγκη να μη τα χάσω. Να κάνω αποδελτίωση όχι για σκότωμα αλλά από ανάγκη. Να μην κάνω αποδελτίωση.

Τελευταίο. Κράτησα σήμερα μια σημείωση από μια συνέντευξη της Αρλέτας στην Athens Voice της περασμένης βδομάδας. Τόση βαρεμάρα στη δουλειά. Δε μου αρέσει να διαβάζω free press, μου πιπιλάει το κεφάλι -ειδικά όταν έχει το βαρύγδουπο τίτλο της Αθήνας φωνή και ζωή(lifo) και όλο αυτό το "κεφάτο" περιεχόμενο που βρίσκει κανείς σε αυτές τις ντεμέκ "μεγαλοαστικές, μετα - μοντέρνες, αποψάτες" φυλλάδες. Λοιπόν δεν θα την παραθέσω τη δήλωση, είναι μεγάλη, δεν πρέπει να σας κουράσω άλλο -εγώ βέβαια τσέπωσα το σκισμένο χαρτί στα δύσκολα για σκονάκι. Θα βάλω μόνο την ατάκα που αντέγραψα status στο facebook κι εδώ το μικρομέγαλο θεματάκι μου για σήμερα το κλείνω: "'Εχω καρδιά καφενείο, που λέει κι ένας φίλος. Θέλεις άλλη μια μπύρα;"

Υ. Γ. Αύριο βράδυ φεύγω για τα Κύθηρα. Νομίζω -όπως μάλλον κι εσείς ύστερα από όλα αυτά-ότι το έχω ανάγκη. Υποσημείωση: Πότε θα καταφέρω να κόψω το τσιγάρο;

12 comments:

karkinos7 said...

Αποδελτίωση Ψυχής...Καλό είναι καμιά φορά να γίνεται και αυτό,είναι σαν μηδενίζεις και ξεκινάς από την αρχή.Καλές διακοπές τα Κύθηρα είναι πολύ ωραία.

marilia said...

:)
Καλές διακοπές! Να ομορφοπερνάς πάντα!

quartier libre said...

@
δύο σημεία :

- το σώμα σήμερα είναι εμπορεύσιμο

αν είναι, λέει !...
μα θαρρώ, αυτό είναι και το λιγότερο κακό...
η εμπορευσιμότητα όλων των άλλων, των μη υλικών, αυτό είναι που δεν χωνεύεται με τίποτα. μα, με τίποτα, λέμε...
όλα ένα ατέλειωτο ΔΟΥΝΑΙ-ΛΑΒΕΙΝ...
κι αν δεν υπάρχει "λαβείν",
άντε τώρα, να βρεις το "δούναι"...


- Αύριο βράδυ φεύγεις για Κύθηρα

καλά να περάσεις !
να ξεκουραστείς.
να γεμίσεις μπατταρίες με ομορφιά.
να μας γεμίζεις με τα ωραία σου !

φιλιά :)

Unknown said...

Ti είναι αυτό; πότε φεύγεις, για πόσο, καμία ενημέρωση Μ-Α; Γιατι δεν επικοινωνεις;Εχεις και καινούργιους συμμαθητές, το ξέχασες;

Aντώνης said...

@qaykarkinos7 όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται μάλλον πρέπει το μηδέν να κάνω κύκλο κι εκεί μέσα να χορέψω.

@marilia να ομορφοπερνάς κι εσύ :)

@quartier libre το σώμα νομίζω είναι το πιό υλικό και το πιό άυλο, αγαπητή, εδώ είν το θέμα.

@Στέλλα μου, αγαπημένη μου συμμαθήτρια, μην ανησυχείς, λίγο μόνο θα λείψω, πολύ σύντομα θα συνεχίσουμε την αναζήτηση στο ίδιο θρανίο.

tovenito said...

το τελευταίο ερώτημα το θέτω κι εγώ στον εαυτό μου! κατά τα άλλα καλά να περάσεις στα κύθηρα και να πιεις πολλές μπύρες από το καφενείο σου ;-)

Αλεξάνδρα said...

Λοιπόν το τσιγάρο το κόβεις εύκολα όταν το πάρεις απλά απόφαση. Κανείς δεν μπορεί να το αποφασίσει αυτό παρά μόνο ΕΣΥ!!!

Το έχω κόψει 11 χρόνια, την ημέρα που γέννησα τον γιό μου και είδα την ζωή αλλιώς. Κάπνιζα ασταμάτητα (ποτέ δεν άντεξα μακριά του πάνω από 2 ώρες) 20 χρόνια. Το είχα ξεκινήσει στα 12 όταν οι γιατροί μου διέγνωσαν αλεργικό ασθμα.

Κατά τα άλλα δεν κατάλαβα ποτέ όλες αυτές τις εξετάσεις... Δεν θεωρώ ότι μπορεί κανείς να σε βαθμολογήσει για τις γνώσεις που έχεις ή δεν έχεις και εγω ήμουν το κακό κορίτσι της τάξης, βλέπε τελευταίο θρανίο χωρίς συμμαθήτρια ή συμμαθητή κοντά μου.

Δεν ξέρω αν είναι εμπορεύσιμο το κορμί μας σίγουρα ήταν εμπορεύσιμες οι γνώσεις αν τις είχαμε που θα έφερναν καλή την στατιστική στο ιδιωτικό μου σχολείο κι έτσι όλο και περισσότεροι γονείς θα έφερναν τα αθώα μικρά τους...

Μαύρη πέτρα λοιπόν σε όλα μου τα σχολικά χρόνια. Μαύρη σελίδα και στην ζωή μου τα μαθητικά χρόνια που μου χάρισαν ελάχιστες χαρές και πολλές λαχτάρες.

Τι κρίμα που πρέπει να τα ξαναθυμάμαι όλα με τα δικά μου παιδιά προσπαθώντας να μην τους μεταφέρω τη δική μου μαυρίλα... Κι όμως τόσα λίγα έχουν αλλάξει...

Κάποτε ρώτησε μια κυρία τον Πικάσο: "είστε ένας καταξιωμένος ζωγράφος μα εγω δεν καταλαβαίνω τίποτα απ΄τους πίνακες σας. θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε;"
και ο Πικάσο της απαντά: "κυρία μου Κινέζικα ξέρετε;" "όχι" ανταπαντά εκείνη. "Κι όμως εκατομύρια κινέζων ξέρουν πολύ καλά..." της ζωγράφισε με τα λόγια του...

Να νιώθεις μπορείς; Και να θυμάσαι πως οι αισθήσεις δεν είναι πέντε που μας μάθαιναν στο σχολείο...

Αντε σεντόνι άπλωσα αντί να σου κουνήσω το μαντήλι που φεύγεις για τα Κύθηρα.

Κοίτα να γεμίσεις τις μπαταρίες σου!!!

Χρήστος Α. Μιχαήλ said...

Θυμάμαι ένα μεσημέρι στο γκάζι που σου τράκαρα 2 τσιγάρα ενώ το είχα κόψει. Κούνια που μας κούναγε, θα πάρει καιρό και θα θελήσει σθένος. Πρώτη φορά θα' ναι που απαιτούν τόσα από εμάς;

Ταξίδι στα Κύθηρα, έπρεπε να κάνω κι εγώ. Μα μας πρόλαβαν οι εξελίξεις και μια παραλληλότητα που μας δένει χειροπόδαρα.

Καλά να περάσετε και χαιρετισμούς.

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... said...

Ο έρωτας καταστρέφεται, όπως καταστρέφεται και ο δικός μας τρόπος για όλα...Δεν ξέρω τους λόγους, μα συχνά αναρωτιέμαι...

Οι κοινές μνημες ειναι κρυμμένοι θησαυροί...Και φέρνουν αυτά τα όμορφα τρανταχτά γέλια!

Δεν ξέρω αν γύρισες από Κύθηρα, εύχομαι πάντως να πέρασες- ή να περνάς ακόμα- όμορφα!

mahler76 said...

τα Κύθηρα είναι υπέροχα όσο για το τσιγάρο μην το κόψεις.

b|a|s|n\i/a said...

όταν δεχόμαστε την αλήθεια των άλλων με την αλήθεια την δική μας ο μισός τρόπος έχει εφευρεθεί ήδη.
γύρισες; να περνάς πανέμορφα πάντα. και δεν θέλει κόπο. τρόπο απλά.

BOSKO said...

καλές διακοπές!