Κάθομαι εδώ δίπλα σε θάλασσα με τα πόδια κιόλας βουτηγμένα μέσα λέω δροσίζομαι μα είναι βαθιά να πέσω να μην πέσω κοιτάζω κι όλο δεν πέφτω σα το παιδί που δεν πρέπει να χαραμίσει για τους επισκέπτες που θα έρθουν σταλιά απ το βάζο που χει το γλυκό όμως οι επισκέπτες είναι κύματα κι έχει μια θάλασσα για να την πιείς στο ποτήρι κι έρχονται και φεύγουν έρχονται και φεύγουν με τον ίδιο τόσα χρόνια αγνό και αθόρυβο μηχανισμό παίρνουν λιγάκι από την άμμο που σε κάθε επανάληψη τα πόδια μας σχεδόν χαριτωμένα και λικνιστικά απλώς σκεπάζει, ξεσκεπάζει. Τι να σημαίνει άραγε το μήνυμα στέκομαι, το βρήκα τυλιγμένο σ' αυτό το γυάλινο μπουκάλι που ξέβρασε η ακτή. Ένα μήνυμα μακρινό ίσως, κάπου άλλου κάποιος άλλος, όμοιος ομοίω αει πελάζει, αλλά, τι λέω, τι γλώσσα είναι αυτή, μάλλον: Προσοχή, προσοχή... όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές, για να μπορούμε όλοι μαζί να χαιρόμαστε την καθαρή θάλασσα κι αυτό το καλοκαίρι, όπως έλεγε κάποτε εκείνη η αρχαία διαφήμιση με τον πελεκάνο.
4 comments:
...εδω στεκομαι...με ματια ανοιχτα στα παρασιτα...3 η ωρα...και ο εγωισμος μου δεν περναει
Αντόνιο ή το μήνυμα
Ελήφθη. Όβερ!
πάντα ήθελα να βρω ένα μήνυμα σε μπουκάλι..
καλές βουτιές αντώνη! να πέσεις στα βαθιά. είναι πιο καθαρά
να πέσω...να μην πέσω...αυτή η αβεβαιότητα ξεχνιέται πού και πού όταν κάτι άλλο, κάτι μακρινό με σεβαστή αρχαιότητα αδύεται απ τη μνήμη.
Οτι κι αν κάνεις ένα θα πω....πως είσαι τυχερός. Και γι' αυτό, είμαι απολύτως βέβαιη!
Post a Comment