Πρασινοκόκκινο

Χτες φόρεσα πρώτη μέρα το πρασινοκόκκινο καλοκαιρινό μου μπλουζάκι. Κρατάω πάντα μια επιφύλαξη μέχρι το τέλος της άνοιξης κάθε χρόνο μέχρι να σιγουρέψω ότι ήρθε και αργώ να βάλω τα καλοκαιρινά μου. Ο κόσμος με κοιτάζει ντυμένο βαριά, με ρωτάνε "δε σκας;", απαντάω ένα κακοπαιγμένο "είμαι κρυουλιάρης". Σήμερα μόλις έβγαλα την ομπρέλλα από την τσάντα, να τους κάνω λοιπόν το χατήρι κι εγώ, και φόρεσα το πρασινοκόκκινο μπλουζάκι. Βγήκα το βράδυ από το μαγαζί. Δούλευα και σήμερα οχτάωρο την πρασινοκόκκινη ψυχή μου. Με περίμενε η Αθήνα νωπή. Μια απρόβλεπτη βροχή, απρόβλεπτη, στεγνή και καθυστερημένη. Πρώτη μέρα καλοκαίρι. Δεν έδωσα σημασία στη ζέστη, στο νοτισμένο κάτουρο που μύριζε η ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας, ούτε στις βρεμένες κουτσουλιές από τα περιστέρια που κάνουν τα παπούτσια στην άσφαλτο να γλιστράνε. Κόκκινα all star. Χαμογέλασα που σήμερα βρήκα κι έβγαλα την ομπρέλλα από την τσάντα, στηρίχτηκα απλά λίγο καλύτερα στα πόδια μου και άρχισα να τραγουδάω. Αφροδίτη: που είναι συνώνυμη με το καλοκαίρι όπως εγώ το έχω ανάγκη. Κάποιοι περαστικοί μπορεί και να άκουσαν, αλλά και τι με νοιάζει...