Thursday, April 30, 2009

Ένα μυστικό



Ναι, έχω πιεί άφθονο. Άφθονο τώρα... μη φανταστείς και κανένα γερό ποτήρι. Ξέρεις, δεν είμαι κανάς τύπος του πίνω αρκετά. Γράφω αντικαπνιστικά, ζω αποστειρωμένα. Ε, λοιπόν απόψε κατέρριψα όλους τους πιθανούς μύθους για την ανώδυνη περίπτωση που λέγεται ζωή μου. Με δυό τρία ποτηράκια λευκό κρασί έγινα κιόλας λιάρδα -να ένας λόγος που δεν πίνω: όταν θελήσω να πιώ, γίνομαι εύκολα κομμάτια. Με πέντ' έξι τσιγάρα πιό βαριά έκλεισε γρήγορα η άμαθη στο σέρτικο φωνή μου. Μπήκα στο ταξί, είπα -τρόπος του λέγειν πάντα- βραχνά: "πήγαινε με στο σπίτι". Το χνώτο μου μυρίζει αρκετά, κουβέντα δεν είπε ο ταξιτζής. Εκεί πηγαίνεις, εντάξει, με πήγε. Με έφερε δηλαδή εδώ κι εγώ δεν ξέρω πού είμαι, γιατί μπήκα μέσα εδώ και δεν ξέρω αν αυτό εδώ μέσα είναι σπίτι μου και θέλω πάλι έξω να βγω στο δρόμο, να ουρλιάξω "πήγαινε με, ρε μπάσταρδε, στο σπίτι" σου λέω και να κλάψω που δε φτάνω στο σπίτι μου ποτέ. Περπατώ σ' ένα δρόμο όπως τον είδα παιδί στον πρώτο μου εφιάλτη. Ξωχώραφο. Λασκάρησα και περπατώ συνέχεια σ' αυτό τον ίδιο δρόμο. Ξωχώραφο. Κυπαρίσσια κι από τις δυό μεριές, στη μέση εγώ και παντού τριγύρω η μυρωδιά τους. Άνοιξη βράδυ. Σ' έναν εφιάλτη τόσο γνώριμο σου λέω από παιδί, που μάλλον ασφάλεια θα πρέπει πλέον η επανάληψη και τόσο κλάμα να μου προσφέρει. Κι ίσως ήρθε ο καιρός να σου εξομολογηθώ κι ένα μυστικό -ναι, σε εσένα που μονίμως τρομάζεις όταν σου απευθύνω το λόγο: Ξέρεις γιατί φοβάμαι να οδηγώ; έχω πάρει το δίπλωμα μα όλο διστάζω σε αυτό το παιχνίδι με το φρένο και το γκάζι. Κάνω λάθη διαρκώς. Όταν πατάω φρένο, μετανοώ. Και στο γκάζι καυλώνω. Αλλά ευτυχώς, είπαμε, απόψε πήρα πάλι ταξί κι έτσι θα φτάσουμε όλοι μας ασφαλώς στο σπίτι.

11 comments:

maya said...

εξαιρετικό .
πόσα λες και πόσα δεν λες ...
μακάρι στην ζωή να μην είναι τόσο απλό
που ΄μα μάθεις να οδηγείς, δεν ξεχνάς τι σου μάθανε ...

προτιμώ κάποια έκπληξη .
:)


καλημέρα αντώνη μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχ

homo anisorropus said...

Ola auta me mono duo potirakia krasi ?! :) Na pineis pio suxna, grafeis wraia meta.
Tis kalimeres mou..

"Αισθηματική ηλικία" said...

Εγω πάλι είτε προσεξω είτε όχι , πότε δε φτάνω όλοκληρος στο σπίτι. Κάθε φορά αισθάνομαι να αφήνω ένα κομμάτι μου στην πόλη, μέχρι να εξαφανιστώ τελείως.
Προφανώς οι πληγές που μου αφήνουν οι συναναστροφές στην πόλη νάναι σαν το λευκό κρασί που πίνεις.
Απλά γίνομαι κομμάτια.

Ο ψεύτικος Πέτρος said...

asylipta yperoxo keimeno
lypamai gia ayta pou niwtheis alla xairomai pou ta moirazesai

Anonymous said...

Σ αγάπησα μ' αυτό το κείμενο...
Χ

Χρήστος Α. Μιχαήλ said...

Κι εγώ που δεν έχω σπίτι στη γη μου;

floudion said...

Μουμπούνα, ξεκόλλα και δοκίμασε την περιπέτεια κα την κ....α του γκαζιού, αφού σε έχω δει ότι μπορείς

b|a|s|n\i/a said...

υπέροχα μελαγχολικά αισιόδοξο. γιατί ξέρεις. κάποτε θα πας μόνος σου στο σπίτι. είτε οδηγώντας. είτε με τα πόδια. καλό σου μήνα! όμορφος να είναι!

marilia said...

Τελευταία έχεις ομορφύνει πολύ. Το ξέρεις;

καφεδοφιλάκι σβουριχτό :)

kyzikos said...

γεια σου, καλως σε βρήκα και καλό μήνα.

7Demons said...

Μεσημέρι Ιουλίου σε παραλιακή,όμορφη πόλη.
Για να πάνε τα φαρμάκια της καρδιάς κάτω, κατεβάζω μισό κιλό τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο.Περιφέρομαι σε άδειους δρόμους και πλατείες,τσιμπάω μια μικρή ηλίαση και αφυδάτωση και καταλήγω να χτυπώ επίμονα και να βρίζω,το κουδούνι.
Ένα όροφο παρακάτω.
Εκεί που έμενε η στρίγκλα γραία διαχειρίστρια...
Ρόμπα κανονική...
Κάτι γνώριζαν οι αρχαίοι με τον άκρατο οίνο.