Tuesday, April 07, 2009

Ιχνηλασία


Κάθησα να γράψω και ζωγράφισα το σκίτσο που συνήθως κάναμε στο νηπιαγωγείο ή πρώτες τάξεις στο δημοτικό.

Το πρώτο γράμμα πλαγιαστό παραλληλόγραμμο δήλωσε θέλω να μαι στέγη. Υπάκουσα και κάτω από τα κεραμίδια έριξα με μελάνι τα μπετά και στην εξοχή έγινε τότε σπίτι. Με πόρτα ξύλινη, ένα παράθυρο φωταγωγό, μια μπαλκονόπορτα να βλέπει ακάλυπτο κήπο. Ένας φράχτης πίσω ορίζοντας, ένα μόνο πουλί να πετά για τη μοναξιά μας, ένα γαϊδούρι να βόσκει κάπου τα σανά. Βότσαλα από τη θάλασσα για το δρόμο και στο παρτέρι ένα δέντρο μεγαλωμένο - μια υποψία λεύκας, αλλά κάπως ακόμα κοντόχοντρη.

Ένα δέντρο τελοσπάντων λιγάκι αφύσικο σε σχέση με το σπίτι -απέδωσα στην προοπτική την αδυναμία-, όμορφα πέτυχα ωστόσο τα κλαδιά, σχεδόν νευρικά υποστηρίζουν τα φύλλα και τa φύλλα πέφτουν αχλή πάνω από τα υποστυλώματα, τα κλαριά, υπενθυμίζουν τα βότσαλα και τη θάλασσα στη ρίζα γύρω απ' το παρτέρι. Είναι γενικώς ένα δέντρο περίεργο, θέλω να πω μοιάζει και λίγο φυτρωμένο στη θάλασσα.

Η πρόχειρη ματιά όλα θα τα διάβαζε παιδική φωτογραφία. Ίσως το ευτύχημα που λέει δε μεγάλωσα. Είναι όμως κι αυτός ο ήλιος. Κύκλος φωτίζει μελανός βελονιές της αράχνης πάνω από το σπίτι, το πουλί, το φράχτη, το δέντρο, τα μπετά, το σανό, το γαϊδούρι, τη στέγη, την εξοχή, το παιδί, τη θάλασσα, το ίδιο το φύλλο post it που με απαράμιλλη μαθητική επιμέλεια τώρα ζωγραφίζω.

13 comments:

Ο ψεύτικος Πέτρος said...

melagxolia tha to elege kaneis
nai melanholia

Jirashimosu said...

Να είμαι εγώ το γαιδούρι;

επί λέξει said...

Πόσο επώδυνο γίνεται το εύκολο, όταν το κοιτάει η ματιά η υποψιασμένη. Και πόσο ελαφρύ γίνεται το ασήκωτο, όταν με χάρη που γεννά η γνώση απαγορεύεις στη νύχτα να είναι μόνο νύχτα. Δεν πειράζει να είναι "δύσκολο" το σπίτι και ο ήλιος, φίλε. Πειράζει η απουσία τους.

Φιλιά

tovenito said...

είμαι σίγουρος ότι είχες καλό βαθμό στα καλλιτεχνικά παιδιόθεν..

quartier libre said...

@
αν κοιτάξεις σε αρκετά γραπτά,
θα δεις πως ακόμα φτιάνω το πρώτο γράμμα πλαγιαστό παραλληλόγραμμο...
λες, να δηλώνει ενδόμυχα, τη στέγη, που θα θελα να με σκεπάζει;


κι εκείνο το δέντρο της θάλασσας...
άραγε τι λογιώ να ναι ;


:)

kiara said...

Μικρέ πρίγκηπα...
:)

7Demons said...

Δευτέρα δημοτικού,η δασκάλα βαριέται και μας βάζει να ζωγραφίσουμε.
Ζωγραφίζω το ομορφότερο σκίτσο ενός σπιτιού-ενός όμορφου σπιτιού.
Κρυφοκοιτάζω τα υπόλοιπα παιδάκια και διαπιστώνω ότι δεν ζωγραφίζουν το ίδιο καλά με μένα.
Με λαχτάρα περιμένω το μπράβο της δασκάλας.Κι αντ΄αυτού εισπράττω μια αυστηρότατη παρατήρηση που ακόμα με πληγώνει.
"Δεν έβαλες χρώμα και δεν είναι καλό".Και συνεχίζει καλολογώντας τα ζωγραφικά ορνιθοσκαλίσματα των υπολοίπων...
Ήθελα να είχα το μυαλό και το θάρρος ενός εφήβου και να γυρίσω να της πω : "Μωρή ηλίθια άσχετη,ρώτα πρώτα εαν έχουν οι γονείς μου λεφτά να μου αγοράσουν χρώματα...".

Άσχετο,αλλά αυτό μου θύμισες...

υγ.Δέντρα φυτρωμένα στο νερό.Όμορφιά!

quartier libre said...

@
ο Μιχαήλ Άγγελος, πάει τρία χρόνια ζωγραφική, στο εργαστήρι τέχνης.
του φοράν ωραία, μακριά πουκαμίσα ζωγράφου, για να μη λερώνονται τα ρούχα...
καβαλέτο, πινέλα, όργανα, χρώματα, όλα στην εντέλεια...
οι γονείς καμαρώνουν τον μελλοντικό καλλιτέχνη !

μιά μέρα, γίνεται στο σχολείο του ένας διαγωνισμός ζωγραφικής.
όλες οι μαμάδες εκεί, κοιτάζουν τη μακριά φουτουριστική πουκαμίσα του Μιχαήλ Άγγελου και βγάζουν επιφωνήματα :
ουάου, τι ωραία ! πού την αγοράσατε ; το όνομά του είναι καλλιτεχνικό ! τον πηγαίνετε τρία χρόνια ζωγραφική, ουάου !

η δασκάλα δίνει το θέμα, κι όλα τα παιδάκια αρχίζουν να ζωγραφίζουν, άλλο τόνα, άλλο τ' άλλο, για ώρα, ό, τι μπορεί το καθένα...

ο Μιχαήλ Άγγελος έχει τελειώσει σε μισό λεπτό !
"κι όλα ;!" τον ρωτάει η μανούλα :)

το παιδί έχει σχεδιάσει με μολύβι
έναν στραβό κύκλο
με ένα + στη μέση.



εντάξει,
δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί όταν γύρισαν σπίτι, η μανούλα,
μου είπε :
"όταν είδα τη ζωγραφιά, μου πέσαν τα μούτρα..."


αυθεντικό :)))))))))))))

ceralex said...

ευτύχημα...

Ηλιόφωτε Αντώνη...μάλλον ξέρεις ήδη πόσο σε καταλαβαίνω...
Κι όχι τίποτα άλλο, είναι δύσκολο να ζωγραφίζεις λιοντάρια από μικρός.
Μα και τώρα... δύσκολο πάλι είναι.

Φιλιά να σαι καλά!

Αλεξάνδρα said...

7Demons τα μικρά, (ή μήπως τα μεγάλα;) των δασκάλων που δεν σκέφτονται τι συνέπεια έχουν τα λόγια τους...

Γι αυτό ο Θεός έβαλε την γλώσσα πίσω απ΄τα δόντια. Για να την δαγκώνουν όταν πρέπει...

Η κόρη μου μες την καλή χαρά κάθισε σπίτι και ζωγράφισε μετά τα μαθήματα. Πηγαίνει ζωγραφική 2 χρόνια... Το πήρε μαζί της την άλλη μέρα να το δείξει στην δασκάλα της ζωγραφικής.

Ημουν σίγουρη πως θα της πει μπράβο. Το μεσημέρι όταν γύρισε την ρώτησα τι της είπε.

"Ωραία, μου είπε, η κυρία μαμά, αλλά πρόσθεσε πως πρέπει να θυμάμαι πως οι ζωγράφοι δεν ζωγραφίζουν με μαρκαδόρους" ....

Τι να πεις....
Τι να της πεις...

Αλεξάνδρα said...

Οσο έχεις ξύπνιο το νοιώθω σου μην ανησυχείς.

Η ζωή χαμογελάει...

Είναι ευτύχημα να μπορείς να βλέπεις με τα μάτια των μικρών παιδιών...

...να θυμάσαι πόσο εύκολα χαιρόμασταν όταν είμασταν παιδιά, και πόσο εύκολα πληγωνόμασταν...

7Demons said...

Αγαπητή Αλεξάνδρα,

Πρέπει κανείς να πει στη δασκάλα να είναι προσεκτικότερη στις διατυπώσεις κρίσεων απέναντι στα παιδιά και να ανοίξει σπίτι της και κάνα βιβλίο παιδοψυχολογίας για να το μάθει...

Καλημέρα.

marilia said...

Δεν ξέρω γιατί κι εγώ ζωγραφίζω τελευταία. Απλά, παιδικά, με ξυλομπογιές, παστέλ ή μολύβι σκέτο. Ανάγκη έκφρασης; Ίσως. Χθες η μάνα μου -που δεν είναι δασκάλα, είναι όμως σημαντικός άλλος για κάθε παιδί- μου είπε υποτιμητικά: "η ζωγραφική είναι ταλέντο και για να ζωγραφίσει κανείς πρέπει να το 'χει, δεν είναι παίξε γέλασε"... Πάλι το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, όπως όταν ήμουν 4-5 χρονών!
Λες γι' αυτό να επιβραβεύω κάθε προσπάθεια μαθητών μου; Ακόμα κι αυτές παιδιών με νοητική υστέρηση κρέμασα στον τοίχο...

Μπορούμε να δούμε τις ζωγραφιές σου; :)

σνουποφιλάκι