Thursday, September 11, 2008

Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη και το θυμάμαι σαν και τώρα...



Είναι πολλές φορές που δίνονται αφορμές και ανακαλώ την αίσθηση. Σα να πηγαίνω πρώτη μέρα στο σχολείο. Και καλά, εν δυνάμει θα μπορούσα να γίνω της Αννούλας εμπορικότατο σουξέ, το ξέρω, αλλά δεν πρόκειται γι' αυτό ακριβώς. Κοίτα όμως πώς έρχονται και συμβαίνουν τα πράγματα...

Κι όπως συμβαίνουνε τον τελευταίο καιρό, η σκέψη και η αίσθηση πηγαίνει κατευθείαν εκεί. Πάλι. Η πρώτη εντύπωση. Στην αυλή από ένα δημοτικό σχολείο. Δεν είναι τυχαίο. Αλλά πάλι ούτε και κανένα σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να συμβεί. Αναφέρομαι στα γεγονότα.

Κρίθηκε ακατάλληλο στο σεισμό του '99.
Κατεδαφίστηκε πριν δυό χρόνια.
Στο ίδιο κτήριο πήγε σχολείο και ο πατέρας του παιδί.
Έφυγε καλοκαιρινές διακοπές.
Γύρισε.
Το σχολείο δεν ήταν εκεί.
Στη γειτονιά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Λείπει το κτήριο, χάθηκε ο πατέρας του -όχι και τόσο φυσικά βέβαια-, εκείνος είναι πιά ένας άνεργος ηθοποιίσκος...
Κρίνεται ακατάλληλος...
Εντάξει, γεγονότα...

Όμως ακαθόριστα ώρες ώρες επιστρέφει ακόμα και τώρα η αίσθηση αυτή, η πρώτη εντύπωση από την αυλή εκείνη. Που έμοιαζε ακόμα τότε και λιγάκι με κόσμος... Νομίζω. Ολόκληρος. Ανακαλώ την αίσθηση. Μέσα στο πλήθος. Το χέρι αφήνω της μάνας μου ή του πατέρα; Δε θυμάμαι... Χαμογελώ. Το θυμάμαι. Μακάρι και τώρα να μπορούσα να χαμογελάω έτσι. Τρέχω. Είδα έναν παλιό συμμαθητή. Από το Νηπιαγωγείο -άλλη αυλή εκείνη, τα λέμε την επόμενη φορά που θα το φέρει η κουβέντα-. Φοβάμαι. Λίγο. Πού άφησα από το χέρι μου τους γονείς; Μήπως συμβαίνει κάτι που δεν το θέλω; Αυτό μήπως σημαίνει σχολείο; Τώρα πιά τις ίδιες ερωτήσεις θα τολμούσα να τις κάνω στη ζωή.

Δεν καταλαβαίνω. Συνεχίζω να τρέχω. Έχω την αίσθηση ότι τρέχω με το ίδιο μου ολόκληρο το μικρό κορμάκι. Προς τον αγαπημένο μου συμμαθητή. Ο ήλιος μπαίνει από τα μάτια μου. Ο αέρας από τη μύτη μου. Η μικρή μου ανάσα ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο. Και ενώ φοβάμαι -λίγο-, τρέχω. Του χαμογελάω. Και ίσως κάπου, κάποτε να σταματήσω να φοβάμαι... Σε μια τάξη ίσως καθισμένος στο θρανίο δίπλα δίπλα με τον αγαπημένο μου σύμμαθητή... να χαμογελάμε. Τέλεια σκηνοθεσία, θα ειρωνευτείτε, τί το κάναμε εδώ, Χτυποκάρδια στο θρανίο; Αλλά, σκεφτείτε, παρακαλώ, αυτό που ζητάμε στην πραγματικότητα δεν είναι μια τάξη; Η τάξη μέσα μας...

Έτσι κάπως μπήκα στο σχολείο μου. Και υπήρξα αριστούχος -τρομάρα μου- μαθητής. Τουλάχιστον στου σχολείου την τάξη. Καλόμαθα φαίνεται το σπασικλάκι... Το θέατρο δεν δέχεται όμως τερτίπια σχολικής αιθούσης... Τις τελευταίες μέρες έχω διάθεση αρνητική. Εδώ μόνο προσπάθησα να αποτυπώσω τον χρόνο από μιαν ανάμνηση μάλλον ευχάριστη. Από το σχολείο. Που ξεκινάει σήμερα. Και μοιάζει λιγάκι μικρή ζωή. Και δεν πρέπει να κλαίγομαι. Μάθημα πρώτον!

Έτσι θέλω να ξορκίσω την κακή μου διάθεση. Επειδή κανονικά το τελευταίο διάστημα είχα κανονίσει να είμαι σε πρόβες. Και ακυρώθηκαν. Γιατί εκείνο που με πειράζει δεν είναι οι αντιξοότητες, μια παράσταση που ακυρώθηκε, το συμβάν το αντίθετο από το καλό που θα θέλαμε στην πραγματικότητα να συμβεί. Εκείνο που με πειράζει είναι όλα αυτά τα αγνά περιστατικά, τα γεγονότα τα σκέτα και αυτή η αίσθηση του χρόνου που επιδρά πάνω και μέσα μας με τις μικρές εναλλαγές τις οποίες κάποτε, όταν ήμασταν ακόμη παιδιά και πηγαίναμε στο σχολείο, είχαμε τον τρόπο ή μάλλον τη διάθεση να μην τις παίρνουμε τόσο κατάκαρδα και να μην τις βιώνουμε τότε ακόμα τουλάχιστον ως ραγδαίες εξελίξεις. Καλή σχολική χρονιά να έχετε, παιδιά... Εμένα ο χειμώνας μου προβλέπεται βαρύς...

Υ.Γ: Αλίκη, ακόμα δεν τα κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω το μυστικό... Άλλοι πάλι το κάνουνε και σήριαλ...

15 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Με γύρισες πολλά χρόνια πίσω με το σημερινό σου ποστ.

Όσο για τις πρόβες κάθε εμπόδιο για καλό λένε στο χωριό μου.

Anonymous said...

θυμαμαι την πρωτη φορα ειχα βαλει τον πατερα μου ν ακατσει μαζι μου στο θρανιο, αλλιως δεν μπορουσα να μεινω στο σχολειο. νομιζα πως δεν το χα αναγκη αφου ηξερα να διαβαζω πριν ακομη κι απο το νηπιαγωγειο..
πολυ νοσταλγικο ποστ..

tovenito said...

μοιάζει μικρή η ζωή και δεν πρέπει να κλαίγομαι. μάθημα πρώτο και τελευταίο. όμως κάτι τέτοιες στιγμές που όλα πάνε χάλια το μόνο που θες είναι να μιζεριάσεις.

υγ. αν είναι μόνο αυτός ο χειμώνας βαρύς, ας είναι

7Demons said...

Εμείς πάλι,ούτε απ΄έξω από το χώρο των αγνών περιστατικών δεν θέλουμε να περνάμε.
Κι ας στέκει ακόμη εκεί,αγέρωχο αλλά από καιρό ερημωμένο,μέσα στην παγωμάρα της Μεταξικής του αισθητικής.


Άκου εκεί "άνεργος ηθοποιίσκος" λέει!
Για ψηλά το κεφάλι και έξω το στήθος γρήγορα!!!
Χτυπά το κουδούνι!

;-))

floudion said...

Πειράζει που δεν μου έχει λείψει ακόμη η πρώτη μέρα στο σχολείο? Εκείνο που μου έχει λείψει αφάνταστα είναι τα παιδικά παιχνίδια, (σε παραπέμπω στο γνωστό τραγούδι)... και σαν να προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό με το θεάτρο...

με συγκίνησε πολύ η παρουσία σου στην τελευταία μου παράσταση :-)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

"...να μην τις παίρνουμε τόσο κατάκαρδα και να μην τις βιώνουμε τότε ακόμα τουλάχιστον ως ραγδαίες εξελίξεις..."

Μήπως, λεω, μήπως... αν λειτουργούσαμε έτσι (ισχύει και για μένα, μη νομίζεις...) δε μας "έπεφταν τόσο βαρείς οι χειμώνες μας;

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist said...

Βρε αυτό το σιριαλ..
εχτες το πρωι περασα εξω απο ενα δημοτικο σχολειο και σταθηκα και χαζεψα απο μακρυα τον αγιασμο.. οι μνημες που ξεπηδησαν απο μεσα μου ηταν απιστευτες.. και βαθια μελαγχολικες.. τα ζηλεψα καπως..

billzouk said...

Σου στελνω ενα φιλι για το ωραιο κειμενο, και μην προδικαζεις τον χειμωνα. Ποτε δεν ξερεις ...

marilia said...

Εγώ πάλι δε θυμάμαι πάρα πολύ καλά την πρώτη μέρα στο σχολείο... Μόνο κάτι σκηνές μου 'χουν μείνει. Τώρα βέβαια ζω κάθε χρόνο την πρώτη μέρα στο σχολείο, αλλά από την άλλη πλευρά...

Φιλάκι, γκρινιαράκι μου! Κι ένα χαμογελάκι πλατύ πλατύ! ;)

mahler76 said...

πολύ όμορφο το κείμενο και μην αφήνεις τις όποιες αντιξοότητες να σε ρίξουν. Προσωρινές είναι.

oblivion said...

όμορφο το κείμενο, γλυκό..
έχει κι άλλη πλευρά το νόμισμα, ωστόσο.
το ανέμελο παιδί τείνει να αντικατασταθεί από τον υπεύθυνο ενήλικα.
επιλογές κι ευθύνη - αυτή είναι η διαφορά με την εποχή που πηγαίναμε σχολείο..
όπως και ναχει, έχουμε ακόμα μέχρι ναρθει ο χειμώνας, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να ξεκίνησε με μια αναποδιά το φθινόπωρό σου..και βλέπουμε..
την καλημέρα μου!

marilia said...

Τρέχα, λέωωωωω!

Σοκολατοφιλάκι τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο! :)

quartier libre said...

@ τι τρυφερό κείμενο !

κι εμένα,
βαρύς προβλέπεται ο χειμώνας μου
όπως ο περσινός
κι ο προπέρσινος
κι ο πιό προπέρσινος...
μα δεν πειράζει
δεν πειράζει...

:)

7Demons said...

Που χάθηκες μικρέ μας?

kiara said...

Υπέροχο κείμενο, καταπληκτικό!:)