Ανάσταση

Και δεν είχα για την ημέρα τίποτα να πω

γιατί κι από τις πέτρες ακόμη ένιωθες να ξεπηδάει ήλιος

μονάχα που σε τύφλωναν

γι΄αυτό να σταθείς και να δεις δε μπορούσες

μέσα σε τόση λάμψη από φώτα

φως ένα

απόκοσμο και υπερφυσικό τώρα δεν ήταν

το φως που επιτρέπει να το αμφισβητείς

(ή και να το πιστέψεις)

και φιγούρα καμιά δεν ξεχώριζε μέσα σε τόσο άσπρο

μονάχα στο σεντόνι στίγματα

ιδρώτας και αίμα

λίγο

αδιάφορο δεν σε άφηναν

τώρα

κοιτούσες

σα να έζησες ο ίδιος τα γεγονότα

σα να πόνεσαν οι ξεχασμένες πληγές

και τώρα θυμόσουν από πάντα πάλι

ότι δεν έχει ίσκιο πουθενά κι είναι σαν πρώτη μέρα πάντα
καλοκαίρι