Thursday, February 14, 2008

Δυο σονέττα απ΄τον Σολωμό λόγω της ημέρας


Σονέττο Πρώτο
εν νυξίν εζήτησα όν ηγάπησεν η ψυχή μου, εζήτησα αυτόν και ουχ εύρον αυτόν.
Άσμα Ασμάτων Γ΄Ι

Έξω νυχτώνει εκεί, σκότος βαθύ οπού γέρνω.
Σιγήν ακέρια βασιλεύει. Ξεπορτίζω,
βγαίνω, με βία γυρεύω αυτόν που δεν ορίζω
και που αγαπώ - μα απόκριση καμμία δεν παίρνω.

Πάσα δε πνοή του ανέμου και σάλεμα φέρνω
χλόης φύλλα εντός μου και καρδιοχτυπώ και ορπίζω,
μα έρχεται η φρεναπάτη... φτάνει senz' avviso,
και, αλαφιασμένη, μόνη τώρα παραδέρνω

σε νύχτα ερημική. Ώ ξέφωτα!... και ώ έσεις ρύμες!!
μην είδε κάποιος εδώ γύρου τον καλό μου
που ίδρυσε τση ψυχούλας μου τες πρώτες μνήμες;

Με τη φωνή τον ψάχνω όλο και με τη σκέψη,
μα άλαλα είναι τα χείλη των αθρώπω, τόμου
θέλεις εσύ κάποιος να βγει να σ΄ορμηνέψει.

Σονέττο Δεύτερο
Απάγγειλόν μοι, όν ηγάπησεν η ψυχή μου...
Άσμα Ασμάτων Α΄7

Μα πού είσαι; Πού γυρνάς; Πύρωσε τώρα εδώ το κάμα
της μεσημβρίας, και αμμόσκονη μουντή πέρα θολώνει
τον κάμπο. Νέφη ανάρια πάμπολλα απάνω στο αλώνι
το αναμμένο του ουράνιου θόλου, έρμη η κοιλάδα εν τω άμα

και τα βουνά. Μα πού γυρνάς; - αι; Πού είσαι; Ιερό τάμα
η ψυχή μου φυλά τ΄αχνάρια σου, και τώρα μόνη
πλέον κλαίει μη βλέποντάς σε. Όλα είναι σιωπηλά. Με σώνει
- από το φόβο- ο διακαμός σου. Πρόκαμε! Έλα! Κλάμα

και καημό πάρε μου! Μα πού γυρνάς;... Μα πού είσαι τώρα;...
Το φλοίσβο αφήκαν άνεμος, νερό μαζί και φύλλο,
κι έφτασαν οι νεροσυρμές μας στη στερνή τους ώρα.

Σ΄έπιακα! Να΄σαι! Σε έχω! Και δικιά σου εγώ θα μείνω,
χάρισμά σου είναι ο φόρος των ερώτων που σου οφείλω!
Σ΄έβρηκα πιά - και να μου ξαναφύγεις δε σε αφήνω...

9 comments:

Roadartist said...

Καλησπερα Αντώνη..Πολύ όμορφα.. Εύχομαι να βρεις αυτό που ψάχνεις και να το κρατήσεις δίπλα σου .. για παντα :)

diva said...

Γαλήνεψε η ψυχή στου έρωτα την τρικυμία..

ΠΑΥΛΟΣ said...

Αυτό είναι αφιέρωμα από μια ευγενική ψυχή. Να σαι καλά.

ceralex said...

Σ΄έβρηκα πιά - και να μου ξαναφύγεις δε σε αφήνω...

Σαν να ήξερες...

Σ' ευχαριστώ!

Σοφία said...

Χρόνια πολλά! Εμένα πάντως μ' αρέσει περισσότερο από τα σονέττα η φωτογραφία με την τεράστια καρδιά :-)

marilia said...

Καμιά ευτυχία να μη σου ξεφύγει, καλέ μου! :)

Γλυκοφιλάκι

7Demons said...

Στον Ποιητή,δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε!
Την περί ου ο λόγος εορτή πάλι,ψιλοχεσμένη την έχουμε-και sorry και για το άπρεπο της έκφρασής μας.

υγ.Σολωμός!
Τι ομορφιά!
Να΄σαι καλά Αντωνάκη μας!
Σμουτς.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Ψηφίζω το δεύτερο σονέττο και την καρδιά της εικ΄νας σου
;-)))

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Anonymous said...

Ναι, όπως και να έχει, όποιο από τα δύο, σαν νυφάδα χιονιού σε φόντο κατάλευκο να φωτίσει ότι σκοτεινιάζει