Sunday, December 23, 2007

Χειμερία Νάρκη (post no97)


Το βιβλίο Ιστορίες του Διαδικτύου Bloggers κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σόκολη - Κουλεδάκη. Περιλαμβάνει ιστορίες και κείμενα από διάφορους Έλληνες bloggers που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Artbomber για μία έκδοση ελεύθερης έκφρασης του δημιουργικού τους οίστρου δίχως λογοκρισία αφού αυτός που αξιολογικά κρίνει το αποτέλεσμα είναι τελικά ο δυνητικός καθεκάστην αναγνώστης. Μια έκδοση που αξίζει κανείς να αποκτήσει ή να δωρίσει ειδικά τις άγιες τουτες ημέρες και μάλιστα αν έχει βαρεθεί ή δεν έχει ποτέ κατανοήσει τη συνήθεια να ανταλλάσσονται λογοτεχνικά ή άλλα ημερολόγια έτους αφειδώς μεταξύ μας ως ευκαιριακό και μάλλον μη μπελαλίδικο δώρο. Η έκδοση αυτή αξίζει όμως περισσότερο γιατί μέρος των εσόδων θα διατεθεί για φιλανθρωπικό σκοπό στο ίδρυμα "Αναπηρία τώρα".

Η δική μου συμμμετοχή στο βιβλίο δεν περιλαμβάνεται. Μεταξύ μας δεν κατάλαβα γιατί, αλλά στο κάτω - κάτω πόσο σημασία έχει. Με την φιλανθρωπία να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν ήθελα να έχω καλή σχέση. Ζητιανιά μου κάνει κυρίως από τον παροχέα η ελεημοσύνη. Τέλοσπάντων κατ' αποκλειστικότητα όμως το κειμενάκι που σκάρωσα δημοσιεύεται εδώ! Δυστυχώς δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά, ποιός ξέρει, ίσως να απευθύνεται δυνητικά σε κάποιον αναγνώστη.


Ξύπνησε κι έτρεξε αμέσως στον υπολογιστή. Σε λίγη ώρα θα ήξερε τα πάντα. Ένας φίλος αργά χτες βράδυ στο διαδίκτυο της απάντησε, αν ήθελε, σε αυτές τις σελίδες γι’ αυτό που έψαχνε να κοιτάξει. Αυτό κάπως την πίκαρε. Τι σήμαινε αυτό που έψαχνε να κοιτάξει; Όχι, συρράξεις και γεγονότα κι εκλογές και είδηση ζεστή σε έκτακτα δελτία να την αιφνιδιάσει, δεν έψαχνε. Τα συναισθήματα ζητούσε. Τις σχέσεις ήθελε. Όχι ταυτότητα πολιτική. Κι ας ένιωθε τις τύψεις μέρες που ήταν, εκλογικές, γι αυτή την αδιαφορία. Είχε μπουχτίσει όμως. Κι αυτός ο τύπος χτες το βράδυ τώρα που τον ξανασκεφτόταν ήτανε κατά βάθος προσηνής. Μιλούσαν τώρα πια καιρό. Μήπως να κανόνιζαν κάτι; Βίπερ κατάντησε η αγαμία τη ζωή της, την μάλωσε, κι άρχισε να διαβάζει σελίδες.
Περίεργος ο τρόπος που οι άνθρωποι μάθανε μέσα από τις σελίδες τους τώρα πιά να μιλάνε. Η μία την έστελνε σε άλλη. Θαύμαζε. Είχαν αγάπη κι ανάγκη κι απλοχερία. Και θέλησε μαζί τους, μαζί με τους άγνωστους, να συνυπάρχει, να ελπίσει εδώ μέσα σε ένα κόσμο καλύτερο που δεν είχε τις στερήσεις και δεν είχε ζωώδεις συμπεριφορές, του δρόμου, ένιωθε στις σελίδες αυτές προστατευμένη και αυτάρκης!
Αν διαμέρισμα ήταν από τον κόσμο το καταφύγιο, μία σελίδα στο διαδίκτυο φάνταζε η πιο φυλαγμένη γωνιά της. Εκεί τα χνώτα της παραφύλαγαν δυο επιτυχημένες ατάκες παρηγοριά της και τέρμα τα δίφραγκα με τις σχέσεις της. Όχι σαν τις άλλες…Λίγη καλή διάθεση κι ο άλλος μέσα από τα σχόλια γινόταν φίλος. Όχι λίγο, ούτε πολύ…απλά φίλος.
Χειμερία Νάρκη τις σελίδες της θα κάλυπτε. Βαρύγδουπο κι ηδυπαθές το νέο όνομά της. Ρομαντικό. Η χειμερία νάρκη που κάλυπτε την καρδιά της. Αγαπημένο της καρτούν ένα σκιουράκι από το Ice Age. Από τα παγόβουνα καταδιώκεται. Πολύπαθο μ’ ένα βελανίδι στο λαχανιασμένο του στόμα. Η μασκότ της.
Για ένα περίεργο λόγο της θύμιζε τον Σίσσυφο και την πέτρα. Να τηνε πάλι η κλασική παιδεία! Ατέλειωτο μαρτύριο…Πολύ θέλει εδώ που τα λέμε μια φιλόλογος να ψωνιστεί ότι μπορεί να γίνει λογοτέχνης; Λες να την άνοιγε τη σελίδα της, να κότσαρε και τον σκίουρο και ν’ άρχιζε με άχτι να γράφει… έτσι για την πλάκα της, καλέ, όχι κάτι της προκοπής στο φινάλε;
Όχι ότι της έλειπαν άνθρωποι. Αυτό κατά λέξη μετά το θάνατο του πατέρα της δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Πάντως κοινωνική ήταν και ψυχρή δεν την έλεγες. Απλά έτρεφε ακόμα το μακροχρόνιο πένθος της έστω. Είχε καταφέρει εξάλλού να γίνει μια επιτυχημένη δασκάλα, αυτό θα το πρόβαλε. Όμως σαν επιτυχημένη δασκάλα είχε απαιτήσεις μέσα της. Από τη ζωή. Από τη μάνα κι από τους φίλους και ακόμα ακόμα τη γιαγιά της. Αλλά με τη σειρά τους κι αυτοί, όπως όλοι, όπως εκείνη, είχανε τις δικές τους απαιτήσεις. Παράλογες ή εύλογες, δεν είχε καταλήξει. Ζούσε σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, δεν είχε παράπονο, όμως και κάτι άλλο ζητούσε. Το άριστα μια δασκάλα υστερική την νοιάζει, δεν ντράπηκε με ειλικρίνεια να παραδεχτεί χαμογελώντας νευρικά στον εαυτό της, όμως ούτε τούτο θα της επέτρεπε να το γράψει, αν έγραφε στη σελίδα της. Αστειάκι ήταν. Προσωπικό. Εξαντλήθηκε στο νευρικό της χαμογελάκι.
Κανείς, ούτε κι αυτή, δεν έβρισκε τον τρόπο να διεκδικήσει, τον τρόπο να αγαπήσει κανένας με ειλικρίνεια δεν ήξερε, όσο κι αν ο καθένας λαχτάραγε για πάρτη του την αγάπη.
Η γιαγιά ένα πιάτο ζεστό μεσημεριανό φαΐ κι αντίτιμο η πίεση και η πίεση για λίγη παρέα νωρίς πριν κοιμηθεί το βράδυ. Η μάνα τρελοκαμπέρω συμβουλές για να βρει επιτέλους κι εκείνη, η κόρη της, σαν όλα τα κορίτσια ένα γκόμενο. Όλη την ώρα που την έβαζε τις τρίχες της τις κατσαρές κόκκινες να της βάφει. “Στα εξήντα” χαμογέλαγε “λίγη ζωντάνια δεν βλάπτει”.
Οι φίλοι ό,τι πρόκαμαν κι αυτοί να δώσουν για να λάβουν πίσω τα δέοντα. Και η φιλιά ακόμα την είχε κουράσει. Να δίνεις όλο για να παίρνεις. Αυτά που πρέπει να πάρεις. Ατάκες από αγαπημένα σήριαλ απάντηση. Αφού παίρνεις, να δώσεις, ρε φίλε, να δώσεις. Φιλαράκια…
Αυτά όλα θα τα έγραφε. Αυτή τη σχέση με τον κόσμο που έφτασε πιά να την πειράζει. Η ανταλλαγή που σε ξεπούλημα κατάντησε. Το ξεπούλημα που την είχε παγώσει. Σαν ψάρι τελευταίο στον παγωμένο πάγκο μιας αγοράς αισθάνθηκε, σαν πανικόβλητο σκιουράκι μες στον ορυμαγδό της χιονοστιβάδας. Το ξεπούλημα και η αμηχανία της εξάρτησης. Ο φόβος να μην μείνουμε μόνοι. Η αγάπη.

7 comments:

Jirashimosu said...

"Ο φόβος να μη μείνουμε μόνοι. Η αγάπη..."

Υπέροχο κείμενο. Και δυστυχώς οικείο.

Αιολος said...

Σου έκανε πρόσκληση ο ΑρτΜπόμπερ και μετά δεν δημοσίευσε κείμενό σου...;

Aντώνης said...

@ jirashimosu Αυτό είναι το θέμα. Μήπως εξοικειωνόμαστε με την αγάπη? Μήπως μας γίνεται συνήθεια? Μήπως πρέπει να βρούμε έναν καινούργιο τρόπο για την αγάπη;

@ Αίολος Είχαμε μέχρι κάποια στιγμή επικοινωνία και μάλλον κατάλαβα λάθος ότι θα είναι και το δικό μου κείμενο στην έκδοση. Τελοσπάντων, πήρα το δικαίωμα να το δημοσιεύσω εδώ.

Αιολος said...

Δεν νομίζω να πήρες κανένα δικαίωμα, δικό σου ήταν πάντα.

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή.

Καλές γιορτές και καλές αγάπες.

mondo said...

δεν είναι το δοσοληπτικό νταραβέρι των σχέσεων που ενοχλεί, μιας και δε νομίζω να υπάρχει σχέση χωρίς να παίρνεις και να δίνεις κάτι, είναι ο τρόπος τελικά που έχει καταντήσει τσιγγούνικος, μισός και φοβισμένος πίσω από το αγέρωχο ύφος μιας φαινομενικής ασφάλειας. μη σε απασχολεί που δε δημοσιεύτηκες, οι εκδόσεις αναφορικά με μπλόγκερς είναι ύποπτες, έχει να κάνει με οικογένειες όπου ο ένας ξύνει την πλάτη του άλλου. πολλά φιλιά και εύχομαι να περάσεις καταπληκτικά αυτές τις μέρες!

Anonymous said...

Λυπάμαι που κάποια περίεργη διάθεση της τύχης ή του συντάκτη δεν σου επέτρεψε να συμβάλεις με την "δωρεά" σου στο σύγγραμμα. Κρίμα... Ελίζω να συνεχίσεις να προσφέρεις απλόχερα την αγάπη σου, γιατί όποιος αγαπάει δεν μένει ποτέ μόνη/ος!

Ένας απ' τους "τυχερούς" κειμενοδότες...

ΥΓ. Και φρόντισε να ξεφύγεις απ' την "χειμερία νάρκη" σου!

ceralex said...

...η ανταλαγή που σε ξεπούλημα κατάντησε...
Δώσαμε! Δώσαμε!
Άδειοι από αγάπη που αναζητάν τα αρπαχτικά. Γεμάτοι από αγάπη αφόρητη, να "ξοδεύεται" στην κάθε καινούρια μέρα.Να ψάχνει έναν τρόπο και να μη βρίσκει τίποτα.

Καθόλου μη σε νοιάζει που δεν δημοσιεύθηκε. Συμφωνώ με την mondo.

Καλά Χριστούγεννα Αντωνάκη μου..
λόγω της ημέρας... βεβαίως βεβαίως!!!