Monday, December 10, 2007

Γέρε χρόνε, φύγε τώρα...(post no92)

Κυρίως φοβάμαι δεν θα γίνω ποτέ τίποτα περισσότερο σημαντικό από αυτό που υπήρξα κάποτε. Βλέπω φωτογραφίες από παλιά και έχω την βεβαιότητα ότι νέος δεν θα ξαναγίνω ποτέ. Όσο περνάει ο χρόνος γερνάω. Γιατί αυταπατώμαστε ότι βελτιώνουμε τις ζωές μας; Μετά τα 25 μας πάντα γερνάμε. Είναι στη βιολογία μας. Και δεν υπάρχουν ούτε ιδέες τώρα πιά να συγκρατούν το χρόνο. Θα περάσουν και τούτα τα Χριστούγεννα και οι προοπτικές θα είναι πάντα ίδιες. Και οι γιορτές θα γίνουν πολυκαιρισμένες συσκευασίες φυλαγμένες στο πατάρι που κάθε χρόνο τις ξεθάβουμε για να νιώσουμε μια χαρά που πέρσι ήμασταν πάντα καλύτερα. Δεν έχει σημασία που τότε θέλαμε πάλι ο χρόνος να φύγει. Τώρα θέλω να τον κρατήσω, να γυρίσω πάλι πίσω στα εικοσιδύο μου χρόνια που και πάλι δεν ήμουν ξένοιαστος αλλά ήμουν περισσότερο ξένοιαστος από αυτό που είμαι τώρα, που και πάλι περίμενα τις γιορτές κι αγόραζα γυάλινες μπάλες για το δέντρο. Είναι καλά φυλαγμένες οι γυάλινες μπάλες μου φέτος. Δεν θέλουν να βγουν απ' τα κουτιά. Θέλω να πω δεν υπάρχει προοπτική για τίποτα να με φέρει μπροστά, να πάψω να σκέφτομαι το χρόνο. Τίποτα δεν νιώθω να με κάνει καλύτερο, τίποτα δεν έχω να δώσω σε κανένα, τίποτα δεν νιώθω να με συναρπάζει όμως κυρίως καθόλου δεν νιώθω συναρπαστικός. Στο Νηπιαγωγείο στη γιορτή των Χριστουγέννων είχα κάνει τον παλιό το χρόνο και μου τραγουδούσαν αυτό το τραγούδι. Ήμουν 5 και είχα 20 χρόνια τουλάχιστον τότε καιρό. Αυτά πέρασαν. Δεν τα κανα τίποτα. Δυό χρόνια τώρα γυρεύω τα αγύριστα.

8 comments:

Jirashimosu said...

έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ

ΠΑΥΛΟΣ said...

Είμαστε πολλοί τελικά με τις ίδιες σκέψεις. Και άντε εσύ πρέπει να καλύψεις μια 3ετία. Τι να πω και γω με μια 20ετία και βάλε???

Tradescadia said...

Ο χρόνος είναι χαμένος μόνο όταν εμείς τον αφήνουμε να χαθεί χωρίς να τον αξιοποιήσουμε. Δε θα συμφωνήσω μαζί σου αυτή τη φορά. Ό,τι πέρασε, ανήκει στο παρελθόν και παιδιά σίγουρα δε θα ξαναγίνουμε, αλλά υπάρχει πάντα τρόπος να κρατάς τη φλογίτσα ζωντανή μέσα σου. Το πιστεύω αυτό! Μεγάλη καλημέρα και...σκάσε κι ένα χαμόγελο! Εκνευρίζει ακόμα και το χρόνο! ;)

Roadartist said...

"θέλω να τον κρατήσω, να γυρίσω πάλι πίσω στα εικοσιδύο μου χρόνια που και πάλι δεν ήμουν ξένοιαστος αλλά ήμουν περισσότερο ξένοιαστος από αυτό που είμαι τώρα, που και πάλι περίμενα τις γιορτές κι αγόραζα γυάλινες μπάλες για το δέντρο"
Το εχω νιωσει πολλες φορές κ εγώ αυτό. Τωρα για να ειμαι ειλικρινής παρόμοιες σκέψεις απαισιόδοξες τις εχω κανει και εγώ..αλλά εχω μια τάση με το που έρχονται να τις ξορκίζω μακρυά! Ξέρεις γιατί? Γιατί κοιτάω παραδίπλα τι δυστυχία υπάρχει, τι αρρώστιες, πόσα πράγματα που ευτυχώς εγώ δεν τα ζω και σκέφτομαι οτι πρεπει να ειμαι ευγνωμων για τις καλες στιγμες που εζησα και να προσμονώ για το μέλλον οσες είναι να ερθουν αν δεν ειναι το ιδιο ομορφες τουλαχιστον ας ειναι καλες! Καθημερινα χανονται νεοι ανθρωποι απο τροχαια, απο ναρκωτικα κλπ..Ας χαρουμε την ομορφια τη φωτεινη πλευρα της καθε μερας, υπαρχει αρκει να τη δεις με την αλλη τη καλη σου ματια..Αν πας μια βολτα σε ενα νοσοκομειο και δεις τι παιζει ... θα βγεις εξω και θα πεις 'ευχαριστω' για το οτι εχεις ακομα 2 ματια, 2 χερια, 2 ποδια, μια ζεστη καρδιά και ισως καποιον να σε περιμενει.. Αξίζει η ζωή αρκεί να το καταλάβουμε.. ακομα και αν δεν ζησεις το ονειρο σου, ακομα και αν δεν νιωσεις οτι εκανες κατι ξεχωριστο. :)

marilia said...

Γκρινιαροκατσουφάκης; Γιααααα πλησίασε...

Μμμμμαααααααααατς!

Πέτυχε;

mondo said...

προσπάθησε να αξιολογήσεις αυτό το συναίσθημα γιατί υποτιμούμε τους παπούδες, τι να πουν κι αυτοί;

themis said...

ούτε και σήμερα δεν είσαι καλυτερα με τις δυο υπέροχες ριγωτές μπαλες που μοιάζουν σαν τα κορμάκια που φόραγε η Τζειν φόντα οταν εκανε αεροβικες?Ε αγάπη?

ceralex said...

Στο αφιερώνω:

Πρόσθεσις

"Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω,πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω: που στην μεγάλη πρόσθεση (την πρόσθεσή των, που μισώ), που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί απ' τες πολλές μονάδες μια!...
Μες στ' ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα!...
Κι αυτή η χαρά μ' αρκεί..."


Κωνσταντίνος Καβάφης (1897)