Γράμματα σ' έναν νέο θεατρίνο (post no91)

Αγαπημένε θεατρίνε μου,

σου μιλώ με αυτή την προσφώνηση γιατί σέβομαι τη λάμψη που ποιείς και όχι το ήθος. Η φιλοκαλλία δεν μου αρέσει και φιλοσοφώ μετά μαλακίας μεγίστης παιδιόθεν παλιατσεύοντας από ανάγκη με τις λέξεις. Τα γνωμικά ανήκουνε σε γραφικούς αρχαιολάτρες και αρέσκομαι να τα διασκευάζω. Μπούχτησα από ηθικές και μεγάλες ιδέες.

Σε ονομάζω θεατρίνο γιατί ετυμολογώ τη λέξη σου από τον παλιάτσο τον μικρούλη, τον πρώτο που παιδάκι ακόμα με εντυπωσίασε και ζήλεψα τα καμώματά του να παίζω. Εκτοτε ψάχνω να δω κατάματα σ' εναν καθρέπτη. Αυτόν άμα βρω θα μπορώ κι εγώ σαν λαμπερός να λατρεύω.

Φορές - φορές κάτι βρίσκεται και δεν αντέχεις τις μπογιές, την ώρα εκέινη κάτι σε διώχνει, τα κόκκινα, το άσπρο, οι μουτζούρες από τον ιδρώτα και τα αληθινά δάκρυα που μουσκεύουν ένα πρόχειρα ζωγραφισμένο στο μάγουλο ψεύτικο δάκρυ... Δεν ξέρω ακόμα τί είναι, λες να' ναι φόβος απ' το πλήθος;

Το ψεύτικο δάκρυ, η προσποίηση, η δικαιολογία μάλλον ετούτη τη φορά δεν κατόρθωσαν να σε υποτάξουν ξαφνικά έρμαιο στη ζήλεια των ανθρώπων που στην αντίθετη μόνο μέσα στο πλήθος, πάνω από το πλήθος ίσως να σε αναγνωρίσουν. Όχι αυτός δεν είναι τελικά ο τρελλός, είναι απλά ο θεατρίνος, λένε. Και απλά. Και ο θεατρίνος. Ξέρω σου λέω πώς αναγνωρίζουν, χαμογέλα. Άδελφές Ηλέκτρες καλές δεν έχει εδώ, γεμάτες μόνο τεφροδόχους με την αληθινή σου στάχτη έχει. Καίγεσαι... Μην σε πλανεύουν όμως τα χαμόγελα, εσύ να τα επιζητάς μα και να τα κατευθύνεις. Μόνο όταν σε απορρίπτουν δεν θέλεις να γελάνε, ξέρω...

Αυτή η φλυαρία σου μετά να βρεις τα αίτια και τις αφορμές αυτού του εναντίον σου και καλά πολέμου σε θυμώνει, καταλαβαίνω. Γιατί σε απέρριψαν; Τί στα μάτια σου δεν είδαν, τί από εσένα δεν κατάλαβαν αφού το έχεις μέσα σου το αστραποβόλο και το νιώθεις; Και αναλύσεις επί αναλύσεων να συνοδεύουν την αστρική σκόνη που σε έκαναν κι εσύ να απομένεις πάντα ένα έκθετο λαμπερό αστέρι προς ώρας διάττον. Αυτό σημαίνει να γίνεσαι ένα φυσικό φαινόμενο, ένα αστεράκι διάτρητο που διατείνεται τώρα μόνο στην κάμψη. Κάμψη - λάμψη: ιστορίες αντιφατικές για ένα και μόνο αστέρι. Κοίτα τί παιχνίδι σου έπαιξαν απόψε μια - μια οι λέξεις στη σειρά τους.

Θα είμαι ειλικρινής. Είσαι, συμφωνώ, της πλέον φυσικής το φαινόμενο και του χρόνου που φεύγει είσαι η πίκρα. Το διάνυσμα μιας διάστασης που δεν άντεχει στο μεταξύ μας και σε διαστάσεις τρίτες πασχίζει για μια διάσταση τέταρτη. Ένα βέλος είσαι. Όχι του χρόνου. Της αντίστασης στην καρδιά του ανθρώπου μέσα σε έναν χρόνο που δεν κάνει τίποτ' αλλο παρά να φθίνει ή μήπως και να τα φτύνει κι αυτό επιμένον στανικά πασχίζει να λάμψει. Αυτή η ακκίδα τώρα σε πληγώνει, σε έχω νιώσει...

Η φυσικότητα αυτού του φαινομένου σου λοιπόν, η φυσικότητα του δικού σου μέσα σου θεατρίνου απόκτημα είναι μοναχά μιας εσωτερικής σου διαδικασίας. Πρόπλασμα για τα όνειρα είναι η ενδοστρέφεια -κοίτα κι άλλο περίεργο, σαν ενδοφλέβια ακούστηκε η λέξη. Εμπιστεύσου τα χνώτα σου που ασθμαίνουν εκεί μέσα στο χάος και ξεκίνησε την επόμενη πορεία σου για την έκρηξη της πυρακτωμένης λάβας. Θα βγείς αλώβητος κι από αυτήν την εντροπία.

Ελπίζω να απέδειξα πως όλα τούτα στα λέω

Με αγάπη

.... (ήδη θα το κατάλαβες ποιός είμαι όποιος και να' μαι)