Dejavu

Η αμηχανία είναι μια διαπραγμάτευση με το χρόνο. Ολοένα και περισσότερο μέσα στα χρόνια τείνω να θεωρώ τον Χρόνο ένα μεγάλο Θεό. Ίσως τον μόνο αληθινά μεγάλο Θεό. Στον οποίον ομνύουν και τον οποίο επικαλούνται οι άπαντες. Πιό πιστά, πιό ματαιόδοξα ακόμα κι από το χρήμα. Το χρήμα φαντάζει απλά μια ευκαιριακή διάθεση στον χρόνο. Ένα ξεγέλασμα κι ένα προπέτασμα καπνού. Χρυσάφι να θαμπώνει τα μάτια.

Ακόμη κι αυτός ο πολυμήχανος ήρωας, ο αρχαίος πρόγονος των επικών διαστάσεων, ο Οδυσσέας, εκείνο με το οποίο ουσιαστικά διαπραγματεύτηκε για να κατανικήσει την αδυναμία, την αμηχανία του χρόνου ήταν ο καιρός, οι συνθήκες κατά περίστασιν μέχρι να εφεύρει τον Δούρειο Ίππο, μέχρι να γλιτώσει από το μαγευτικό της Κίρκης κρεβάτι και τη γλυκιά ηδονή της ατελέσφορης Καλυψώς. Χρόνια δέκα επέστρεφε σε μια αγκαλιά, στης Πηνελόπης του την τέλεια αγκάλη. Αν αυτός ο δεινός του χρόνου και του καιρού ταξιδευτής πλανέυτηκε μέσα στο σύμπαν για δέκα χρόνια, χώρια τα χρόνια της Τροίας στην αναμονή, είμαστε χαμένοι όλοι εμείς που δεν μας ετάχθηκε μοίρα ηρωική και μάταιος και ματαιωμένος εκ προοιμίου των ανθρώινων μέτρων ο δικός μας αγών. "Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, αμήχανον..."

Από την άλλη η αμηχανία, η αγωνία του Οιδίποδα φέρνει έναν άνθρωπο αντιμέτωπο με την ουσιαστική όψη των πραγμάτων, αντιμέτωπο με την μόνη αληθινή και σπάνια όραση των ματιών του. Ο Οιδίποδας ένιωσε κατάφατσα, κατάμουτρα που λέμε τη φθορά. Δεν ήταν ότι το κακό δεν άντεξε, ήταν ότι ήθελε, πόθησε να βρει το δρόμο μες το χρόνο προς την ελευθερία, τη διαφυγή από την λήθη με την α - λήθεια. Προσπάθησε μόνο να θυμηθεί αυτό που είχε ξεχάσει. Τίποτα περισσότερο. Απόδειξη πως ακόμα κι ένας βασιλιάς τίποτα περισσότερο δεν κάνει. "Πλούτη και τυραννία και τέχνη ανώτερη από κάθε άλλη τέχνη μέσα στην πολυζήλευτη ζωή..."

Με έναν τρόπο είτε τραγικά είτε ηρωικά έστω ανώνυμα όλοι επιζητούμε μία δικαίωση στην Ιστορία, την διαπραγμάτευση πέρα και πάνω και έξω από το υπαρκτό, σ' ένα χρόνο αιώνιο και δεδικαιωμένο που μάλλον στο κεφάλι μας έχει προϋπάρξει. Πρώιμα, αιωνίως και αενάως πλατωνίζοντας επιχειρούμε να βρούμε κάτι που έχει απ' την αρχή μας απωλεσθεί κι αυτό μας εξασφαλίζει την αίσθηση της θνητότητάς και την ίδια στιγμή τη λαχτάρα μας να την υπερβούμε. Σε μια πτέρνα αχίλλειο πατάμε για να στηριζόμαστε στο οικοδόμημά, αυτόχθονος είναι ο ίππος της Τροίας, ο σπόρος που αν και θελήσαμε να τον σκοτώσουμε στο τέλος κατάφερε να μας γεννήσει, να μας κάνει ένα τρία στην πρόσθεση που στα μαθηματικά δίνει στο ένα συν ένα άθροισμα λογικά δύο. Αγία Τριάδα...

Οι στιγμές, οι ρωγμές για το επέκεινα επενδύονται στο εδώ και στο τώρα. Στις μικρές συναντήσεις μας, στα βλέμματα που δεν έχουν το θάρρος εκεί που μιλάμε μέχρι το τέλος να κοιτάξουν και με τους πλέον οικείους μας ακόμα να συναντηθούνε κατάματα. Και κυρίως κάτι ούτε κάν ώρες, όμως μόνο στιγμές που νομίζεις ό,τι κι αυτό που το ζεις προς στιγμήν το έχεις και άλλοτε ξαναζήσει και παροδικά νομίζεις πως έχεις την αίσθηση ότι ξέρεις τί θα συμβεί παρακάτω, τότε κυρίως αμηχανία μυρίζει, η ώρα μυρίζει και θεάται ο Θεός. Δεν με έχει πείσει απολύτως τίποτα πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται ανεπαίσθητα μια παραδρομή του εγκέφαλου, ένα lapsus απλό και ανώδυνο μόνο, κυρίως επειδή πίσω από τα σφάλματα πιστεύω ότι κρύβεται ο πιό όμορφος και αληθινός Θεός.

Θανάσιμο

Σταμάτα γιατί όλα αρχίζουν εδώ

και στη στάση μόνο μπορείς να τα αποδέχτεις

να μην τρομάζεις όταν το ρεύμα σε παρασύρει ένος ωκεανού τυφλού

και γι' αυτό αδίστακτου μες το σκοτάδι

Σταμάτα γιατί δεν είναι σκιές αυτά που έχουν τη δύναμη να καταπίνουν

και σταμάτα επειδή τα κύματα κι ακύμαντα ακόμα καθώς σβήνουν θυμίζουν τη φθορά

Σταμάτα τώρα που συμφέρει να παρατηρείς όμως δε συμφέρει να γελάσεις

Όταν χάνεσαι δε συμφέρει να γελάσεις

Φούστα Μπλούζα

Ξεκινήσαμε εμπορικά φέτος τον θεατρικό μας χειμώνα. Μια έξοδο είχα ο φαντάρακος, μωρέ, να μην αχνογελάσω; Ε, και δεν αχνογέλασα, για να είμαι ειλικρινής, απλώς. Πέρασα πολύ πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ στο νούμερο 131 της Πειραιώς στην παράσταση των Ρέππα - Παπαθανασίου. Να πω την καθαρή αλήθεια εγώ ποτέ δεν ήμουνα αντίθετος σε μια καλή εμπορική παράσταση. Και πάντα τους βγάζω το καπέλο. Άσε που χαίρομαι όταν διαπιστώνω ότι έχουμε καλό εμπορικό θέατρο. Επίσης επιτέλους πήρα την εκδίκησή μου από τον Paulo Coelo και διαπίστωσα ότι η απάντηση η αποστομωτική ήταν πολύ πιό απλή και χρόνια τώρα ο Πάνος Γαβαλάς την κρατάει. Αν ξανακούσω λοιπόν πάλι την περίφημη φράση του μεγάλου διανοητή για το σύμπαν που συνομωτεί και μάλιστα ολόκληρο για να πετύχεις κάτι όταν το θέλεις πολύ, πλέον θα μπορώ να σιγοτραγουδήσω ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο Βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια. Μου φαίνεται πολύ ουτοπικό το πρώτο για να συμβεί και το δεύτερο απλό και από την ίδια τη ζωή μου βγαλμένο όπως λέμε. Δε μιλάμε πιά για φούστα και μπλούζα εδώ πια, αλλά για κανονικό φόρεμα, κομμένο και ραμμένο κοστουμάκι και στα μέτρα μας όπως καταλαβαίνετε.

Ακίνδυνος

Το τελευταίο κόμμεντ του φίλου Etalon στο προηγούμενο ποστ μου με παρέπεμψε άμεσα ή τουλάχιστον με την αμεσότητα -πες το και παράλογο - των γνωστών μου συνειρμών σε ένα τραγούδι από τις "Υδρόγειες σφαίρες" της Πρωτοψάλτη που πολύ αγαπώ και πάντα το συσχέτιζα με την εν γενεί μου φλυαρία. Το τραγούδι.

Αν και τώρα που το σκέφτομαι και το σντ ήταν λίγο προσπάθεια να ξαναπούμε δεύτερο προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν για το "ηφαίστειο που ξυπνάει". Κάθε χρόνο, βρε Άλκηστη, βρε Νίκο, βρε Λίνα; Πλάκα - πλάκα, με τούτα και με εκείνα η Άλκηστη έγινε Χέβεν - λυ και Μιλλενοποιήθηκε μιας και "είναι ωραίο να έχεις το δικό σου σπίτι"... Όσο για τον Αντύπα τί να πω, το σντ με την Ολγίτσα Βενετσιάνου που την εκθειάζει και ο Λεπά (σήμερα το πρωί στη Λιβανίου το άκουσα με τα ίδια μου τ' αυτάκια), νομίζω τα λέει όλα. Η Λίνα παρά τα στραβοχυμένα της ας παραμείνει στο απειρόβλητο κι εγώ σταματάω τις κακίες για τα κακέκτυπα.

Επειδή επίσης είμαι σκράπας με τα ηλεκτρονικά και δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τί λάθος κάνω και δεν παίζει το πλέιλιστ κανονικά σαν όλων των άλλων ανθρώπων, αλλά και επειδή δε σας κρύβω ότι εκνευρίζομαι όταν μπαίνω στις σελίδες των μπλογκ κι αρχίζουν οι διάφορες τζιγκρλίγκες, μα κυρίως κυρίως επειδή άφησα τη Λίνα στο απειρόβλητο, σας παραθέτω και μόνο τους στίχους από το τραγούδι που με δικαιώνει σαν φλύαρο. Παρακαλώ λοιπόν να διαβαστεί παράλληλα με την κατωτέρω ανάρτηση που δημοσίευσα λίγες ημέρες νωρίτερα.

Ειν' από χρόνια που λες

που έχω στο βλέμμα δυο ουλές

αυτές θα μου μένανε

ίδια εμένανε

Άμα θα δεις την καρδιά

έχει στη μέση μια ροδιά

στο φως πετάχτηκε

δεν κοιτάχτηκε

δεν πειράζει πια

Μια νύχτα πλάνταξε

στο κλάμμα για όλα

σκυλί που τράνταξε, ναι

του κόσμου η φόλα

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος

μια χούφτα οδύνης

δεν είσαι ακίνδυνος

για ό,τι δίνεις

Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι

για ό,τι δίνεις

Χάρηκα που τα 'παμε

έστω και τώρα

Είναι από χρόνια που λες

που έχω στα λόγια αναβολές

Γι αυτό και δε μίλαγα

παραμίλαγα

Άμα θα δεις την καρδιά

μου' τυχε τέτοια αναποδιά

που δεν το φαντάζεσαι

μήπως βιάζεσαι...

δεν πειράζει πια...

Χαράζει, φίλα με

απ' το μυαλό σου

σαν δάκρυ κύλα με, ναι

στο μάγουλό σου

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος

μια χούφτα οδύνης

Δεν είσαι ακίνδυνος

για ό,τι δίνεις

Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι

για ό,τι δίνεις

Κάτι υπάρχει αζήτητο

βαθιά μας πάντα

Πάντα

Δεν είσαι ακίνδυνος

Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι

Χάρηκα που τα' παμε

έστω και τώρα

Τώρα

Χωρίς να το ξέρω ο δόλιος και αφού πόσταρα ήρθα αντιμέτωπος με την είδηση ότι κυκλοφόρησε σήμερα το νέο σντ της Άλκηστης. Και έκανα το ακόμα πιο μοιραίο λάθος να ακούσω το άσμα "Πάμε Χαβάι". Δεν θέλω να γίνω κακός, ρε παιδιά, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να μην ξεράσω.

Brainstorming

Ίσως είναι πολλά αυτά που δίχως λόγο έχω πει. Εκτρέφω φλυαρία. Επειδή καμιά φορά φλυαρώντας βρίσκεις ένα τρόπο, όχι πάντα ακίνδυνο έως φορές - φορές και κουραστικό, σε συμπεράσματα αξιολογικά έτσι να καταλήγεις. Αξιολόγικα τόσο που μπορείς αύριο και να τα ανασκευάσεις. Μ' αρέσει να χάνομαι σ' έναν ρυθμό τέτοιο, εσωτερικό και μ' αρέσει εντός μου τα πράγματα που δεν ταιριάζει μήτε η λογική μου να συσχετίζω. Για να έκανε κάπως ο νευρώνας την αρχή και τη σύνδεση ίσως μια αλήθεια στο αυθόρμητο και όχι το κενό ελλοχεύει. Έστω η αλήθεια του τρελού. Γιατί αληθινό είναι αυτό που δεν καταχωρείται στα λησμονημένα και τρέλα είναι αυτό που προς ώρας πιστεύεις στ' αληθινά σου.

Υπενθυμίσεις, μικρές ακκίδες που αγκυλώνουν, αγκάθια από τριαντάφυλλα, άλλοτε διακριτικά τραυματίζουν, άλλοτε είναι προϋπόθεση απαραίτητη και τίμημα ρόδο αμάραντο να μυρίσεις. Τί είναι αυτό που εγκλωβίζει μέσα στ' αγκάθια, πώς λέγεται εκείνο που κατευθύνει έξω από αυτά μια πεντακάθαρη σκέψη; Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο επικίνδυνο σήμερα από την απώλεια του κόκκινου από την καρδιά του μυαλού σου. Η πιο ισχυρή αντίσταση οργανώνεται στους νευρώνες ενός εγκεφάλου που αντιστέκεται σε ένα σύμπαν καθημαγμένο.

Δεν διδάσκω τίποτα. Ευτυχώς αυτό το σπούδασα για να αναγνωρίζω την απέχθειά που τρέφω προς τη διδασκαλία. Η μέθοδος θυμίζει δασκαλάκο. Είναι η νάρκη που η σκέψη ανεπαισθήτως πάτησε και τα περιττά λόγια είναι έκρηξη που με κάνει στα μάτια σας κομμάτια.

Ίσως μ' αυτήν την τελευταία φράση δεν κατοχυρώνω τίποτα περισσότερο από την πρόθεση για ένα φινάλε φαντασμαγορικό. Απαντώ πάλι ότι μ' αρέσει να γράφω χωρίς σκοπό. Στο άσκοπο αναγνωρίζω και της ζωής μας τον τρόπο. Αυτό ίσως να είναι το πλέον εντυπωσιακό, το πλέον δραματικό, το πλέον κωμικό και τραγικό μας φινάλε. Μην μπερδεύεστε, το ανήθικο δεν είναι χωρίς σκοπό. Το ανήθικο είναι απλά ως έχει, ανήθικο. Για το ανήθικο λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε, δεν μιλάω.

Παίζουμε όλοι στη σκηνή ένα συνονθύλευμα από Τσέχωφ και Μπέκετ και Ευριπίδη. Ούτε καν Σοφοκλή. Το πλέον τυραννικό, τον Αισχύλο, τον αφήνουμε όλοι στα καμαρίνια μας και εξομολογητικά, ενδόμυχα στον εαυτό μας τερατουργούμε κατά μόνας κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που εκκενώνουμε μια άϋλη σκέψη κι ένα καημό στον απόπατο του πιό εσώτερου παρασκηνίου, του νευρώνα του πιό μέσα μας βαθέος. Όπως μέσα στο σώμα επιτρέπουμε να εγκατασταθεί ο καρκίνος μας. Στη σκέψη και μόνο ο καθείς αρρωσταίνει, προσέξτε, στη σκέψη και μόνο.

Είμαστε ανέκφραστα τραγελαφικοί με ό,τι μπορεί αυτό πάνω σε μια σκηνή να σημαίνει. Γι' αυτό έγινε αναγκαίο να φλυαρούμε.

Ένα ποντίκι αντιμέτωπο με το Παρίσι

... Και κάτι ακόμα... Μ' αρέσουν φράσεις απ' το τέλος, για το τί έγινε μετά χωρίς να δεσμεύεσαι από αυτό που προηγείται. Το ύστερα κρύβει μέσα του την υστερία. Ελπίζω σε μια γραφή ατελείωτη που θα απολογείται στο τίποτα και θα ενέχει ως τέτοια το καθόλου. Ίσως μιλήσουμε τότε πια για την πρώτη γραφή που είναι ολοκληρωμένη. "Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Μετεξελίξαμε και σε ποιήματα τη Γραμμική Β'. Δεν ξέρω τί θέλω να πω, όμως αυτό είναι το νόμιμο, το ότι το εκφράζω. Υπερρεαλισμός κι αυτόματη γραφή θα μου πείτε. Ένα βήμα παρακάτω θα σας πω.

Κάποτε καλύπτουμε τα γούστα και τις ορέξεις μας πίσω από τη λέξη πολιτισμένο. Όμως στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι ίσως και το πιό σπουδαίο πράγμα που έχει εκφυλιστεί. Πίσω από τις επιφάσεις καραδοκεί ένα κούφιο μνημούρι. Και το περιεχόμενο του σαρακοφαγωμένο.

Είδα το Ρατατούλη όπως μ' αρέσει να τον αποκαλώ. Δεν ξέρω πως οι σκέψεις κατέληξαν εδώ με αφορμή μία ταινία κινουμένων σχεδίων. Μοιάζει στ' αλήθεια παράδοξο όμως έχω ένα ερώτημα να σας κάνω: Εσείς θα εμπιστευόσασταν ένα πιάτο φαΐ που θα σας τάϊζε ένα σμάρι ποντίκια; Με αυτήν την ερώτηση ήρθα αντιμέτωπος προχτές που είδα την ταινία της Πίξαρ και απάντησα εκ προοιμίου αρνητικά, όμως αναρωτιέμαι έκτοτε αν στ' αλήθεια μπορούμε μέσα σε ένα επιτηδευμένο περιβάλλον μέσα στην εκζήτηση που εμείς οι ίδιοι έχουμε - από αναγκη; ή γιατί μας πήρε σβάρνα ανεπαισθήτως η μετεξέλιξη;- να βρούμε την αληθινή ουσία του πολιτισμού μας. Μπορούμε μέσα στο πεφωτισμένο Παρίσι ένα πιάτο αγιασμένο φαΐ να ζητάμε; Κι αν όχι, ποιός μαγάρησε την τροφή μας; Το ποντικοφάρμακο ποιός το τρώει εν τέλει; Ο ποντικός ή το χέρι που το ρίχνει στο φινάλε;

Σκέψεις, σκέψεις εσωτερικές... θυμήθηκα πως η σελίδα μου αυτοσχέδιες ρίμες ζητάει και ενδίδω χωρίς να ποθώ τον ειρμό, σημάδι πολιτισμού και μετεξέλιξης και δαύτος, θέλω η σκέψη μου να γίνει ένα μικρό και ευέλικτο ποντικάκι.

Πήγα και θέατρο προχτές. Ζήλεια σε τρία φαξ ο τίτλος. Εμένα το Σεξ εν δε σιτι δεν μου άρεσε ποτέ. Τώρα μπορώ να πω ότι ίσως το έβρισκα σαρκοφάγα πολιτισμένο. Μ' ενα τρόπο ανάλογο και γυναικείο -όχι γυναικουλίστικο πάντως- και χιουμοριστικά απολαυστικό παρακολουθούμε τις περιπέτειες τριών γυναικών του ίδιου άντρα μέσα σ' εναν και μόνο ουρανοξύστη -λέτε, τον ουρανοξύστη φαλλικό σύμβολο να τον δω;-. Άντε πες και τον είδα. Σύμβολο του πιό ακατάσχετου πολιτισμού επίσης τον λέω. Και η Αμερική είναι βλέπετε η χώρα του ονείρου. Όνειρο στις ημέρες μας είναι ο πλούτος και η ηδονή, η καύλα -μη γελάτε. Τέλοσπαντων, εσωτερικές σκέψεις χωρίς ειρμό ίσως δεν είναι δόκιμο να εκφέρω. Όχι, για τίποτ'αλλο, μάλλον δεν έχουν στόχο.

Πολύ όμορφες και δροσερές ερμηνείες από τη Μπέτυ Λιβανού και την Κατερίνα Λέχου. Η πρώτη είναι λίγο φετίχ μου, η δεύτερη μετά το "Τέλος Καρναβαλιού" είναι η δεύτερη φορά που με εντυπωσιάζει πολύ ευχάριστα. Θέατρο Τέχνης, αγάπη μου.

Υ. Γ. 1: Ξανά - είδα το "Δέκα" και ομολογώ άλλαξα άποψη για το ρυθμό.

Υ. Γ. 2: Ratatouille είναι ένα φαγητό τυπικό. Τουρλού αν έχετε φάει. Εγώ το λατρεύω.

Εν ολίγοις μάλλον έκανα ανασκόπηση της περασμένης εβδομάδας. Με το γνώριμο τρόπο της Βίκυς Φλέσσα ομολογώ και κυρίως με τον εαυτό μου χαμογελάω. Τα ξαναλέμε...

Τα κλεμμένα τριαντάφυλλα

Αραιά και που με πιάνει κάτι για τα λουλούδια και μιλώ. Έχω ένα κρυφό μυστικό και σε αυτό αποδίδω λατρεία. Η μάνα μου ενώ περίμενε να γεννηθώ με την κοιλιά τούρλα περνούσε από τις αυλές κι η ενδογάστρια όρεξη την έκανε τριαντάφυλλα να κόβει. Να κλέβει τριαντάφυλλα από τις αυλές τους κάποιοι την έπιασαν. Την επέπληξαν γι' αυτό. Και κάπως με τρόπο περίεργο εγώ μάλλον το θυμάμαι.

Μόλις τώρα πέρασε από το δωμάτιο που είμαι και γράφω έξω η μάνα μου και μου είπε ότι κόπηκε πάλι, προσέξτε τα λόγια μου λοιπόν, το καλό που σας θέλω.

Έκτοτε περνούσα από αυλές μικρό παιδί και τα λουλούδια τους έκλεβα. Κυρίως τριαντάφυλλα. Μέσα μου με έσπρωχνε κάτι. Ανεξήγητο δεν ήταν. Πόθος μου ήταν και λαχτάρα. Όχι για τριαντάφυλλα γενικώς. Για τα κλεμμένα απ' την κοιλιά της μάνας μου τριαντάφυλλα. Διαβολάκι...

Αργότερα έπεισα τον δόλιο μου πατέρα βλέποντας φανατικά ένα πρόγραμμα παιδικό που ένας από τους ήρωες κατείχε το όνομά μου -την Κάντυ, Κάντυ εννοώ- να φτιάξουμε όπως ο Άντονυ τριανταφυλλώνα. Και πως τις τραιανταφυλλιές, να μην ανησυχεί, και θα τις προσέχω εγώ. Μου έκανε το χατήρι. Όμως ο Άντονυ πέθανε. Στην Κάντυ - Κάντυ. Άρα, μπαμπά μου, εγώ, καταλαβαίνεις τα τριαντάφυλλα δεν μπορώ πλέον να τα προσέχω. Πέθανα. Έτσι του είπα.

Μετά πέθανε και ο μπαμπάς ξαφνικά μία μέρα. Οι τριανταφυλλιές είναι ακόμα εκεί. Κάθε άνοιξη στο μικρό περιβολάκι. Εκεί που και το πρώτο μου καναρίνι θυμάμαι να χω θάψει. Επειδή το τσίμπισε μια σφίγγα στο μάτι. Λέμε μια άλλη φορά γι' αυτή την ιστορία

Το πρωί στη σκοπιά καθώς "φύλαγα", κοίταζα διώχνοντας κάτι σφίγγες που με τριγύριζαν μάλλον στα μάτια, τα κυκλάμινα πώς φύτρωσαν μες την απλοχεριά από πευκοβελόνες. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που έχουν τα λουλούδιατου φθινοπώρου. Συνωστίζονται σα να επιστρέφουν στην πόλη. Και μέσα στις αγέλες τους τα ρόζ αυτάκια τους κουνάνε, μοιάζουνε να συνομιλούν. Για τις πρώτες ήρεμες βροχές μάλλον μιλάνε.

Αισθάνθηκα πως τα λουλούδια αυτά έχουν κάτι από τον ρυθμό μου. Όχι σαν τα τριαντάφυλλα που ξυπνάνε μέσα μου της άνοιξης τη μανία. Που φυτρώνουν μόνα μες το φθινόπωρο τα κυκλάμινα κάτι μου κάνει. Αυτό που πιστεύω δεν είναι ρομαντικό. Το ροζ στα πέταλά τους δε μου φτάνει. Με έναν περίεργο τρόπο τα ετυμολογώ. Από το κύκλος και το αμήν, αν σας κάνει. Δεν είναι όμορφο να ετυμολογείς τις λέξεις με τον δικό σου λόγο; Και ας μην είναι ο πλέον σωστός, είναι πάντα οι σκέψεις που εσύ μόνος σου μες το φθινόπωρο σαν το κυκλάμινο κάνεις. Και θες μαζί με τ' άλλα να μιλήσεις, αφού συνωστίζονται είπαμε και μιλάνε. Μπορείς να πεις πως κουβεντιάζει λάθος ένα κυκλάμινο με ένα άλλο;Πού το ξέρεις;;

Κυκλάμινο λοιπόν σημαίνει υπόσχεση, ευχή και ήρεμη φροντίδα. Είναι ό,τι έκλεψε το φθινόπωρο από την άνοιξη. Εκείνο που θα ρθεί και ό,τι ο κύκλος θα θέλαμε να μας φυλάει. Καλό μας μήνα κι αμήν!