Απογείωση

Την Παρασκευή το απόγευμα κατά τις 8 και 10 όταν το αεροπλάνο εγκατέλειπε το έδαφος του διεθνούς αερολιμένος Αθηνών για Κρήτη αισθάνθηκα και τη ζωή μου να εγκαταλείπει ό,τι μπορεί να βαφτίσει κακό και χυδαίο. Είμαι από τις μυξοπαρθένες που κάπου κάπου εντατικά αφήνονται και αγαπούν να παραδίνονται σε υστερίες του τύπου "φοβάμαι μην σχίσω το καλσόν μου", γεγονός που σημαίνει καλός καλός αλλά ψυχαναγκαστικός ο υπερτροφικός εγωισμός μου.

Μέσα στο σύστριγγλο της υστερίας μου λοιπόν ασφαλώς δεν είχανε γλιτώσει ούτε και τα αεροπλανάκια. Φοβάμαι μην πέσουνε και σκοτωθώ και τί θα γίνει, Παναγιά μου, απάξ κι η Βενετιά χάσει ένα τέτοιο βελόνι...(όπου βελόνι η αφεντιά μου, εντάξει... σακοράφα, 5 κιλά πιο πάνω από τα κανονικά, όσο για την πατρίδα μας τη Βενετιά ας μην το κάνουμε και Θέμα).

Ε, για πρώτη φορά, αδεφάκι μου, αδεφέ μου -που θα' λεγε και η Λαμπέτη- με έπιασε τέτοια χαλαρότητα εκεί καθώς ανέβαινα που ένιωσα την απογείωση τον φυσικό μου χώρο και δεν ήθελα να σταματήσω αυτό που λέμε άνοδος μέσα στ' αεροσκάφος, που άλλες φορές νιώθεις το σώμα σου να θέλει να ξεσηκωθεί και το κεφάλι μέσα να πιέζει δυνάστης προς τα κάτω, μια αίσθηση να σε γεμίζει αηδία.

Όχι, για πρώτη μου φορά η αίσθηση ετούτη αύξαινε μέσα μου την ηδονή, ηδονή ατόφια, καθαρή και δίχως ενοχές και γιούχα, δίχως φοβία στην ψυχή μήπως και τύχει να πεθάνω. Δε με ένοιαζε. Και δεν με ένοιαζε για τίποτα. Δε με ένοιαζε. Κι όλο αυτό το συναίσθημα δεν ήταν πιά συναίσθημα γιατί είχε μόνο καύλα.

Έβλεπα τον κόσμο μου που ζω, τον κόσμο που με κουράζει κάθε τόσο και μπορούσα να τον ξαναγράψω. Δεν ήτανε ρομαντισμός, ψευδαίσθητο δεν ήτανε αυτό που αισθανόμουν.

Όχι με Π, όχι με π, δεν ήταν πλέον παύλα. Τώρα με Κ, τώρα με κ, λέω τον κόσμο Καύλα!

Αργά απόψε κατά τις 12 επέστρεψα στον διεθνή αερολιμένα της Αθήνας. Με καθυστέρηση. Δεν συμμερίστηκε τα προχτεσινά συναισθήματα η προσγείωση στην Αθήνα. Θές που επέστρεφα, θες που ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει (έτσι λένε), θες που μπήκε ο Σεπτέμβριος (Σεπτός ο μήνας του Παρθένου μάλλον και σοκαρίστηκε από την καύλα μου, δεν ξέρω τί στο διάλο να υποθέσω άλλο).

Το πιο καλό είναι ότι εκεί που πήγα πάντρεψα δυό από τους αγαπημένους φίλους στο Νοτιά. Και το πιο όμορφο τους εύχομαι: όλη αυτή καθώς ανέβαινα που ένιωσα την ...

Σωπαίνω όχι γιατί καθύβρισα. Σωπαίνω γιατί η λέξη που αποσιωπώ αρχίζει πλέον από Κ, όπως το όνομα των φίλων μου που έγιναν ζευγάρι.