Hairspray

Εντάξει, παιδιά, προσκυνώ. Πρώτα και πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω την Μισέλ Φάιφερ που υπάρχει, όπως υπάρχει, σε αυτόν τον κόσμο και ανάμεσά μας. Αυτό δεν είναι γυναίκα πιά, είναι η επίσημη υποψηφιότητα για τον τίτλο "η αποθέωση της γυναίκας". Σε βαθμό να σκέφτομαι σθεναρά κι απεγνωσμένα να θέλω -ΤΩΡΑ όμως - ένα παιδί και μόνο μαζί της. Καλά, μιά ματιά της μόνο φτάνει, αεροπλάνο να με κάνει!!!! Αχ, Παναγίτσα μου, τί ήταν αυτό το χθεσινό!

Ναι, το είδα! Έκανα τη ζωή μου μιούζικαλ και ψέκασα με λακ τα μυαλά μου! Και η λαχτάρα μου για τη Μισέλ -που και γυναίκα να μουνα, λεσβία για πάρτη της θα γινόμουν - είναι το μόνο αντίβαρο στη διάθεσή μου να είμαι από χτες βράδυ μια στρουμπουλή καλοκαρδούλα περιπλανώμενη στους μίζερα κεφάτους δρόμους της Αθήνας με διάφορους παρατρεχάμενους, υπερτάλαντοι όλοι μας στην τέχνη των ποδιών και μαμά μου το Τζον Τραβόλτα να χω καμουφλαρισμένο και παραγεμισμένο γυναικεία όμως επιτήδειο και δαύτον στο λύγισμα των γοφών και να τραγουδάμε και να διαδηλώνουμε για το δικαίωμα ίδιων και διαφορετικών και την αγάπη μας για τη ζωή ξεβιδωμένοι στα πόδια μας να πατάμε. Σαν τρεμάμενα κοτόπουλα για την ακρίβεια να σπαρταράμε χαμένοι στην πιό λατρεμένη δεκαετία. Να εξαρτάται η αγάπη μας από το πιό ταμένο ξεβίδωμα των μελών μας. Να είναι στα χέρια μας... δηλαδή στα πόδια μας. Να την πατάμε. Και τρεμάμενοι έτσι να στηριζόμαστε.

Αυτό έχουν τα μιούζικαλ. Είναι σαν παρατεταμένο τέλος από ελληνικές ταινιές. Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και πιό λάμψη βάλε. Σου επιτρέπουν να διεκδικείς το αναφαίρετο δικαίωμα να γίνεις απαστράπτων. Να πετάξεις πάνω από τα προβλήματα και μια μίζερη ζωούλα στη Βαλτιμόρη και να μπεις σε ένα πολύχρωμο μιούζικαλ, να γίνεις επιτέλους ο πολύχρωμος και όχι σκυθρωπός άνθρωπος που είσαι στην παράσταση της καρδιάς σου. Να πάρεις το αίμα σου πίσω κυριολεκτικά. Να διώξεις και τον φαντάρο κι ό,τι στρατεύσιμο έχεις μέσα σου και να συνασπιστείς επιτέλους και μόνο στον αγώνα της πιό ανεπιτήδευτης χαράς σου.

Μέσα (μ)Μεταφορικά

Nα υπάρχει κάτι να επικεντρώνει στις στιγμές είναι τέχνη. Αυτό που τον χρόνο οριακά παγώνει. Και δίνει άλλο, τον απόκοσμο, ρυθμό για περιπλάνηση σε κενό χαώδες. Στο ουσιαστικό τίποτα που περιέχει και συνέχει το άπαν.

Η τέχνη δεν δίνει φάρμακο στην πλήξη που σε κατέβαλε το καθημερινό. Αντι-βίωση δεν είναι. Δε μιμείται. Απολογείται στη ζωή.

Δεν δίδει καν το ταξίδι. Δίνει μέταλλο το ποδήλατο για να φτιάξεις. Το ποδήλατο, κάτι το αυτο - κίνητο δηλαδή, που πατάει το πόδι σου για να περάσεις. Κι άμα πάτε μαζί να σε φτάνει.

Κοινοτοπίες. Θα έχετε βαρεθεί και τον τρόπο μου ακόμα. Τσακισμένα σίδερα τα λόγια μου. Κι όπως διαπιστώνω σκουριασμένα. Αρτηριοσκληρωτικά. Από τέτανο κινδυνεύω.

Φλυαρώ επειδή μου αρέσει. Από ωραιοπάθεια καταστρέφω για την ακρίβεια όσα σε παρελθούσες εποχές άλλοι λάλοι κατόρθωσαν να τα φτιάξουν.

Αειπάρθενοι. Φυλαγμένοι. Προπάτορες.

Προχτές το βράδυ. Προς κέντρο με λεωφορείο τίγκα στον Πακιστανό. Κατέβηκαν οι περισσότεροι Αγίους Αναργύρους. Πανικόβλητο γυφτάκι ανεβαίνει πιό κάτω στην πρώτη στάση με το που μπαίνουμε Λιοσίων. Αλλαγή φρουράς στα δυτικά προάστεια.

Από τη μέση και πάνω γυμνό, κρατάει στο αριστερό μαύρη μπλούζα και στο χέρι δεξιά κομμάτι χαρτί λευκό. Αδύνατο κορμάκι, καλοσχηματισμένο, λυγερό. Ρωτάει: "Κανένας γράμματα ξέρει;", οι εναπομείναντες Πακιστανοί μουγγανίζουν ή έτσι καταλαβαίνω εγώ και λέω "Δώσε να δω", με ρωτάει: "Προλαβαίνω;". Ώρα Ελλάδος 19:48, ώρα αναχωρήσεως 20:38. "Προλαβαίνεις, κάτσε".

Κάθεται. Δίπλα το κάθισμα κενό. Μυρίζει ο ιδρώτας καθώς σηκώνεται να ανοίξει το παράθυρο ξαναμμένος. Ξανακάθεται. Τον ακάθιστο όμως. "Πώπω, φίλε, τί έπαθα! Τί ομορφία! Δεν θα την ξεχάσω ποτέ, σήμερα για ολόκληρη τη ζωή μου... Ξέρεις, δεν ήτανε μεγάλη, γύρω στα 21". Χαμογελώ "Εσύ πόσο είσαι;". Τους ιδρωμένους πόρους του παρατηρώ πάνω από το στόμα. Δεν έχει βγάλει ακόμα μουστάκι. "17". "Από εδώ είσαι ή από τη Λιβαδειά;", έλεγε προορισμό το εισιτήριο. "Intercity δεν είναι; ... Από τα Άνω Λιόσια". "Κάτσε να δω, ναι, Intercity", λέω.

"Πώπω, φίλε, δε θα το ξεχάσω αυτό, έχω πάει σε μπουρδέλα, όλες οι άλλες είχαν ένα μουνί ανοιχτό, αυτηνής ήταν τόσο στενό, δε μπορούσα να βάλω τον πούτσο μου μέσα και τα βυζιά της δεν ήταν, ξέρεις, βυζωτά... πώπω, φίλε, δεν το ξεχνάω αυτό..." Χαμογελώ.

"Θα πάρεις το Μετρό;"

"Όχι, με το τραίνο πηγαίνω"

"Ναι, μέχρι το τραίνο..."

"Δεν μπορώ να κατέβω με τούτο εδώ; Στη Λιοσίων θα στρίψω"

"Ναι, απλά έλεγα μήπως πάρεις το Μετρό"

"Όχι, στο Σταθμό Λαρίσης πηγαίνω"

"Οκ, εγώ εδώ κατεβαίνω"

"Να' σαι καλά, σ'ευχαριστώ. Πώς σε λένε, ρε φίλε; Μαρίνος εγώ"

"Αντώνης, να ' σαι καλά"

Συνέθεσα τα δύο πόστ σε ένα. Μέχρι που συνάντησα το Μαρίνο σκεφτόμουνα όλα αυτά που έγραψα στο πρώτο μέρος. Μετά περάσαμε στο συμβάν. Το παρέθεσα όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Δεν επέτρεψα εσωτερικές σκέψεις. Το απογύμνωσα από σεβασμό στο όμορφο νεανικό σώμα του Μαρίνου. Τώρα θέλω να πω ότι δεν σκέφτηκα ποτέ να πάω σε μπουρδέλο. Θεωρώ τον αγοραίο έρωτα κάτι φτηνό. Ωστόσο, προχτες είδα μια άλλη πτυχή του. Μη με παρεξηγήσετε. Ο χρόνος με νοιάζει και η στιγμή που στη ζωή μας συμβαίνει η τέχνη. Αυτό μόνο. Φευγαλέα σαν του μετρό ένα συρμό ή σαν ένα λεωφορείο. Χωρίς επιβάτες πια.

Τέλος θέλω με μια ερώτηση να σας απευθυνθώ: Εσείς ποιό από τα δύο ποστ κρίνετε τέχνη;

Δέκα

Μια χαρά την καταβρήκαμε με τα θέατρο - σήριαλ του Άλφα. Θυμάμαι πέρυσι τέτοια εποχή περίμενα με λαχτάρα αυτό για τη ζωή της Λαμπέτη. Και αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή μιας και το Παρά5 παρέπεε στα άδυτα της επαναληπτικής του επιτυχίας.

Τουλάχιστον μέχρι τη μέση της σεζόν γιατί μετά που την Λαμπέτη ανέλαβε η Καραμπέτη θέλετε οι πρόβες, θέλετε οι παραστάσεις μου τα Δευτερότριτα, πιό πολύ από όλα θέλετε που η Καραμπέτη έπαιζε την αυτοβιογραφία της με όνομα οικειοποιημένο Έλλη, το παράτησα. Ανεκδοτολογικά, να σημειώσω εδώ ότι καρά στα τούρκικα σημαίνει μαύρο και κατά τη γνώμη μου η Καρυοφυλλιά ήταν πολύ μαύρη και τραχιά για μια σκληρή προς το τέλος μα πάντα αιθέρια Λαμπέτη. Αυτά όμως ήταν περσινά.

Φέτος ο Άλφα πάλι αναλαμβάνει να μεταφέρει στις μικρές μας οθόνες το "Δέκα" του Καραγάτση. Και επιστρατεύει μια πλειάδα Ελλήνων ηθοποιών που ουσιαστικά απαρτίζουν το μισή ελληνική θεατρική σκηνή μας. Αλλή λαχτάρα λοιπόν φέτος πάλι. Να δω τη Ρένη μου και τον Καταλειφό -στη δεύτερη εμφάνιση της καριέρας του όλης σε τηλεοπτική σειρά ως τώρα- και τη Μαρία την Πρωτόπαπα, αχ, και την άλλη την Ναυπλιώτου μου και Στέργιογλου και Ήμελλο και Χαραλαμπόπουλο και και και... και κόσμο και κοσμάκη και λαό. Τί όμορφα που θα είναι και φέτος! Να' παιζα κιόλας ακόμα καλύτερα θα σας πω!

Πλην όμως, φίλτατοι, σας ομολογώ ψιλοβαρέθηκα καθώς σήμερα ήμουνα εκτός και μπόρεσα να παρακολουθήσω το πρώτο επεισόδιο. Ωραία και προσεγμένη και ακριβή παραγωγή και με τα όλα της και μπράβο -αν και τη Ρένη τη βρήκα λίγο θεατρικά τσιμπημένη, με αντάμειψε η τσαχπίνα εδώ Μαρία Ζορμπά-, αλλά να μην συμβαίνει τίποτα, βρε παιδί; Κάτι σαν των θαυμάτων την αυλή στο πιο κοινόβιο και μίζερο φαντάσου. Δεν εγκαταλείπω... Θα είμαι εκεί... Μπορεί ακόμα στο πλαίσιο η Πηγή Δημητρακοπούλου να μας εισάγει. Λοιπόν... Εις το επανιδείν...

Marcel Marceau

Θα πάρω ένα πιστόλι αδειανό, πασχαλινό ίσως κι έτσι έστω τον κόσμο θα τρομάζω. Μ' ένα μαχαίρι γυμνό μέσα στη σάρκα των ανθρώπων τη θλίψη θα προσβάλλω.

Το αίμα που μαράθηκε

Είμαι κουρασμένος, νυστάζω και έχω γκρίνια, θα σας τα πω λοιπόν εν συντομία. Ήδη σας εμπιστεύτηκα τρία χαρτιά μου, μην το εκμεταλλευτείτε. Δεν έχω αντιστάσεις. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να εγκαινιάσω μία καινούργια ενότητα στο μαγκαζίνο του μπλογκ μου. Αρχίζει η καινούργια σεζόν και θέλω να νιώσω κάτι σαν Ελένη Μενεγάκη. Απλά στο πιό μαχμουρλίδικο. Και να σκεφτείτε μάλιστα ότι είναι βράδυ. Την ημέρα και δή τις ώρες του πρωινάδικου τα τρία αυτά χαρακτηριστικά παρουσιάζονται τραγικά διογκωμένα οπότε μείζον πρόβλημα ο πρωινός καφές μου. Άσε που δεν είμαι και φίλος του καφέ. Ουπς, τέσσερα και πέντε χαρακτηριστικά μου... Επί του προκειμένου, ωστόσο...

Εγκαινιάζω λοιπόν σήμερον στο μπλογκ μου την ενότητα της ενημέρωσης για τις καλλιτεχνικές μου εξόδους. Κοινώς ό, τι βλέπω από θέατρο, σινεμά, εκθέσεις, χορό, τηλεόραση θα σας το σχολιάζω. Και στα μπουζούκια που λέει ο λόγος να κατευθυνθώ -φαντάρος άνθρωπος, καλέ, είμαι - θα σας ενημερώσω. Αφήστε που περιμένω και την άλωση του Ρεξ πώς και πώς από Γαλάνη και Αρβανιτάκη - Δεσποινούλα πάρε τ' απαυτά μου.

Θεωρώντας αντιδεοντολογικό να κρίνω συναδέλφους αλλά και γενικότερα επειδή η κριτική είναι κάτα τον Ρίλκε και όχι μόνο πράγμα περιττό θα σας ανακοινώνω που διασκέδασα την εν λόγω ημέρα την ώρα μου και θα καταλήγω με μία φράση που θα κρίνω εγώ ότι αποτυπώνει μια μικρή αίσθηση που κατά περίστασιν προσέλαβα. Με αυτόν τον τρόπο θα πλάθω κι ένα αίνιγμα για κάτι παραχωρήσεις που σας έκανα πιό πάνω και ίσως σας παρασύρω να παρακολουθείτε κι εσείς μαζί μου κάποια πράγματα και να μοιραζόμαστε μετά τις αισθήσεις. Πολύ διαδραστικό ακούστηκε αυτό, για να μην το πω σεξουαλίζον.

Αρχής γενομένης σήμερον λοιπόν είδα την παράσταση "Το αίμα που μαράθηκε", μια θεατρική διασκευή πάνω στο διήγημα "Κερένια κούκλα" του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και κατέληξα: Τα είδωλα είναι ανάγκη μας, όπως και οι αμαρτίες. Είναι όμως όλα μέσα μας. Και οι φόβοι. Και οι αιτίες. Αμαρτία για τους αρχαιότερους σε αυτήν την πατρίδα σήμαινε πλάνη του μυαλού. Για σκεφτείτε...

Υ. Γ. Τελικά μήπως είμαι η Μπήλιω;

Σταυρωθήτω...

Ζούμε μια ατελείωτη ζωή, δεδουλευμένη. Παραχωρούμε δικαιώματα και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πρόσωπα να' χουμε να σταυρώνουμε για να δικαιολογούμε πλάνες. Πρόσωπα μέχρι χτες δικές μας επιλογές και ευθύνες. Ο βασιλιάς ξέρετε κι ο παλιάτσος έχουν φτιαχτεί όμως από το ίδιο υλικό. Τους συντηρεί η ζήλεια μας, ο θαυμασμός και η απαξίωσή μας. Όμως και στη δημοκρατία φοβάμαι πλέον ελεύθερα ο λαός παραμένει δούλος. Ο πολίτης-δουλευτής σοσιαλιστικά αν προτιμάτε.

Παρακολουθώ την εμπάθεια σθεναρά αυτές τις ημέρες και την οχλαγωγία κι από άποψη θυμήθηκα την προστακτική των Ιουδαίων για χρήση. Τα γιουχαΐσματα ηχούν σαν σαύρα κι όχι μόνο στα αυτιά μου. Δεν υπερασπίζομαι τον καινούργιο Χριστό, μη φοβάστε, δεν πλασάρω νέα πρόσωπα για θρησκεία. Ούτε Πασόκος είμαι. Είναι τόσο απλό το θέμα μου όσο και ο λαϊκισμός μας. Για πολιτισμό μιλάω. Που τόσο έκθετο δεν νομίζω να τον χαίρεται καμιά άλλη πατρίδα στην οικουμένη.

Τρεις μέρες τώρα απέχουμε από τις εκλογές και αφίχθηκε νέο θέμα, μείζον, στην ηγεσία του Πασόκ τώρα μιλάμε. Δεν με ενδιαφέρει ούτε Γιωργάκης, ούτε Ευάγγελος και χέστηκα εν ολίγοις τί θα πράξουν για να τα βρούνε. Μεταξύ μας μακάρι να διαλυθεί και το μαγαζάκι τους και σιγά - σιγά να παίρνουν σειρά κι άλλοι, κυβερνήσαντες και κυβερνώντες, έχοντες και κατέχοντες εξουσία, όν έστι μεθερμηνευόμενον πλάνην.

Με ενδιαφέρει ο τρόπος που οι άνθρωποι καθίστανται οπαδοί και καταδικάζουν. Ο πανικός που ακόμα και μέσα στο γηπεδάκι της βουλής τρομάζει τις μάζες. Ο τρόπος που οι άνθρωποι πολιτεύονται. Ο τρόμος που οι ίδιοι σαν μάστιγα τον "φταίχτη" από πάνω τους πετάνε. Το "πάρε τον παπά" ή μάλλον "τον μπαμπά, Γιωργάκη"... "Πατέρα, άκουσες τα νέα;" δέκα χρόνια μετά και πάλι. Ανδρέα, έλα να μας πεις σοσιαλισμός τί σημαίνει. Το πώς σε ένα βράδυ ένας αρχηγός καταδικάζεται στην πυρά, το πώς γεννιέται ο αποδιοπομπαίος της ήττας. Η ανάγκη να βρεθεί ο αίρων τα βάσανα του όποιου Πασόκου εν γένει με τρομάζει.

Τέλος για να χαλαρώσω το κλίμα, στη διαμάχη ανάμεσα στη Σαρρή και τον Λαζόπουλο, εγώ δηλώνω με την Έφη. Αφενός γιατί αποκαλύφθηκε ότι την λένε Ιφιγένεια και έχετε καταλάβει το κόλλημά μου. Αφετέρου γιατί το λιγότερο λαϊκιστικό στη "Σάτιρα" είναι το "αθώο", εθνοσωτήρα Λάκη.

Medium rare

Τα ποτήρια του νερού
κρύβουν μέσα τους χαλασιά του κόσμου
προστατευμένη μέσα σε γυάλινο κουτί οβάλ
κι η βάση τους απύθμενη στο χάος όπως η γη
Πιό δίπλα, τα ποτήρια του κρασιού κι αυτά
ομορφαίνουν τη θλίψη γεμάτα με ένα χρώμα
κόκκινο σκοτωμένο σαν σάπιο
Χύθηκε το κρασί σπονδή και
περιστέρι πατημένο στην άσφαλτο
η ελπίδα της μέθης πάνω στο λευκά στρωμένο τραπέζι θυμίζει
Και τα μαχαιροπήρουνα -κυρίως αυτά- απλώνονται νωχελικά
κι ανήμπορα να σπαράξουν το διακριτικά ψημένο μοσχαράκι το σητευτό
στο εορταστικό τούτο τραπέζι σα γάτες ολολύζουν
ο γιόκας του θεούλη μας γύρισε
Εμείς καθισμένοι ολόγυρα
καλοντυμένοι χαμογελώντας αμήχανα ή και νευρικά
- καταπώς επιβάλλει ή επιτρέπει η αγωγή μας -
καλεσμένοι απ΄τη μεριά του άλλου που έμεινε
καρτερούμε επιτέλους μια σύρραξη

Να πω ακόμα πως πάντα έβρισκα ανάλογα τον μυστικό δείπνο και τον δείπνο για τον άσωτο.

Oedipus Complex

"M' αρέσει μες το παλάτι μου μια μικρή υπηρέτρια. Τώρα τελευταία της φωνάζω: "Ψυχή μου!". Εκείνη με το βασιλέα της απορεί και με άχνα στα γέλια της χάνεται ολοένα ενδότερα στο κορμί μου."

Όλο και περισσότερο μπαίνω βαθύτερα στα γεγονότα. Επιμένω να κυνηγώ έναν εχθρό ακαθόριστο. Με αυτήν μου την εμμονή βρίσκω πάντα λίγο πιο έκθετο τον εαυτούλη θυμό μου. Μικρό παιδάκι και να μπροστά μου ένα βουνό, όμως δεμένα χαμηλά τα κόκκαλα των ποδιών μου. Πώς να προχωρήσω;

Υποκορίζομαι. Με πιάνει τότε μανία τα κομματάκια μου ένα - ένα να εκδικηθώ, τον πατέρα και τη μάνα που στον κόσμο με έφεραν. Θες σε αυτό το τρίστρατο - του μπαμπά, του παιδιού, της μητέρας-, θες στη διατύπωση μίας και μόνο απορίας του μεγαλύτερου της ζωής φόβου - τη Σφίγγα λέω που η φθορά μας μόνο τη νοιάζει- ελπίζω να βρω τις λύσεις των αινιγματικών λογισμών μου. Εγώ τίνος ανθρώπου ο γόνος γεννήθηκα;

Ώρες- ώρες έτσι όπως τα λέω αφήνομαι σε ένα μέλλον κλινήρες στο κρεβάτι της ψυχοθεραπείας. Ώρες - ώρες πάλι δεν τρέφομαι ούτε καν με ετούτο το ψιχίον ελπίδας.

Βρίσκω μονάχα καταφύγιο - ίσως ερημητήριο να' ναι- στην θυσία της αυτοπροβολής, στην αυτοδιάθεση εν ολίγοις του εγωισμού μου. Κι αυτό θεωρήστε το φιλοτιμία.

Εκτίθεμαι πάλι με την καλώς εννοούμενη υποκρισία. Γίνομαι ο ρόλος που είμαι. Φορώ προσωπείο κάτωχρο, αξύριστο και με τις κόγχες των ματιών μου βγαλμένες περιφέρομαι στα τυφλά εις το δάσος των δαιμονίων. Πού το πάω, πού το φέρνω... Δαίμονας για τον άνθρωπο είναι το ήθος.

Τα σκαλοπάτια αυτού του μικρούλη και μέγα θεού ανεβαίνω. Αυτοσυντηρούμαι. Απολογούμαι. Ηθοποιούμενος.

Απογείωση

Την Παρασκευή το απόγευμα κατά τις 8 και 10 όταν το αεροπλάνο εγκατέλειπε το έδαφος του διεθνούς αερολιμένος Αθηνών για Κρήτη αισθάνθηκα και τη ζωή μου να εγκαταλείπει ό,τι μπορεί να βαφτίσει κακό και χυδαίο. Είμαι από τις μυξοπαρθένες που κάπου κάπου εντατικά αφήνονται και αγαπούν να παραδίνονται σε υστερίες του τύπου "φοβάμαι μην σχίσω το καλσόν μου", γεγονός που σημαίνει καλός καλός αλλά ψυχαναγκαστικός ο υπερτροφικός εγωισμός μου.

Μέσα στο σύστριγγλο της υστερίας μου λοιπόν ασφαλώς δεν είχανε γλιτώσει ούτε και τα αεροπλανάκια. Φοβάμαι μην πέσουνε και σκοτωθώ και τί θα γίνει, Παναγιά μου, απάξ κι η Βενετιά χάσει ένα τέτοιο βελόνι...(όπου βελόνι η αφεντιά μου, εντάξει... σακοράφα, 5 κιλά πιο πάνω από τα κανονικά, όσο για την πατρίδα μας τη Βενετιά ας μην το κάνουμε και Θέμα).

Ε, για πρώτη φορά, αδεφάκι μου, αδεφέ μου -που θα' λεγε και η Λαμπέτη- με έπιασε τέτοια χαλαρότητα εκεί καθώς ανέβαινα που ένιωσα την απογείωση τον φυσικό μου χώρο και δεν ήθελα να σταματήσω αυτό που λέμε άνοδος μέσα στ' αεροσκάφος, που άλλες φορές νιώθεις το σώμα σου να θέλει να ξεσηκωθεί και το κεφάλι μέσα να πιέζει δυνάστης προς τα κάτω, μια αίσθηση να σε γεμίζει αηδία.

Όχι, για πρώτη μου φορά η αίσθηση ετούτη αύξαινε μέσα μου την ηδονή, ηδονή ατόφια, καθαρή και δίχως ενοχές και γιούχα, δίχως φοβία στην ψυχή μήπως και τύχει να πεθάνω. Δε με ένοιαζε. Και δεν με ένοιαζε για τίποτα. Δε με ένοιαζε. Κι όλο αυτό το συναίσθημα δεν ήταν πιά συναίσθημα γιατί είχε μόνο καύλα.

Έβλεπα τον κόσμο μου που ζω, τον κόσμο που με κουράζει κάθε τόσο και μπορούσα να τον ξαναγράψω. Δεν ήτανε ρομαντισμός, ψευδαίσθητο δεν ήτανε αυτό που αισθανόμουν.

Όχι με Π, όχι με π, δεν ήταν πλέον παύλα. Τώρα με Κ, τώρα με κ, λέω τον κόσμο Καύλα!

Αργά απόψε κατά τις 12 επέστρεψα στον διεθνή αερολιμένα της Αθήνας. Με καθυστέρηση. Δεν συμμερίστηκε τα προχτεσινά συναισθήματα η προσγείωση στην Αθήνα. Θές που επέστρεφα, θες που ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει (έτσι λένε), θες που μπήκε ο Σεπτέμβριος (Σεπτός ο μήνας του Παρθένου μάλλον και σοκαρίστηκε από την καύλα μου, δεν ξέρω τί στο διάλο να υποθέσω άλλο).

Το πιο καλό είναι ότι εκεί που πήγα πάντρεψα δυό από τους αγαπημένους φίλους στο Νοτιά. Και το πιο όμορφο τους εύχομαι: όλη αυτή καθώς ανέβαινα που ένιωσα την ...

Σωπαίνω όχι γιατί καθύβρισα. Σωπαίνω γιατί η λέξη που αποσιωπώ αρχίζει πλέον από Κ, όπως το όνομα των φίλων μου που έγιναν ζευγάρι.