Τελευταία δημοσκόπηση

Μην περιμένετε να κάνω analisi των metron, σταθμών και υποστάθμης, των υψομέτρων μην περιμένετε να γίνω υπερασπιστής. Κάηκαν, δεν είναι; Μπλουζάκι μαύρο άντε και πες ότι θα βάλω. Η μαύρη ενδοχώρα πού ανθίζει; Πού; Ξαναρωτάω. Η επιμονή αυτή δεν είναι ερώτηση. Δεν σας ρωτάω. Απέχω της καύσης των παλαιόθεν κεκαυμένων. Ακούω ασκέρια σε νίκελ ραδιόφωνα και έγχρωμες τηλεοράσεις υπέρογκα ποσάκια να διαμοιράζουν. Ιμάτια διαμοιράζουν. Κουρελάκια. Στουπιά. Βάζουν τον κλήρο γαλάζιο "ποιός θα φαγωθεί", βάζουν τον κλήρο πράσινο "ποιός θα τα φυλάει" φαίνεται. Το φαίνεται. Το να μην είναι. Όπως φαίνεται και μια φωτιά σβησμένη. Η φωτιά η σβησμένη μέσα μου που συμβαίνει. Η φωτιά η καμμένη που μ' έχει πιάσει. Είναι. Ζώνουν περιμετρικά οι φλόγες της άπαντες και σύμπαντα εδώ μέσα. Φοβάμαι. Πάντα. Μήπως γίνομαι ο πολίτης που επικρίνω. Είναι και η δημοκρατία φόβος σας λέω. Να φοβάσαι να γίνεις το αντίθετο, να φοβάσαι μήπως κάνεις το λάθος. Για την ακρίβεια ο μεγαλύτερος φόβος είναι η δημοκρατία έτσι όπως τώρα φοβάμαι. Τους κοιτάζω και τους λυπάμαι τόσο, Χριστέ μου, που αυτή μου η λύπη καταντάει μίσος μου. Δεν θέλω άλλη μια φορούλα, ρε καργιόληδες, να σας χαριστώ.

Άγιος

Είδα γυμνό το λαμπερό σου σώμα
κι ανδρείκελο στάθηκα μπροστά στη σκιά σου
- θέλω να πω το φως έπεφτε πίσω σου
κι άφηνε στη σκιά σου εμένα
ή τελοσπάντων εννοώ με κάποιον τρόπο στη σκιά σου
έτσι κι αλλιώς ένιωθα να βρίσκομαι εγώ -
Γιατί να δώσω σημασία στις τοποθετήσεις
αφού στάθηκα ανεπαρκής και οξύθυμος
μπροστά στην ουσία της ομορφιάς σου;

Σε φώναζα με το όνομα που καταστρέφει
ήξερα τον εγωισμό και την ύβρη
να είμαι εκείνος που φωνάζει
όμως είχα ανάγκη και προδίδα τη λογοκρισία
και δε νοιαζόμουν αν σε γνώριζα
τώρα ή σε καιρούς αλλότινους
μόνο χαιρόμουν που επιτέλους
αξιώθηκα και στάθηκα στο φως!

Φανερώθηκα είναι η λέξη που σου προσάπτω.
Και ο καημός.

Το πρώτο μου γιου τιουμπ

Την βρήκα μόλις. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα γιατί παιδευόμουν καιρό να ανεβάσω βιντεάκι στο μπλογκ μου. Και δεν αντιστάθηκα να της πω ένα ακόμα λαμπερό σ'αγαπώ. Της αξίζει γιατί ήξερε να είναι ολόκληρη λαμπερή. Δείτε την και απλά ανά - γνωρίστε την!

Ωδή στη Μαίρυλιν Μονρόε

του Γιώργου Χρονά

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου όλους τους κρατήρες

των ηφαιστίων της γης, την ευλογιά των λιμενεργατών της

Νέας Υόρκης

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τους ευνούχους του νέου

αυτοκράτορα, τη φωνή των γερανών του Ίβυκου

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τη μάνα μου την Έθελ

- Έθελ, την έλεγαν; - τον τελευταίο εραστή μου που

σκοτώθηκε πάνω σε μοτοσυκλέτα στο Σικάγο

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τη μέθεξη της τζαζ

του ροκ εντ ρολ, του χασίς και των βαρβιτουρικών

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τις ονειρώξεις

των ομοφυλοφίλων του Κίνσεϋ και των ιερόδουλων της Νέας

Υόρκης

Χαράξτε πάνω στο σώμα μου εκείνη την κυρία

στην τηλεόραση να λέει: τα μανιτάρια του Θιβέτ προτιμώνται

για το γεύμα της Τετάρτης

Χαράξτε πάνω στο σώμα μου τη φωνή μου σε δίσκο 78 στροφών

να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών

Έπειτα κυκλοφορήστε νύχτα τη μορφή μου σε σέντς

σε χαρτιά τουαλέτας

σε σχολικά τετράδια

και σε φτηνά εσώρουχα.

Αυτά είπε το πρωί η Μαίρυλιν Μονρόε

μπαίνοντας στα WC της Νέας Υόρκης

κρατώντας στα χέρια της τη μήτρα της

τις ψεύτικες βλεφαρίδες της και το κεφάλι της.

Φέτος λέω να αφήσω την κοιμωμένη μου σε ησυχία. Αρκετά.

Μια παρότρυνση: Φέτος βρείτε καθένας την κοιμωμένη του. Αφήστε την χωρίς τις προσευχές μας, χωρίς τα τάματα και τις γονυκλισίες, χωρίς λαμπάδες αναμένες στο μπόϊ μας, χωρίς βυζαντινές και φτωχοχριστιανικές εκδηλώσεις, χωρίς παρακάλια εν γένει και τότε ίσως πάψει να είναι μητέρα του Θεού και τότε ίσως γίνει απλά μια ανυστερόβουλη μητέρα δικιά μας.

1ος έτους

Δεν έχω να πω πολλά. Πριν ένα χρόνο κάτι ξεκίνησα. Ακόμα πηγαίνω.

Ιφιγένεια που από γενιά ανώτερη σημαίνει

Μπήκε Αύγουστος και εγώ δεν έχω τί ούτε και τρόπο να ποστάρω. Σκέφτομαι, σκέφτομαι αλλά κάτι δεν βγαίνει να πάρει φως η σκέψη. Όλα προβάλλουν κάπως οργανωμένα, αμυνόμενα, σα να με σφάξαν από κάπου. Ξεραίνομαι μα δεν το καταπιέζω και προσπαθώ ν' αυτοσχεδιάσω λόγια μπας και πάρω λιγάκι τα πάνω μου. Πάλι να μιλήσω. Θέλω να σου πω. Ήρθανε και γενέθλια βλέπεις και ο χρόνος όταν περνάει εμένα με αφοπλίζει.

Δεν είμαι ήρωας. Και να πω την αλήθεια ειρωνεύομαι και τον τίτλο ακόμα. Έχω σχέση μόνο με τους ήρωες των λαθών. Ο Αχιλλέας η αλήθεια με ενδιέφερε από τη στιγμή που έπαιξε τραγωδία. Στα έπη ούτε να του κλάσω την πτέρνα, όχι να τον παντρευτώ.

Από τη μια μου ρχεται την Ιφιγένεια να καλέσω που είδα χτες στους Ταύρους, από την άλλη για το μακελειό του 1453 και γιατί η περιπέτεια η ελληνική δε σταμάτησε εκεί πέρα να τελειώνει. Κρατάω μέσα μου βαθιά μια Ελλάδα άλλη από αυτή που ζω και αυτή που επιζεί επιζητώ να πεθάνει. Και αυτή που κρατάω μέσα μου μπορεί να επιζήσει ακόμα κι αν η άλλη επιτέλους εκδιωχθεί και πάει να πεθάνει.

Θέλω να μιλήσω για κάτι αλλό από αυτό που με θυμώνει αλλά με έχει τόσο θυμώσει αυτό που δεν μπορώ για το άλλο να μιλήσω.

Με έχουν περιορισμένο. Με έχουν αφημένο σε σκοτάδι πηχτό και δεν έχω τρόπο ούτε από τις χαραμάδες μου να εξέλθω. Είμαι κλεισμένος σε σύνορα. Πάλι. Θέλω η Αρτέμιδα να κάνει το θαύμα κι εγώ να πάρω δρόμο για μια χώρα που θα ραντίζω ό,τι ελληνικό θα μου' ρχεται να θυσιάσω. Αύριο στην πατρίδα μας θα είναι του Σωτήρος.

Δε θα γυρίσω όμως στο τέλος πίσω εγώ. Θα μείνω πιστός σε βασιλιά των βαρβάρων. Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων αναλαμβάνεται, μεταμορφώνεται στους ουρανούς. Ούτε κι οι Έλληνες έχουνε βασιλιά. Περιμένουνε δευτέρα παρουσία σαν τους Εβραίους μια πρώτη. Σωσμένες άτσαλα Ιφιγένειες τον τρελλαμένο Ορέστη.

Γιατί γιορτάζουμε; Μόνο κάτι ψιλά παχύρρευστα έπαθλα στα χέρια μας ανταλλάσουμε. Κωλοέλληνα, ποτέ σου δεν θα πάψεις να το κατουράς το ίδιο σου το σπέρμα. Και η Κοίμησις περιμένει...