Saturday, February 10, 2007

Ανδρομέδα


Πέρα από τα σύνορα και τις γραμμές είναι γεμάτο πατρίδες που αγαπάω


Μένω με την γυναίκα ψυχή
διάφανη και ανεξήγητη σαν την κρυστάλλινη σφαίρα
της περδικόστηθης τσιγγάνας
διάφανη και ανεξήγητη όπως τη θάλασσα τη γαλανή
με τ' άχρωμο μέσα νερό της

Δίνω το χέρι μου κάτι να διαβαστεί
κοιτάζω μάλλον έκθαμβος το στήθος της τσιγγάνας
Απλώνω το χέρι μου λίγο να δροσιστεί
ένας ξιφίας μου ματώνει το χέρι
το αίμα μαζεύει γύρω μου ψάρια
..............................................................
Ξέχασα τις εικόνες
σε ύπτια θέση κοντεύω κατά τα βράχια
ν' ακούσω θέλω το νερό
η ακοή εκκενώνει τη σκέψη
- αυτό μάλλον σειρήνα θα πει -
ένα κύμα μου ανοίγει τα μάτια

Ήπια νερό θαλασσινό
η γεύση κοκκίνησε τα βράγχια
πάνω στο βράχο ήχησε ένα κοχύλι πορφυρό
Η γυναίκα σωπαίνει.
Τα βράδια σε μια σκηνή, σ' ένα τσαντήρι πάνω
μέσα στο βράχο βυθισμένη κι αυτή
γυμνή από τη μέση κι απάνω φωνάζει.
Φωνάζω κι εγώ : "Μόνη δεν θα σ'αφήσω ποτέ"
Μου είπε : "Κιόλας μ' έχεις προδώσει μ' ένα δελφίνι"

6 comments:

Τίποτα said...

-αυτό μάλλον σειρήνα θα πει-

Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε πολύ αυτός ο στίχος, αλλά τι σημασία έχει...:)

7Demons said...

Όμορφο και παράδοξο ποίημα.
...Αλλά στα χάλια που είναι η ψυχολογία μου τις μέρες αυτές,αδυνατώ να τπ προσεγγίσω βαθύτερα και να το απολαύσω...

Τίποτα said...

Έχεις ακούσει για την μπλογκοπυραμίδα; Πώς όχι, ε; Ε, λοιπόν, όταν ήρθε η σειρά μου, σε κάλεσα...Κι ο θεός βοηθός:)

pythia said...

είμαι από την Ανδρομέδα, τώρα έγινα μάντισσα, συγκινήθηκα εδώ, με αυτό!

Aντώνης said...

@Αγαπημένο τίποτα, τις μπλογκοπυραμίδες τις φοβάμαι και τα μυστικά τους μου επιβάλλονται σαν ψυχαναγκασμός. Γι' αυτό απέχω. Δίνω για δώρο μια παιδική αδύναμη παλάμη για βόλτα εις το δάσος όταν ο λύκος είναι και δεν είναι εδώ. Στα δάση των μπλοκ ορίζω το "εδώ" μου. Δεν είναι εντυπωσιακό πώς βρήκαμε τον τρόπο και μέσα από γκέτο να μιλάμε;

@pythia η συγκίνηση είναι συναίσθημα πρωτογενές. Και η αγνοτητά του συγκινεί με τη σειρά μου κι εμένα. Σ' ευχαριστώ και σε καλωσορίζω στα λόγια μου που βάζουν τάξη στο δικό μου αρχικά χάος. Είναι πλησμονή όταν αυτή η χαώδης τάξη βρίσκει και ανταπόκριση.

Τίποτα said...

Γράφε, Αντώνη...Και μη σε απασχολούν οι μπλογκοπυραμίδες. Τραβάν το δρόμο τους κι αυτές. Εσύ γράφε:)