Θέλω να γράψω ένα τραγουδάκι
δε θα μάθει ποτέ γι’ αυτό ψυχή
Το σφαλίζω σε τοσοδά κουτάκι
Καβάτζα να έχω όταν χρειαστεί.
Nα ανοίγω και να κλείνω το κιβούρι
Τζούρα να παίρνω απύθμενο βυθό
σα να παραφυλάω σε μνημούρι
Λες κι έχω μέσα μικρούλη αδερφό.
Όταν τα χρόνια όμορφα περάσουν
κι ο μαύρος έβενός του θα τριφτεί
Πένθιμος ήχος θα σκίσει τ’ αγέρι.
Θα έχει σηκώσει τότε ξένο χέρι
το καπάκι. Οι στίχοι μου θα πιάσουν
πρώτη φορά τόπο μέσα στη σιγή;
