Μπεκετ_Παράθυρο

 

Μια σκηνική σύνθεση της ομάδας “Atomic No6”, βασισμένη στα έργα Λίκνισμα, Ανάσα και Πατήματα  του Σάμιουελ Μπέκετ.

 

Στο διαμέρισμα του 2^ουορόφου επί της οδού Τσιμισκή, στον αριθμό 28­ - 30, είναι το σπίτι της οικογένειας Winter. Ο Emy Winter, κάθεται δίπλα στο αγαπημένο του παράθυρο, στην κουνιστή πολυθρόνα της μητέρας  του και λικνίζεται στον ρυθμό της ύπαρξης που του έχει επιβληθεί. Σε αυτή την κουνιστήπολυθρόνα, που έχει γίνει δική του πια, λικνίζεται και διερωτάται πότε ξεκίνησε όλο αυτό που είναι τώρα η ζωή του, μια ζωή που στην οικογένειά του κληροδοτείται από γενιά σε γενιά.

 

To Μπέκετ _Παράθυρο είναι ένα αυστηρά δομημένο ποίημα που διέπεται από πειθαρχημένη και αυστηρή λογική.  Είναι ένας αποσπασματικός και χωρίς γραμμική εξέλιξη μονόλογος που ανοίγει διάλογο με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλλά και ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ των γενεών, όπου η σιωπή καθίσταται πιο ανησυχητική από οποιοδήποτε πιθανό τους διάλογο.

 

Συντελεστές 

Τέτα Αποστολάκη: οργάνωση παραγωγής 

Δάφνη Γιαννουλάτου: σύλληψη / σκηνοθεσία

Έρση Γιαννουλάτου: video &  graphic design & Teaser & φωτογραφίες

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: ηχητικά περιβάλλοντα

  

Αντώνης Γκρίτσης: ερμηνεία

 

~ και η Μάγια Λυμπεροπούλου: γυναικεία φωνή.

 

της ομάδας Atomic No6

 

 

Κάθε Παρασκεύη – Σάββατο – Κυριακή - Δευτέρα

από 18 Δεκεμβρίου έως 18 Ιανουαρίου στις 20.30

 

Τσιμισκή 28-30, Αθήνα, 2^ος όροφος, κουδούνι Οικογένεια Winter

Διάρκεια 50 λεπτά | Είσοδος 7 ευρώ | Για κρατήσεις θέσεων: 6983723348

Νεορομαντισμός

Απόψε στ' όνειρο είχε γίνει ανακατάταξη στο πρώτο και δε μπορούσα να βγαλω άκρη με τους τάφους. Με αιφνιδίαζε κάθετί, κασελάκια με κόκκαλα βγαλμένα στη μέση των δρόμων ιερά, δαιδαλώδεις περίπατοι δεν έβγαζαν άκρη στο πριν χαρτογράφημα από πουθενα και οπωσδήποτε κάποιοι επιδειξίες συνείδησης, κόπρανα σκυλιών, αποτσίγαρα, μουλιασμένα φύλλα και κρανία, αξίες σταθερές, αναλλοίωτες στο λαβυρινθώδες συναίσθημα του Μιχαήλ φόβου που γενναίος με τη ρομφαία του καιροπειρατούσε. 

Η καρδιά μου έτρεμε μήπως τυχόν δε βρει τη θέση της μια ανθοδέσμη με πλαστικά λουλούδια που κρατούσα και όλο μαδιόταν ώσπου απέμεινε ένα ροζ αληθινό γαρύφαλλο με ένα κλαδάκι μπέημπις μπρεθ στο χέρι. Μια όχι τόσο πεθαμένη γριά ξαναζωντάνεψε όταν μέσα στο μοιρολόι της είπαν ότι την προλαβε και πέθανε νωρίτερα μια πιο ξιπασμένη γιαγιά και γύριζε πάνω κάτω στο νεκροθάλαμο σα ξεδοντιασμένη κουδουνίστρα σκορπίζοντας στον αέρα την αποφορά ξαναζεσταμένης μωρουδίλας. 

Με τα πολλά βρηκα τον τάφο της Αλίκης σε μια κατάσταση ακόμα ασύλητου μεγαλείου, κάπως σαν το τζάκι της οικογένειας Φον Τραπ, σε άβαφο καπλαμά σκηνικό στην Μελωδία της Ευτυχίας. Την ίδια ώρα που ξάπλωνε μια κοπέλα πάνω στον ύπνο της δίκαιης Λαμπέτη. Αναβοσβηνε μια μαρκίζα νέων ηθοποιών πάνω από το οστεοφυλάκιο καθρέπτη, δίπλα η Βλαχοπούλου χυπστερικά εκταφιασμένη ήθελε να χωθεί κι εκείνη στη διαβολοπαρέα. 

Η Καρέζη πουθενά, μέσα σε μια πηγή δακρύων Κουν και Λογοθετίδης πρόχειρα σφιχταγκαλιασμένοι, τα μάρμαρά από τον τάφο σε πλάνα σήκουελ της τρελής σαραντάρας είχαν τωρα παραδοθεί για τη συντήρηση του τάφου του Φιλοποίμενος κι ωρίμαζαν πλέον σε στόφα γρανίτη λίγο πιο πάνω.

Έσκυψα το στηθαίο σε ένα εξώστη που πώς στο καλό βρέθηκε και πάλι ανάμεσα στην ωραία μου κυρία κι εμένα ορίζοντας σιγά σιγά γνώριμες αποστάσεις σε ένα πρότυπο μιζανπλας Ρωμαίου Ιουλιέτας κι απίθωσα το ροζ - φούξια πια γαρύφαλλο με το κλαράκι μπεημπις μπρεθ ανάμεσα στο αφρόντιστο καντήλι και μια ξεθωριασμένη φωτογραφία ενός άλλου θαυμαστή που τα χε καταφέρει ο κερατάς πριν από μένα.