Ιδού εγώ, η Κασσάνδρα Αυτή είναι η πόλη μου μέσα στις στάχτες Αυτή η μαγκούρα κι αυτές οι κορδέλες της προφητείας Και το κεφάλι μου αμφιβολίες γεμάτο.
Νίκησα, είναι αλήθεια Οι λέξεις μου φλόγες προφητικές στον ουρανό που καίνε Μονάχα παραγνωρισμένοι προφήτες έχουν το χάρισμα να τις διακρίνουν Μονάχα όσοι είπανε πως πήραν το λάθος δρόμο μα όσα είπανε επαληθεύτηκαν τόσο γρήγορα Σα να μην πρόλαβαν να ζήσουν σχεδόν ποτέ.
Το θυμάμαι καλά οι άνθρωποι με κοίταζαν και ξεκληρίζονταν στη μέση μιας λέξης Το γέλιο πάγωνε. Τα χέρια τους λύνανε οι εραστές. Παιδιά τρέχανε στις μανάδες τους Ούτε τα ονόματά τους δεν έμαθα Κι εκείνο το τραγούδι για το μικρό πράσινο φύλλο – Κανένας δε γύρισε να μου το τραγουδήσει.
Τους αγάπησα Αλλά τους αγάπησα από ένα ύψος Πάνω από τα ύψη της ζωής Πέρα από το μέλλον. Κοίταζα πάντα στο κενό Συνηθίζοντας ολοένα το θάνατο Ζητώ συγγνώμη αν η φωνή μου ήταν τραχιά Δείτε τους εαυτούς σας από τα αστέρια, έκλαιγα με λυγμούς δείτε τους εαυτούς σας από τα αστέρια. Με άκουγαν και έσκυβαν τα μάτια.
Προσπέρασαν τη ζωή τους Σπρωγμένοι από τον πανίσχυρο άνεμο Καταραμένοι Παγιδευμένοι εκ γενετής σε σώματα διαμελισμένα Κρατώντας μέσα τους αχνή την ελπίδα Μια φλόγα που έκαιγε όσο και αν τρεμόσβηνε Κι ήξεραν η στιγμή τι σημαίνει, Κάθε στιγμή, η παραμικρή στιγμή λίγο πριν -
Αποδειχτεί πως έχω δίκιο Σε τίποτα δεν ωφέλησε ιδού το ρούχο μου καψαλισμένο στην άκρη ιδού το άχρηστο ραβδί μου ιδού η γκριμάτσα μου Μια γκριμάτσα μπορεί και όμορφη να 'λεγες.
