Κάθε μέρα αρχίζει με ίδιο τρόπο πια. Ανοίγω τα μάτια και μετανιώνω που δεν κοιμάμαι. Δεν ήμουν ποτέ φίλος του ύπνου. Κι όμως, με το που ξυπνάω, μετανιώνω - τώρα πια ακόμα περισσότερο ακαριαία -. Δεν προλαβαίνω καν στα μάτια μου να αισθανθώ αυτή τη γλυκύτητα απ' την ψευδαίσθηση του ύπνου, την ψευδαίσθηση τουλάχιστον μέσα σε αυτή την άχαρη σύμβαση που έχει εφεύρει για να ανάπαυεται το σώμα ότι ξεκουράστηκε κιόλας από τις χτεσινές εικόνες της φρίκης, ώστε να μπορεί τώρα να συνεχίσει πέρα από αυτό το τυφλό σημείο, πέρα από αυτή τη μαύρη τρύπα, σήμερα πια, έστω λίγο πιο ήρεμα κι αλλιώς, ότι το σήμερα ήρθε επιτέλους για να γίνει πραγματικότητα μια επόμενη μέρα. Στον ύπνο και στον ξύπνιο, αδειάζω και γεμίζω ένα άπατο πιθάρι, διαρκώς, διεκδικώντας τη γωνίτσα του σε ένα βασίλειο νηνεμίας. Γιατί σα να μη φτάνει που χάθηκαν τα όνειρα - όλος ο φόβος έχει μεταβιβαστεί εκεί ακριβώς -, ο μεγαλύτερος πανικός είναι ότι δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση της προσπάθειας με την οποία ξεκινάει κάθε μέρα.
