Το παράθυρο 2012 ήταν εκεί. Ανοιχτό με μια ιστορία διάπλατη προς τα μέσα, ψηλοτάβανη πράσινο φυστικί. Κι εγώ απέξω από ένα ετοιμόρροπο σπίτι νεοκλασικό προσπαθώντας να μαντέψω, να εικάσω, να πιθανολογήσω με αυθάδεια μια ιστορία, την ιστορία που θα ήθελα ενδεχομένως από μόνος μου να φανταστώ χωρίς να ξέρω τίποτα περισσότερο, αυθαιρετώντας πάνω σε ό,τι θα έκρινα δίκαιο, μια δικαιολογία μόνο εικάζοντας, μόνο εγκλωβίζοντας την εικόνα που τράβηξα απέξω, την εικόνα αυτού του σπιτιού απέξω που τράβηξε μέσα του αναπόσπαστη την προσοχή μου. Μια διαφάνεια, μια διάρρηξη είναι όλο αυτό που διαφαίνεται στο βάθος - ο πολυέλαιος που κρέμεται από τη ροζεττα στο ταβάνι που μάλλον επειδή είναι ροζέττα είναι βαμμένη και παλ ροζ, το ζωάκι το λούτρινο που είναι ταυτόχρονα ζωάκι κρεμασμένο, στα ψέμματα κρεμασμένο, στολίδι βεντουζαρισμένο πρόχειρα στο γυαλι, και κάτι άλλο ακόμα αδιευκρίνιστο κρεμασμένο στο παράθυρο, στο τζάμι, εντομοαπωθητικό, ένα σκιάχτρο κουνούπι ή μια κίνδυνος-θάνατος λιβελούλα προειδοποίηση και ένας πίνακας με ακαθόριστο θέμα σε χρυσοποίκιλτο πλαίσιο και μια παραστάδα πόρτας που οδηγεί σε ένα πιο εσωτερικό χώρο κι αυτό που κάνω είναι κάτι που δεν πρέπει να κάνω γιατί δε θα μπω ποτέ μάλλον μέσα σε αυτό το σπίτι, δεν θα τολμήσω κι ούτε πρέπει να τολμήσω, πόσο μάλλον στο εσωτερικό του δωμάτιο, στην καταπακτή, δεν πρέπει να σκαλίζω άλλο αυτούς τους τοίχους, ήδη έχουν χάσει πολύ σοβά και με το φως του δρόμου μοιάζει να στάζουν σκούρο νοτισμένο αίμα ύστερα από τόση βροχή, ένα παπαριασμένο κομμάτι χώμα αναίμακτης θυσίας, αναιμικής, αυτό το σπίτι υπάρχει πραγματικά για να πηγαίνει κατ' ανέμου κι εγώ πρέπει να σωπάσω γιατί το παράθυρο είναι ακόμα εκεί έστω κι αν δεν έχει άλλο φως το δωμάτιο πια μέσα.
