Καμιά
φορά, ίσως πιο έντονα τα βράδια, σκέφτομαι μήπως ένα κομμάτι της
ιστορίας δε μου έχει αποκαλυφθεί. Όχι της μεγάλης Ιστορίας. Της δικιάς
μου ιστορίας της μικρής που είναι βέβαια θα μου πεις θαμμένη μέσα στο ματωμένο χώμα της μεγάλης. Κι έτσι εξηγείται λιγάκι βαθύτερα πώς γίνεται
και δεν πιστεύω γενικώς το "ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα..." και
γιατί τα χέρια μου αγάπησαν όσο περνούσε ο καιρός περισσότερο τα αγκάθια που ήταν εκεί, δίπλα στα τριαντάφυλλα.
