Αστραπιαία

Αν εξαϋλωνόμασταν θα αποκτούσαν νόημα τελικά όλες οι Αποκριές, θα γίνονταν Απονηριές, θα γίνονταν Απονεκριές, θα γίνονταν Απονεριές, όπου μες από τον ισθμό τους τελικά θα σαλπάραμε εξαπτέρυγοι, πολυόμματοι, μετάρσιοι και πτερωτοί κατά το νερό εκείνο μιας ολοκαίνουργιας θάλασσας και θα είχαμε με αυτό τον τρόπο από το στριμωγμένο, το σφηνωμένο κρέας όλης της ταλαίπωρης, της σφαγμένης ύλης μας μακριά και δεδικαιωμένα ταξιδέψει. Αλλά πόσο μακριά θα ήταν εύκολο να κρατηθούμε ζωντανοί μέσα στο στιγμιότυπο ετούτο μιας ακόμα καλής, μιας κοφτερής λεπιδιάς που απομακρύνεται πια από τη σάρκα της ύλης όπου χώνεται καλά καλά όσο ζούμε, συνέχεια, κι όσο μόνο το ίδιο το σώμα παραμένει απόδειξη της αδιαίρετης και ομοουσίου τριάδος που λέγεται πνεύμα και σώμα και ύλη; 

Κάθησα και σκέφτομαι και γράφω τώρα ότι δεν είναι εύκολο να διαχειρίζεσαι ανά πάσα στιγμή τον πλούν ετούτο μέσα από ένα ρυάκι θάνατου που οι περισσότεροι λογίζουμε βούρκο, πολλώ δε μάλλον πόσο δύσκολο είναι να επιχειρείς ανά πάσα στιμή έναν πλούν αεροστάτου που παραμένει πάντα μόχθος πολυπόθητος και διακαής όσο πλησιάζει διαρκώς ανακυκλούμενη η ελπίδα για τη συνθήκη μιας επιτέλους ανυπερθέτως Καθαροδευτέρας. Αναρωτιέμαι παράλληλα φυσικά τι τα θέλω και τα ψάχνω τώρα όλα τούτα πάλι τα υπερφυσικά, ιδίως τέτοιες ώρες ξεφάντωσης που φαίνεται ή τελοσπάντων μπορείς να απολαύσεις και να ξεγελιέσαι, δικαιολογημένος που αφέθηκες σε μια βόλτα εις της αυταπάτης τους κήπους, όσο ακόμα μπορείς να στέκεσαι αιθεροβάμων ταξιδευτής πάνω σε ετούτο το ρυάκι παρόν, φρενήρης της ζωής μασκοφόρος νικητής ταυρομάχος. 

[...μνηστὴρ γὰρ ἦν μοι ποταμός, Ἀχελῷον λέγω,
ὅς μ᾽ ἐν τρισὶν μορφαῖσιν ἐξῄτει πατρός,
φοιτῶν ἐναργὴς ταῦρος, ἄλλοτ᾽ αἰόλος

δράκων ἑλικτός, ἄλλοτ᾽ ἀνδρείῳ κύτει

βούπρῳρος· ἐκ δὲ δασκίου γενειάδος

κρουνοὶ διερραίνοντο κρηναίου ποτοῦ.

τοιόνδ᾽ ἐγὼ μνηστῆρα προσδεδεγμένη

δύστηνος αἰεὶ κατθανεῖν ἐπηυχόμην,

πρὶν τῆσδε κοίτης ἐμπελασθῆναί ποτε.

χρόνῳ δ᾽ ἐν ὑστέρῳ μέν, ἀσμένῃ δέ μοι,

ὁ κλεινὸς ἦλθε Ζηνὸς Ἀλκμήνης τε παῖς·

ὃς εἰς ἀγῶνα τῷδε συμπεσὼν μάχης

ἐκλύεταί με· καὶ τρόπον μὲν ἂν πόνων

οὐκ ἂν διείποιμ᾽· οὐ γὰρ οἶδ᾽· ἀλλ᾽ ὅστις ἦν

θακῶν ἀταρβὴς τῆς θέας, ὅδ᾽ ἂν λέγοι·

ἐγὼ γὰρ ἥμην ἐκπεπληγμένη φόβῳ

μή μοι τὸ κάλλος ἄλγος ἐξεύροι ποτέ. 

τέλος δ᾽ ἔθηκε Ζεὺς ἀγώνιος καλῶς,

εἰ δὴ καλῶς. λέχος γὰρ Ἡρακλεῖ κριτὸν

ξυστᾶσ᾽ ἀεί τιν᾽ ἐκ φόβου φόβον τρέφω,

κείνου προκηραίνουσα· νὺξ γὰρ εἰσάγει

καὶ νὺξ ἀπωθεῖ διαδεδεγμένη πόνον.]...

Διηάνειρα, Σοφοκλής Τραχίνιες, στίχοι 9 - 30.

Η Δευτέρα καθαρά περιμένει να επιβεβαιώσει την πανανθρώπινη λαχτάρα για ένα ακόμα νέο πάλης ξεκίνημα, για ένα νέο άλλη μια φορά ορθόδοξο επιβίωσης αγώνα και προσφέρει παχηλό βέβαια προς ώρας τον πηχιαίο τίτλο μιας νέας αποτοξίνωσης που όλη την απόπειρα θα δικαιώσει - ω, κερασφόρε ορμή του ανθρώπου για ξεκινήματα! (Χαμογελώ όσο σκέφτομαι ότι στην Κρήτη του Λαβύρινθου για το μωρό παιδί που τεντώνεται για να ξυπνήσει χρησιμοποιούν τη λέξη αποταυρίζεται.)

Συμφωνει όμως επιπλέον επί της αρχής ως καθαρά τούτη η Δευτέρα και με τον άνα πάσα στιγμή ευθύβολο κίνδυνο για ένα ακόμα ξεσκαρτάρισμα, για ένα ξεκαθάρισμα που δεν ξέρω σε ποιό γύρο και με ποιό πέρασμα φονικής μουλέτα μπορεί να λογαριαστεί, ώστε να αναμετρηθεί εύστοχα και ανεξίτηλα να σε σημαδέψει.  

Και μια σημαδεμένη Δευτέρα Καθαρά είναι μια συννεφιασμένη Κυριακή. Και μια συννεφιασμένη Κυριακή της Αποκριάς είναι μια Καθαρά Δευτέρα που μπορεί να φορτίζεται για να ηλεκτριστεί. Και πότε θα απαλλαγούμε από το κυρίαρχο συναίσθημα της Κυριακής, ότι κάτι τελειώνει περισσότερο παρά ότι κάτι αρχίζει; Και πότε θα απαλλαγούμε από τον κίνδυνο της συννεφιασμένης καθαράς Δευτέρας, την ηλεκτροπληξία που μπορεί να προκληθεί σε οποιονδήποτε αεροστατεί προς αποτοξίνωση από έναν στιγμιαίο κεραυνό εν αιθρία;

Φέτος δεν αγόρασα αετό. Πέτυχα έναν που είχε σχήμα και όγκο καραβιού στα Χανιά. Δεν ξόδεψα, δεν αγόρασα. Έκανα όμως έναν ολόκληρο συνειρμό για ένα ακόμα κλυδωνιζόμενο τρελοβάπορο και είπα τώρα που βρήκα καιρό αστραπιαίο να τον πετάξω.

ἀσυννέτημμι τὼν ἀνέμων στάσιν·
τὸ μὲν γὰρ ἔνθεν κῦμα κυλίνδεται͵
τὸ δ΄ ἔνθεν͵ ἄμμες δ΄ ὂν τὸ μέσσον
νᾶϊ φορήμμεθα σὺν μελαίναι
χείμωνι μόχθεντες μεγάλωι μάλα·
πὲρ μὲν γὰρ ἄντλος ἰστοπέδαν ἔχει͵
λαῖφος δὲ πὰν ζάδηλον ἤδη͵

καὶ λάκιδες μέγαλαι κὰτ αὖτο·
χόλαισι δ΄ ἄγκυρραι, τὰ δ' ὀήϊα
[ ]
[ ]
τοι πόδες ἀμφότεροι μένοισιν
ἐν βιμβλίδεσσι· τοῦτό με καὶ σ[άοι
μόνον· τὰ δ΄ ἄχματ΄ ἐκπεπ[.]άχμενα
..]μεν φόρηντ΄ ἔπερθα, τὼν[…]
]ενοισ[

 Αλκαίος 19 ἀσυννέτημμι … (30D, 148P)

 Για να μην ξεχνάμε και ότι κάθε καράβι από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν μια συνυποδήλωση πολιτείας. Όπως και μια συνυποδούλωση επίσης.

Μια Κοκα Κολα Ζιροου

Έρχεται ο χρόνος, αυτό είναι η πραγματικότητα, κι όχι ότι στεκόμαστε ανυπεράσπιστοι μέσα στο χρόνο. Αλλά στέκομαι ανυπεράσπιστος μέσα στο χρόνο και δεν είναι λίγες οι φορές που μοιράστηκα με εμένα αυτό το αποκλειστικό, το κλειστοφοβικό συναίσθημα όπως στεκόμουν αντιμέτωπος και περίκλειστος από παντού σε ένα τεράστιο δωμάτιο υψωμένο, μονωμένο και στεγανοποιημένο για να διαχειριστώ θορυβώδη, υγρά συναισθήματα για το χρόνο που πέρασε κι ερχόταν, μεγάλες σταγόνες που πλημμύριζαν και δεν ξέπλεναν τίποτα κάνοντας πάταγο. 

Σε αυτό το ενυδρείο είχα στάδια παραζάλης από ιδρωμένες στιγμές και κατά μέτωπον, κατά κούτελον σχεδόν επιθέσεις και παρωδικά νοκ άουτ με έκαναν να ξεχαστώ αναίσθητος όπως έπεφτα χρυσόψαρο στο βυθό κι ύστερα πάλι σηκωνόμουν και το μόνο που επιζητούσα ήταν να τσαλαβουτώ σε αυτή την παρωδία χρόνου ακόμη μια φορά, την τράπεζα, την πίστωση, να θέλω ένα τελευταίο δάνειο χρόνου, που δε γένναγε και δεν έφερνε στην κόψη τον καρπό, άτοκος, μια παρωδία τρόμου που ερχόταν και πέρναγε, κι άφηνε πίσω την αίσθηση άχρηστου που σημαίνει κι αλλο χρονο, παρελθόν άχρονο, μέλλον άχρωμο μα δεν υπάρχει ποτέ χρόνος, έρχεται και φεύγει ο χρόνος χωρίς να υπάρχει επί της ουσίας επένδυση: "ο καιρός".

Ένα κουτί κοκα κόλα είναι άδειο, αιωνόβιο, είναι άχρηστο και είναι κόκκινο. Αυτό το κουτί κοκά κόλα είμαι εγώ. Φτιάχνω πράγματα λες κι έχω φτιαχτεί για να φτιάχνω χαλασμένα πράγματα, δεν είμαι προκαθορισμένος όμως να φτιάχνω πράγματα, τα πράγματα έρχονται και πάνε ξεχασμένα, από ανεξίτηλο αλουμίνιο, κονσερβοποιημένα, συντηρητικά, χαλασμένα εδώ και χρόνια ή συντηρητικά χαλασμένα χωρίς κώμα - ή και χωρίς κόμμα - ή παραδομένα στην καθομιλουμένη μέλλουσα φθορά, ξαναπελεκημένα από μια τέτοια συμπεριφορά εδώ και καιρό, ανύπαρκτη, ανυπόστατη, μη πραγματική. Κλωτσιά την κλωτσιά σημαδεμένο το κουτάκι κόκα κόλα. Φανταστικές, μηδενικές θερμίδες για κατανάλωση βεβαίως.

Όπως το βλέπω ένα κουβάρι γυρίζει και ξεδιπλώνεται ατελείωτα πάνω στο κουτί, όσο η κόκκινη κλωστή ξεβάφει, τελειώνουμε, παγώνουμε, χορτάσαμε χειμώνα, χορταριάσαμε από την υγρασία του χειμώνα. Από κάτω πεθαμένοι κι από μέσα φυτρωμένοι. Και κανείς δεν πιστεύει πόσο απάνθρωπο πράγμα είναι τα λουλούδια. Μόνο οι μυγδαλιές. Να αγαπάς τη μυγδαλιά που βλέπεις και τολμά ν' ανθίζει μέσα στα μέσα του Φλεβάρη. Ειδικά αν την πρωτοπετύχεις νύχτα. Η αδυναμία διαχείρισης συναισθήματος ανανδρία, ο υποχόνδριος σκελετός τους, η διαχείριση του συναισθήματος με όλο εκείνο το παρελθόν που έφυγε και δεν έφυγε και όλο το μέλλον που περιμένει, που έρχεται, ο χρόνος, ο κρόνος σχεδόν. 

Μπορώ να επαναλαμβάνομαι ως τη συντέλεια του κόσμου με χιλιάδες παρομοιώσεις κι υβριστικές αναγωγές γιατί είμαι φτιαγμένος από το χρόνο, είμαι φτιαγμένος από το χρόνο, ο χρόνος είναι το πιο πήλινο, το πιο ατσάλινο, το πιο παραμυθένιο, το πιο ναρκωτικό υλικό. Αλλά πες μου, ποιός τα κατάφερε ποτέ κι έγινε άνθρωπος, ποιός παρέμεινε θεός;

DANCE ME TO THE END OF GREECE #1
ΞΕΝΟΙ ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Θεατρική παράσταση στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ, ΚΤΗΡΙΟ ΟΔΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Η «Θεατρική Ομάδα ΤΕΣΣΕΡΑ» παρουσιάζει στο Μουσείο Μπενάκη τη θεατρική παράσταση Dance me to the end of Greece #1 …Ξένοι Περιηγητές στην Ελλάδα. Πρόκειται για την πρώτη σκηνική παρουσίαση περιηγητικών κειμένων που υπογράφουν διάσημοι ταξιδιώτες του 19ου και του 20ου αιώνα, αποτυπώνοντας την εμπειρία τους από την εκ νέου ανακάλυψη της Ελλάδας. Αρχαιολόγοι, τοπογράφοι, συγγραφείς και καλλιτέχνες, καλλιεργημένοι αστοί και αρχαιολάτρες, τυχοδιώκτες νοσταλγοί της κλασικής Αθήνας, οι περιηγητές επιχειρούν τις πρώτες επιστημονικές καταγραφές των αρχαίων μνημείων, εμπνέονται από αυτά ή άλλοτε, όπως ο Έλγιν, συνδέουν το όνομά τους με την καταστροφή τους. Αναζητώντας στην Ελλάδα έναν ιδανικό τόπο που γνώριζαν μέσα από τα κείμενα και τα έργα τέχνης, επιδιώκουν ένα βάπτισμα της ευαισθησίας τους στην πατρίδα της μεγαλοφυΐας.

Οι ηθοποιοί της παράστασης συμμετέχουν σε ένα φόρουμ αφήγησης, αναπαράστασης και τραγουδιού μέσα από μελοποιημένα ποιήματα του Βύρωνα και του Σατωβριάνδου, ενώ εμψυχώνουν τις μαρτυρίες πασίγνωστων ταξιδιωτών όπως ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο Γκυστάβ Φλωμπέρ, αλλά και οι νεώτεροι Ζακ Λακαριέρ και Χένρυ Μίλλερ.

Στο πλαίσιο των παραστάσεων, ο επισκέπτης θα έχει την ευκαιρία να πλοηγηθεί στην πρωτότυπη εφαρμογή πολυμέσων με τίτλο «Η Αθήνα μέσα από τα μάτια των Περιηγητών: 17ος-19ος αιώνας». Πρόκειται για μια παραγωγή του Μουσείου Μπενάκη, η οποία επιχειρεί να ανασυνθέσει το πορτραίτο της πόλης κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και την ανανεωμένη εικόνα της στα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους, μέσα από 500 έργα της Συλλογής Ζωγραφικών έργων, Χαρακτικών και Σχεδίων, αρκετές εικονογραφημένες εκδόσεις της Βιβλιοθήκης του Μουσείου, καθώς και επιλεγμένα κείμενα διαφόρων περιηγητών που την επισκέφθηκαν.

Παραστάσεις:
Παρασκευή 17 και Σάββατο 18 Φεβρουαρίου, 20.00
Παρασκευή 2 και Σάββατο 3 Μαρτίου, 20.00

Το Μουσείο Μπενάκη επίσης προγραμματίζει δύο παραστάσεις που θα απευθύνονται αποκλειστικά σε σχολεία (μεγάλες τάξεις Δημοτικού, Γυμνάσιο και Λύκειο).
Για κρατήσεις:
Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
Καθημερινές, 9.00-15.00, 210 3671067-70
Παραστάσεις για σχολεία:
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου, 11.00
Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου, 11.00

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
 
ΣΚΗΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κυριακή Σπανού
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Απόστολος-Φωκίων Βέττας, Ολυμπία Σιδερίδου, Μάρθα Φωκά
ΜΟΥΣΙΚΗ: Κώστας Βόμβολος
ΚΙΝΗΣΗ: Πέρσα Σταματοπούλου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μανώλης Παπαδάκης
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:Γιώργος  Ζορμπάς
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Αντώνης Γκρίτσης  Ελένη Ευθυμίου, Φρόσω Ζαγοραίου, Θέμης Μητρόπουλος, Χάρης Φλέουρας
ΠΙΑΝΟ: Αιμίλιος Πολίτης

Τιμή εισιτηρίου βραδινών παραστάσεων: €12 και €10 (μειωμένο)
Τιμή εισιτηρίου παραστάσεων για σχολεία: € 6

Διάρκεια παράστασης: 90΄
Μουσείο Μπενάκη | Κτήριο οδού Πειραιώς | Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου | 210 345 3111 | www.benaki.gr

Πιο κάτω διαρκώς

Το κενό όπου όμορφα στέκομαι μου παρέχει προς ώρας όλη την ελευθερία μιας πτώσης και νιώθω αέρινα πελαγωμένος όπως κατέρχομαι, 
όσο βυθίζομαι και προχωράω σε ένα απροσδιόριστο βάθος αέρα απροσμέτρητου, όσο διαρκεί ετούτη η πτήση που δεν την προβληματίζει η σύγκρουση, η πρόσκρουση, 
κι είμαι εδώ ολομόναχος για να υψώνομαι ολοένα πιο κάτω, 
θα εκτινάχθηκα από κάπου ανώτερα όπως φαίνεται 
και θα είναι για να μπω εκεί μέσα που κατεβαίνω 
όπως κατεβαίνουν τα ξύλινα κουτιά των θησαυρών θα είναι για να σφηνωθώ μέσα σε μια μερίδα χώμα 
ίσως ποτέ ξανά κανένας αν προσπαθήσει δε θα βρει να διαγράψει από την αρχή την πορεία που πίσω εγκατέλειψα 
γιατί ένα κοπάδι έγινε κίτρινα φύλλα όλο τούτο το πέταγμα  

κι όσες φορές έσκαψα ένα ολόκληρο περιβόλι να δω τι απέγινε το πρώτο καναρίνι που έθαψα, δε βρήκα τίποτα εκεί μέσα.