Μικρές λέξεις VIII - Το κουτάλι

Ας το παραδεχτώ, ένα μεγάλο κομμάτι είναι παρατημένο. Μουδιασμένο, σχεδόν φοβάται. Ένα κομμάτι τούρτα που παραμονεύω να φαγωθεί. Δεν είναι άτολμο ακριβώς. Ο φόβος είναι πάντα μια πρόχειρη δικαιολογία, μια εύκολη συγκάλυψη αυτού που πραγματικά συμβαίνει, ένα ένστικτο βασικής αυτοσυντήρησης, μια δύναμη αδράνειας, μια ανάγκη ζωτική που κοντεύει να ταμπουρωθεί, μια σπηλιά από πλιάτσικο που πας να ξεφύγεις καταδικασμένος στο ίδιο του το σώμα. Ένα κομμάτι τούρτας μιας μπαγιάτικης γιορτής. Όμως η φυσιολογία δεν είναι φυλακή. Για την ακρίβεια κάθε ανάσα θέλει, λαχταράει μάλιστα να τολμήσει. Δεν έχει δικαίωμα να μην τολμήσει. Δεν πρόλαβε ακόμα να τολμήσει, δεν έχει εγκληματίσει, δεν πρόλαβε. Εγκλιματιζόμαστε σε όλον αυτό τον μικρό και άχαρο δρόμο πριν εγκληματίσουμε. Και φορτωνόμαστε ένα αμάρτημα θανάσιμο πριν προλάβει να γίνει πράξη. Έχουμε μπροστά μας τον καιρό αλλά έχουμε χάσει πολύ χρόνο. Μια συνείδηση χρόνου μας κρατάει πίσω απ' το χρόνο που θέλουμε να κατασπαράξουμε με ορμή.

Ε(ι)ς μήνιν τε·

Ἰσμήνη

ἐμοὶ μὲν οὐδεὶς μῦθος, Ἀντιγόνη φίλων
οὔθ᾽ ἡδὺς οὔτ᾽ ἀλγεινὸς ἵκετ᾽ ἐξ ὅτου
δυοῖν ἀδελφοῖν ἐστερήθημεν δύο,
μιᾷ θανόντοιν ἡμέρᾳ διπλῇ χερί·

Ολα είναι χρήσιμα. Χρήσιμο είναι ακόμα και το πιο φοβερό. Η στιγμή που θα νικήσουμε το πιό φοβερό, η στιγμή που θα κατοχυρώσουμε την πεποίθηση ότι επιβιώσαμε, ότι επιζήσαμε. Γιατί η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη χρησιμοθηρία και προκρίνει για μοντέλο τον υπερ - άνθρωπο, τον άνθρωπο που τα καταφέρνει να ξεπεράσει τον κοινό όρο και προ - ορισμό που δεν είναι κάτι άλλο από τη φυσική φθορά, το χαμό, την κατάθλιψη και το θάνατο, την ανυπαρξία. Κι όπου λέω κοινό άνθρωπο και υπεράνθρωπο που κατανικάει τη δυσμενή συνθήκη και κερδίζει την ύπαρξη εις βάρος της ανυπαρξίας που τον καταπίνει, εις βάρος της βαρύτητας που τον γειώνει, δεν εννοώ μόνο τον απόλυτο ήρωα που δικαιώνεται υψιπετής γιατί από το δεδομένο πλαίσιο απλώς διαφεύγει σουρεαλιστικά με ένα άρμα του ήλιου, ούτε τον αδίστακτο, το μωροφιλόδοξο, τον δοσίλογο και τον καιροσκόπο που έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιεί, να προσαρμόζεται και να συνδιαλέγεται υλιστικά με το παρόν αλλά κι εκείνον τον απλό, τον μικρό και ασήμαντο άνθρωπο που επιβιώνει απλώς μέσα σε ένα καθημερινά ληστρικό καθεστώς σαν σύμπαν χωρίς να γίνει ποτέ περιώνυμος ήρωας.

11.11.11

Ακόμα υπολογίζω ότι υπάρχουμε μέσα στη μοίρα όπως μέσα σε ένα ατέλειωτο κι απέραντο σκοτεινό μα ουράνιο σώμα. Άλλοτε επίμονα - και επίπονα, γιατί να μην παραδεχτώ;- κι άλλοτε φευγαλέα στεκόμαστε, κοιτάζουμε ή προσπερνάνε, καταμετράμε τις πράξεις μας όπως φαντάζουν σαν ιδιόκτητα αστέρια. Πλανήτες που δεν ανήκουν πουθενά. Σε κανένα.

Το μαύρο είναι το περισσότερο επίμονο χρώμα. Όλους μας ξεγελά.

Μικρές λέξεις VII - Εν αλλαγή

Η θάλασσα είναι η μεταπρατική λάιβ εκτέλεση ενός καλά στημένου μύθου,
ότι κάτι αλλάζει, ότι κάθετί γίνεται διαρκώς. Ο ταξιδευτής ελπίζει.
Μόνο ο παρατηρητής στέκει στην άκρη, κοιτάζει αποσβολωμένος το κύμα
και βλέπει χωρίς να το καταλαβαίνει, θαμπά ότι απλώς κάθε ένα τελειώνει.
Μια καινούργια Οδύσσεια θα έπρεπε να γραφτεί, χωρίς καθόλου συντρόφους.