Ο απόηχος

Αυτό εδώ δεν είναι ακόμα μια πρόταση για διαφυγή. Δεν αρκεί πια μια απλή πρόθεση για διαφυγή στις ημέρες μας. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι τελολογούν και ψάχνουν ολοκληρώματα. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι γίνονται υπολογιστές, γίνονται καλύτεροι μαθηματικοί από άγχος και τρόμο. Οικονομολογούν για να ονειρεύονται. Θέλουν να τελειώσουν, να φύγουν, να μην πληρώσουν. Να φύγουν και να πληγώσουν. Να μην πληγωθούν. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι πολεμάνε.

Από την άλλη βέβαια εμένα με αιφνιδίαζε, όχι πάντα ευχάριστα, αλλά μάλλον πάντα αμήχανα, και η άλλη ανάγκη των ανθρώπων, παράλληλη και σύμφυτη πιθανότατα με εκείνη για τα ολοκληρώματα, η ανάγκη για ξεκινήματα, όσο με έθελγε άλλο τόσο με τρόμο τη φοβόμουν. Αυτή βέβαια η παλινδρόμηση ίσως είναι και η μόνη ουσιαστικά συνεκτική σχέση με τους ανθρώπους και κατ΄επέκταση η σχέση με τον υπαρκτό κόσμο. Η αβέβαιη απόπειρα. Η ανάγκη να προσπαθείς να είσαι μαζί και να μένεις και χωριστά. Το παζάρι των ολοκληρωμάτων.

Δε βγάζω την ουρά μου απέξω, όμως φοβάμαι ότι ποτέ δε θα κάνω κάτι ολοκληρωμένο, από την άλλη ωστόσο με τρέφει και η παρηγοριά ότι δε θα πράξω και τίποτα ολοκληρωτικό. Η απόδειξη γι' αυτό ίσως είναι το ίδιο το κείμενο, αυτό εδώ: δεν νομίζω ότι επιτρέπω να καταλάβεις κάτι ολοκληρωμένο, δεν τα καταφέρνω, αλλά, πίστεψέ το, προσπαθώ. Ξέρω ότι είμαι βουβός αλλά δε θέλω να φτιάξω τίποτα περισσότερο από μια συλλογή με προοίμια.

Έχω υπόκωφη λατρεία παραδείγματος χάριν για τα αστέρια. Η εικόνα που φτάνει σε εμάς τώρα εδώ είναι η εικόνα που σχηματίστηκε κάποτε, η ιστορία που ξεκίνησε να λέγεται κάποτε, όλο αυτό το φως που τρεμοσβήνει άναψε πριν πολλά εκατομμύρια, δισεκατομμύρια μπορεί έτη φωτός, κάπου μακριά. Είναι ένα καταγεγραμμένο τότε στο τώρα, μια δεδομένη στιγμή, μια επικίνδυνη αποστολή, μια κραταιά ως θάνατος υπενθύμηση, ένας χρόνος πριν και ένας υπαρκτός χρόνος σε ευτυχισμένη ταυτοπροσωπία.

Ο χρόνος είναι πάντα τρία τουλάχιστον επίπεδα. Και το αποτέλεσμα μια ανείπωτη και αμετάδοτη αίσθηση. Μια σκιά ιδέας προς επεξεργασία. Μια επιβεβαίωση ότι κάπου - φυσικά πάντα αόριστα, σχεδόν ούτε καν στα σπάργανα ίσως - μπορεί και να υπάρχω. Σε μια τέταρτη έστω διάσταση. Σε ένα παράλληλο σύμπαν. Έχοντας πετύχει να διαφύγω εξαιτίας μιας βαθιάς και ιερής ανάγκης μακριά από όλα ετούτα.

Η πέτρα

Σήμερα, τώρα κάθομαι να γράψω. Έχω ξεσυνηθίσει τη διαδικασία γιατί αισθάνομαι πια ότι ζω με έναν περισσότερο προσωπικό τρόπο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ποτέ δε το πίστεψα αυτό, γι' αυτό και θεωρώ ότι θα πηγαίνω πάντα προς έναν ολοένα περισσότερο προσωπικό τρόπο, όσο περνάει ο καιρός. Δεν έχει νόημα εξάλλου ο,τιδήποτε άλλο, δεν ωφελεί. Αυτό σημαίνει από τη μια ότι μάλλον φοβάμαι θανάσιμα να εκτίθεμαι - όχι για κανέναν άλλο λόγο πέρα από το γεγονός ότι όταν ζεις δεν μπορείς παράλληλα να αφηγείσαι αυτό που έζησες. Πρέπει να σταθείς σε μια πέτρα και να θυμηθείς όταν αφηγείσαι, πρέπει να περιγράψεις ότι να, κοίταξε εδώ, στέκομαι στην πέτρα κι άκου τι έχω να σου πω. Κι είναι ώρες που αυτή η πανικόβλητη παράθεση δε με αγγίζει καθόλου, κυκλοφορώ με ένα δικαίωμα στην έκθεση αναφαίρετο τότε, δε στέκομαι σε πέτρα, δε θέλω να μιλήσω, η πέτρα δε θυμάται.

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα ατέλειωτο κείμενο, όπου να μην καταφέρω ως το τέλος του να ωραιοποιήσω κανένα συναίσθημα, καμία σκέψη και καμία έκφραση, να μην υιοθετήσω κανένα σχήμα λόγου. Πρέπει να οργανώσω τη σκέψη μου σίγουρα, αλλά αν μπορούσα να γίνω κατανοητός θα έβγαζα μόνο άναρθρες κραυγές, έχω δεκαπέντε διαφορετικά άλφα για παράδειγμα για να ξεκινήσω μόνο με το όνομά μου, το νιώθω. Γι' αυτό σωπαίνω τις περισσότερες φορές. Από την απόπειρα να μιλήσω, από φλυαρία, από ταχυλογία, από την απόπειρα να τα εκφράσω όλα μαζί και κανένα μοναχό, γιατί από τη φύση είναι όλα μαζί και δε μπορείς να με καταλάβεις γιατί εγώ είμαι που τα νιώθω και δεν έχω χρόνο να σου εξηγώ ούτε κι εσύ διάθεση να σου αφιερώνω. Στέκομαι εδώ πανέτοιμος κι όπως τρέμει το κορμί μου σπαρακτικός.

Θέλω, θέλω, θέλω να έρθω πιο κοντά στον τρόπο που θα τα εκφράσει αδιαφορώντας για το κατά πόσο ανοίκεια θα φανούν όλα αυτά ή κατά πόσο αμοιβαία, μου είναι αδιάφορο κατά πόσο θα αδιαφορήσεις για την πέτρα ή θα κοντοσταθείς. Δεν εκτίθεμαι για να εκτεθώ, είμαι χαμίνι στο δρόμο, λίγο παρακάτω την πέτρα που βρήκα στο πουθενά έχω μονάχα να πάω.

Ποτέ δεν είχα τεχνική να σαγηνεύω αλλά δε μου έλειψε κι ο τρόπος. Το θέμα είναι ότι ούτε εγώ το κατανοώ γι' αυτό κι όταν έρχεται ώρα για σκιρτήματα δεν καταλαβαίνω γιατί βγήκε στη μέση κι αυτή η στάση σε ένα σταθμό από τον οποίο δεν πίστευα ποτέ των ποτών ότι θα περάσω.

Δε μου αρέσει τίποτα από όλα αυτά που χρησιμοποίησα πιό πάνω για να σου δώσω να καταλάβεις πώς νιώθω. Η ύλη που μεταστοιχειώνει νεκρά υλικά είναι νεκρή φύση, γι' αυτό δε μου αρέσουν οι παρομοιώσεις κι οι μεταφορές και η ποίηση των πραγμάτων. Δεν πρέπει να σκέφτομαι πώς θα γίνω επικοινωνιακός, πώς θα μάθω δηλαδή να ξεκλέβω το ανομολόγητο από τον κόσμο που με τραντάζει συθέμελα, ωραίες εκφράσεις, δόκιμες και εντυπωσιακές πώς θα βρω για να κερδίσω την αρέσκεια είτε την απαρέσκειά σου. Δεν έχουν σχήμα τα πράγματα τα δικά μου, δεν έχουν χρώμα, ταυτότητα, διάσταση, αξία, είν' από πέτρα.