Κάπου

Να' μαι πάλι εδώ και στη μέση του κόσμου ανυπερθέτως χρόνος
όσο, όπου κοντοστάθηκα κι όσο, όπου παρακάτω βγήκα
μνήμη ό,τι βρέθηκε να γίνει διάβα μου ό,τι παρέσυρα ό,τι συγκράτησα
μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο από τους παροιμιακούς κι από κείνους που τίποτα από τη φόρα τους δε μπορώ να μεταδώσω
μέσα στη δίνη ούτε φθορά ξέρω να πω ή συμφορά να κλάψω
να γίνω πιο δραματικός ή παράφορος
να γίνω πιο αφηγηματικός αλλά να φτιάξω όσο το δυνατόν λιγότερες εικόνες
γιατί ζούμε στην εποχή των εικόνων
και δεν είναι σωστό να σε παρασύρω κι εγώ σε ένα ακόμα παραμύθι, σε ένα ακόμα ψέμα, σε έναν ακόμα κυκεώνα ή ανεμοστρόβιλο
γιατί θέλω να καταλάβεις ότι δεν είμαι παραμύθι, ότι δεν είμαι ψέμα,
ότι είμαι ωστόσο - και είσαι προφανώς - κάτι σαν φαινόμενο φυσικό
και σε αυτό το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση αιμοβόρο παιχνίδι
δε θα έρθω ποτέ πίσω
δε θα στη φέρω ποτέ από πίσω
αλλά και δε θα κάνω ποτέ πίσω
όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί είμαι προδιαγεγραμμένος να μη μπορώ
είμαι καταδικασμένος να προσανατολίζομαι να χαράζομαι να ανατέλλω
ναυάγιο ή σχεδία είμαι από ή προς ένα ξερονήσι τόσο δα μικρό
δεν θέλω ούτε καν σημαία να φαίνεται απ' τη ναυαγοσωστική μου
να με διακρίνεις δε θέλω για να με σώσεις, δε μπορείς δεν
υπάρχει άλλος προορισμός πέρα από εκείνος ο ξέφρενος, ο απεγνωσμένος,
της καρδιάς κοσμοσωτήρια λέμβος η κιβωτός,
ο προορισμός που ούτε κι εγώ μπορώ να φτάνω αλλά νοσταλγώ
στη μοναδική καταγωγή και πατρίδα
πηγαίνω
λάμνω
πιάνω αδέξια το κουπί
κάνω αδέξια κουπί
όπως στη θαλασσα το παιδί στο πρώτο πρώτο κολύμπι
με σανίδα σωτηρίας με βατραχοπέδιλα με μπρατσάκια
με όλα τούτα μαζί
τσαλαβουτάω
όπως η θάλασσα το νησί όταν η φουρτούνα άγρια με ρίχνει στα πιο πετσοκομμένα βράχια
- τα βράχια ανήκουν στη στεριά ή στη θάλασσα; -
ούτε κι εγώ ξέρω
στέκομαι αγέρωχα, όσο μπορώ, εκεί
στην ακαθόριστη μέση
μιας θείας δικαιοσύνης
με μέτρα την ανθρώπινη λογική
π.χ. το ερώτημα
το νερό ή ο ήλιος βασιλεύει τον κόσμο
μέχρι τη μέση πνιγμένος από τη μέση και πάνω πνιγηρός
ανασαίνω ακόμα κομμένος στα δύο χτυπημένος βάναυσα σε αυτήν εδώ τη μέση
το ηλιοβασίλεμα είναι ανατολή με τον μεγάλο δισταγμό
ή μήπως η ανατολή ηλιοβασίλεμα με την παραμικρή ελπίδα
κάθε ανατολή ένα τέλος
καινούργιο
από αρχή
κι ανάποδα
μια αναστολή στην αποστολή
μια παράτολμη πράξη
προσανατολμίζεται;

Ο δικός σου άλλος

Βροχή οι σταγόνες σου. Μ' αρέσει η αυτάρκεια στις φράσεις. Η ολοκληρωμένη συντέλεια που μπορεί να ακυρώσει ή να επιβεβαιώσει δυό κουβέντες σου. Τόσο αυτονόητες που μπορεί και να τις έχεις ξεχάσει εδώ και καιρό κι αυτή η παράθεση, η παράθεση που μπορεί να φανεί στους περισσότερους που θα σε ακούσουν σχεδόν αυτιστική και χωρίς νόημα, η παράθεση που μπορεί να φανεί περιττή ακόμα και σε εσένα τον ίδιο την ώρα που γεννιέται, η παράθεση της λέξης δίπλα σε λέξη, αυτό το όμοιος ομοίω αεί πελάζει εντέλει, σου επιτρέπει να κάνεις χρήση στις προοπτικές και τις διαθλάσεις σου για να τις ανακαλύπτεις, να τις απευθύνεις για να ακυρώνεσαι ή να γίνεσαι κατανοητός με δυό λέξεις παρόμοιες κι ένα σου εγωπαθώς κτητικό. Βροχή οι σταγόνες σου. Απόπειρες όλες οι εκφράσεις με το στόμα, τα μάτια και με το σώμα σου για όλους αυτούς τους άλλους εκεί έξω, για όλες αυτές τις άλλες πιθανότητες αντιδράσεων στο μυαλό, στο σώμα και στα μάτια ή το δικό σου κενό, έστω μόνο για ήχο, να παράγεις και ίσως τελικά τα καταφέρει και απευθυνθεί κάπου, επηρεάσει κάποιον, έναν που πραγματικά νοιάζεται κάπου αόριστα εκεί έξω ή μάλλον κυρίως για εκείνον που δε θα σου δώσει ποτέ την πρέπουσα σημασία κι εσύ πεισματικά ήθελες να τον νοιάξει. Το εσύ έξω από εσένα που θέλεις να κερδίσεις. Γι' αυτή την περίεργη κτητικότητα που όχι μόνο σε προσδιορίζει αλλά και σε επιβεβαιώνει τελικά μέσω του άλλου. Πάλι από την αρχή φωτισμένο, βαφτισμένο ένα νόημα τόσο προσωπικό, βουτηγμένο σε όλο αυτό που δεν μπορείς ακριβώς να εξηγήσεις αλλά και δεν μπορεί από το δικό σου μυαλό, το σώμα και την καρδιά να ξεφύγει. Ο δικός σου άλλος. Βροχή οι σταγόνες σου και η ανάγκη να εκφράσεις, να ακούσεις πρώτος εσύ τα σκοτεινά σου χείλη να απευθύνονται ξανά σε κάποιον που δεν υπάρχει σε ένα γνώριμο δωμάτιο που στάθηκες πάλι μόνος. Και μπορεί να μην υπάρξει όντως ποτέ κανείς που μπορεί να του είπε κάτι ετούτη η φράση: Είναι ανάγκη η απεύθυνση. Κυρίως όταν είμαστε μόνοι. Σε μια αφύσικη παρουσία, σε μια παρουσία που λείπει είτε σε μια παρουσία που υπάρχει και θα θέλαμε να είναι εδώ. Σε μια φυσική παρουσία απ΄ τη στιγμή που υπάρχουμε τελοσπάντων.

Καμμένο χαρτί

Σα να μουν άλλος θα θελα να σταθώ
όπως της τράπουλας το χαρτι στο χέρι
απ' τη μέση και πάνω το άλλο
απ' τη μέση και κάτω το ίδιο να ποντάρω
έτσι, για ένα παιχνίδι στην τύχη
για μια αναμέτρηση στην ισορροπία
σαν έπαιρνε φωτιά η φωνή το μυαλό αστόχαστο ν' ακολουθούσε
σαν άναβαν τα σπλάχνα μου πολύ το σώμα υπάκουο
πρώτη φορά στις φλόγες του ν' αντιδρούσε
να χορεύει το είδωλο μέσα από εμένα στον καθρέφτη
ακίνητος σαν ακροβάτης
να λαχταράω, να με παρατηρώ.