Η πόρτα

Σήμερα η λέξη είναι χρονική. Είναι η λέξη post. Προσδιορίζει το μετά, το συντελεσμένο, αυτό που μένει όταν κάτι θα έχει συντελεστεί. Την ανάμνηση αυτού που συντελείται. Και τελευταία είναι η λέξη ανάμνηση επίσης κολλημένη στο κεφάλι. Κυνηγάμε την ανάμνηση. Είτε αυτού που θέλουμε να ζήσουμε, είτε αυτού που ήδη έχουμε ζήσει. Θυμόμαστε σαν από πάντα και για πάντα θυμόμαστε. To απώτατο παρελθόν. Το απώτατο μέλλον. Ο χρόνος είναι ο μόνος θεός. Ο δρόμος είναι μέσα σε αυτό το χρόνο. Είναι μάταιο να αποφεύγεις να λες τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι μάταιο να προσπαθείς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι η μόνη ηθική προσπάθεια. Δεν πρέπει να καταβάλλεσαι στον αγώνα για οτιδήποτε κάποια μέρα ως post θα καταλογιστεί.

Δεν χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα για να δικαιολογήσω αυτό που μου συμβαίνει. Αν αρχίσω να γράφω το πιθανότερο είναι ότι πολύ σύντομα δε θα με βρίσκω εκφραστικό και θα παραιτηθώ. Αρνούμαι να εξηγώ, αρνούμαι να δικαιολογούμαι, θέλω να γράφω αυθαίρετα κάθε συνειρμό κι αυτό αυτόματα κάτι από το εντός μου να μεταφέρει για να εκτονωθώ.

Σήμερα σηκώθηκα το πρωί και πήγα στην παιδική μου παράσταση. Πήρα καφέ και δυό μπουκαλάκια νερό στη σακούλα, προχώρησα όπως κάθε πρωινό. Έδωσα μια παράσταση που είχε ξεχαρβαλωθεί. Καθημερινά ακολουθώ την ίδια διαδρομή, κάνω τις ίδιες κινήσεις, την ίδια σχεδόν πάνω κάτω ώρα - πολλές φορές σκέφτομαι την ακρίβεια των δευτερολέπτων στα βήματά μου, την ώρα που πατάω το πόδι μου αναρωτιέμαι με πόση ακρίβεια έχω προσεγγίσει και σήμερα την αφοπλιστική μου προγραμματισμένη ρουτίνα στο συγκεκριμένο σπασμένο πλακάκι του πεζοδρομίου σαν ανάγκη να μη συμβεί τίποτα αιφνιδιαστικό, σα να υπακούω σε ένα χρεός παράλογο και μια υπερκόσμια τελετουργία. Μήπως μετανιώσει για κάτι από τα λίγα που μου δίνει και τα πάρει πίσω ο θεός. Ηθοποιός σου λέει μετά και στο άγνωστο εμπιστοσύνη...

Περίεργα όλα αυτά γιατί η λέξη θεός στο κεφάλι μου έχει ετυμολογηθεί χρόνια τώρα από το επίρρημα θάττον, είναι ο συγκριτικός βαθμός του γρήγορα και λέω ότι σημαίνει αυτό που σε προσπερνά, αυτό που σε ξεπερνά, αυτό που σε βασανίζει. Αυτό που (δεν) έγινε και θέλεις να (ξανα)συμβεί. Η λέξη θεός είναι ο ανταγωνισμός μιας στιγμής πεζοδρομίου. Περπατάω αργά στο δρόμο, πάντα περπατάω αργά στο δρόμο κι όποιος κοιτάξει σχηματίζει την εντύπωση ότι είμαι κατατονικός. Ο θεός είναι με τους περαστικούς, o θεός είναι μεταξύ μας ένας λάθος συγχρονισμός, ένας ξεπεσμένος συντονισμός, μια εντύπωση λάθος.

Είμαι πάντα στο δρόμο, κάνω ίδια βήματα με χτες και προχτές ίσως τα ίδια βήματα με πέρσι και οι άνθρωποι προσπερνάνε, πάνε σε χίλιες άλλες δουλειές, συνεχίζουν πέρα από εμένα και σταματάνε τουλάχιστον στην επόμενη, την παρακάτω γωνία από την πόρτα εκείνη που εγώ θα κοιτάξω να μπω. Κάποτε με προσπερνάω κι εγώ. Προσπερνώ κι εγώ την πόρτα εκείνη. Δεν ξέρω πότε είμαι ευτυχισμένος, όταν μπαίνω μέσα ή όταν προσπερνώ.

Γιατί η πόρτα δεν έχει κλειδαριά, δεν έχει χερούλι, δεν έχει διεύθυνση αλλά είναι πάνω στο δρόμο, τη βλέπουν όλοι, την ξέρουν όλοι, περνάνε όλοι απέξω κι εκείνη ευδιάκριτη κι αγέρωχη, επιβλητική, στέκεται μασιφ σίδερο χωρίς κλειδαριά εκεί και περιμένει περιμένει δεν υπάρχει τρόπος ν' ανοίξει κι ούτε κανένας άλλος την επιλέγει και είναι μόνο για εμένα αυτή η πόρτα, είναι φτιαγμένη από κρυπτονίτη που δεν ξέρω τι ακριβώς είναι ως υλικό αλλά ξέρω ότι έχει τη δύναμη ολόκληρη πάνω της και μέσα της να με κρύψει.

Αμυγδαλέα η προπετής

Δεν έχω πολλά περιθώρια να εξηγούμαι γι' αυτό ανθίζω ολοένα νωρίτερα όμως δεν υπάρχουν πολλοί το αυταπόδεικτο να αποζητούνε κι εγώ φαίνομαι μάλλον ακόμα ένα κακομαθημένο κορίτσι με ένα σώμα γεμάτο κλαριά και παρακλάδια του χειμώνα, φυλλαράκια διστακτικά που έχουν μόνιμη την ανασφάλεια της επιβεβαίωσης, την ανάγκη να επιδείξουν κάπως πρόωρα και ευκρινώς το βαθύτερο που νιώθει όταν ξεκινάει κανείς. Στην πορεία τα περιθώρια της προπέτειας αυτής δε μπορούν να διευρυνθούν, έτσι η ανασφάλεια ακυρώνεται και σωπαίνει. Ή αρχίζει μια ώρα άλλη τότε που ενδεχομένως να φέρει άλλους καρπούς, πιό προσοδοφόρους, αρχίζει ένα άλλο μπόλιασμα τότε, ξεκινά ίσως να ανοίγει και μια καινούργια πληγή, γιατί είναι ένα καινούργιο αίμα όλα ετούτα τα πράγματα και ένα κυνήγι για το εύστοχο κάθε σήμανσης, κάθε αντήχησης, κάθε ελπίδας και κάθε λυγμού. Ετούτη τη φορά όλο και πιό βαθιά στη ρίζα.

Το όνειρο

Στον ύπνο μου έβλεπα κινούμενα σχέδια, άνοιξα το ένα μάτι χωρίς να ξυπνήσω ακριβώς κι από τα δύο και χωρίς να φύγει από τα μάτια μου η αίσθηση του ύπνου και ξαφνιάστηκα έτσι μέσα σε αυτό τον ύπνο όπως συνέχιζε το κλειστό να βλέπει όνειρο με την παράλληλη, αληθινή όψη των πραγμάτων στο ανοιχτό μάτι, κι έτσι κρατάω μια επιφύλαξη για την αληθινή όψη γιατί δεν ξέρω ποιά ήταν η όντως πραγματική άποψη γι' αυτό που μου συνέβη, οπότε κρατάω μια επιφύλαξη και για το μάτι που είχα κλεισμένο και για το μάτι που άφησα ανοιχτό, γιατί αυτό που έκανα, να αφήσω το ένα μάτι στο όνειρο και να ανοίξω το άλλο στην πραγματικότητα δεν ξέρω πως έγινε αλλά το έζησα έτσι όπως το γράφω, ως φαινόμενο νευρολογικό, και γι' αυτό το καταγράφω γιατί είναι κάτι που δε μπορώ να αμφισβητήσω και γιατί το έζησα τρομακτικά και η μόνη αλήθεια είναι ότι για λίγο δεν το κατάλαβα ότι είχα ανοίξει το ένα μάτι και ότι για λίγο χάθηκα σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση και με τρόμαξε αυτή η παράλληλη όραση τι ήταν όνειρο και τι μη ύπνος καθώς έβλεπα ένα κοπάδι πουλιά να έχει πάρει λουλούδια στα ράμφη τόσα που δε φαίνονταν τα πουλιά που κουβαλούσαν τα λουλούδια αλλά πήγαιναν να τα ρίξουν κάπου σαν επίθεση σε ένα κτήριο που κατοικούσε κάποιος εχθρός και είχαν και μέλισσες μέσα τους τα λουλούδια. Τότε ξαφνικά άνοιξα το ένα μου μάτι και έβλεπα στην μισή εικόνα του ονείρου μου το δωμάτιο με τις πραγματικές διαστάσεις γιατί ο ύπνος που με έχει αιφνιδιάσει ήταν απογευματινός και είχα ξεχάσει αναμμένα τα φώτα και το άλλο μάτι κοιμόταν κι έβλεπε το κοπάδι τα πουλιά με λουλούδια και μέλισσες κρυμμένα στα ράμφη και τους μίσχους καθώς πήγαιναν σαν ανεμοστρόβιλος καταπάνω στο κτήριο να ρημάξουν το φανταστικό εχθρό μου.