Μικρές εικόνες IX - ο ληστής

Κάποια στιγμή
στην ανάγκη με χέρια διάπλατα καθηλωμένος θυμάμαι
ότι υπάρχει κάπου κοντά μου ο θεός και τότε κυρίως
μου φαίνεται μεγάλη σαν βδομάδα τούτη η στιγμή
και ολόκληρος γολγοθάς ο γύρω μας τόπος
και φτωχός εγώ ενώ είσαι το ίδιο δίπλα μου σταυρωμένος κι εσύ
επειδή θέλω απεγνωσμένα όμως δεν μπορώ με καμία δύναμη,
Χριστέ μου, να σ' αγκαλιάσω.

Αναβατήρας

Η Μεγάλη Τρίτη δεν είναι μέρα σαν τις άλλες
η Μεγάλη Τρίτη δεν είναι καν ημέρα δημιουργίας ή οργής
η Μεγάλη Τρίτη είναι μια στιγμή,
η στιγμή της δεδικαιωμένης πτώσης, της αμαρτίας

Μικρές εικόνες VΙΙΙ - το κελί

Το δωμάτιο πιό κλειστό. Περιορίζεται όλο και περισσότερο χρόνο με το χρόνο κάπως όσο να γίνει κελί, όσο κάθε χρόνο πληθαίνουν απέξω οι πολλοί κι οι τεράστιοι που θέλουν να πιστέψουν ό,τι κάτι καταφέρνουν να εγκλωβίσουν και να σταυρώσουν. Κι αυτό το λένε αγάπη τους.

Μα εγώ ό,τι φυλάκισα απάτη λέω μπορεί να σημαίνει: Κρεβάτι από τίμιο ξύλο και πάνω στο προσκέφαλο εσταυρωμένος, δυό ζευγάρια παπούτσια κατ' αποκλειστικότητα να χεις να συναλλάζεις κάτι στην απείθαρχη διαδικασία πήγαινέλα πήγαινέλα πάνω στα στρωμένα ροδοπέταλα κι όταν σταματάς να δένεις το κεφάλι σου με αγκάθια.

Μικρές εικόνες VII - η φαντασία

Κι όταν θα έχεις να κοιτάς παραπέρα, θα υπάρχει ακόμα στη ανοιχτή θάλασσα εκείνη η τόσο μικρή σπιθαμή που δε βούτηξες, στον απέραντο ουρανό θα υπάρχει νύχτα μέρα εκείνο το δειλό σα παιδί που σου μοιάζει αστέρι, εκείνο το αχνό σύννεφο που δεν τόλμησες να μετρήσεις ή να πιάσεις φοβήθηκες - κυρίως για να μη χαθεί o αέρας o κοπανιστός, καθώς είπες- όπως ακριβώς μέσα στο ατέλειωτο αίμα υπάρχει από πάντα όχι μετάνοια μα λαχτάρα και θέληση για κει που δεν έφτασες. Έστω κι αν δεν υπήρξε στιγμή η πιθανότητα ότι μπορούσες να φτάσεις.

Σάββατο/ Κυριακή

Δωμάτια μυστικά από Σάββατο βράδυ. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι πηγαίνει στραβά και ξεχύνεσαι έτσι, τόσο αχόρταγα, στο σκοτάδι; Με φοβίζουν οι άν - θρωποι όταν αυτο - κίνητα (καμιά φορά ξεχνιέμαι και τη λέξη αυτή τη μετράω για επίρρημα σχεδόν) με καλοντυμένους περιμένουν να ανάψουν όλων των δρόμων τα φανάρια. Φώτα ηλεκτρικά, να ξα - μολυθείς να ξε - σπάσεις. Αυτό το βράδυ, ειδικά. Να προσ - ανατολιστείς μέχρι αύριο που θα βασιλέψει η Κυριακή: η εμμονή στο α - προχώρητο, στο διασκεδαστικό, στο άγριο. Το αν - ήμερο ημέρας όχι συγκεκριμένου Κυρίου με κάπα μεγάλο αλλά ενός κυρίου αόριστα με κάπα μικρό που τίποτα ανθρώπινο δεν επιτρέπει. Χρόνος που δεν επιστρέφει πρέπει να λέγεται Κυριακή. Δανεικό ό,τι ξαν - αρχίζει. Κι α - γύριστο. "Ποτέ - ποτέ" με πόνο στη λήγουσα, καταφατικό. Όχι ερωτηματικό, στην παραλήγουσα "πότε - πότε", αβέβαιο. Όλο μαζί: "Την Κυριακή ποτέ". Για να συν - θλίβεσαι στα κράσπεδα λιγάκι παραπάνω πιωμένος μα πάντα, τόσο πάντα στην πολυπόθητη ευτυχία σου καταδεχτικός. Σα δούλος που περιμένει τα χαλασμένα φανάρια για να ξημερώσει στο δρόμο.

αιχμαλωσία της άνοιξης

Υποστυλώματα

Είμαστε πρόσωπα της αληθινής ζωής. Δεν καταλαβαίνουμε πολλά πολλά από την πραγματικότητα ωστόσο, είναι η αλήθεια. Είμαστε απροσδόκητοι, κάτι περισσότερο από το αισιόδοξο που στηρίζει η λέξη ελπιδοφόροι. Πολλές φορές άλλοι άνθρωποι εξίσου πραγματικοί μας κοιτάνε και λένε ότι ζούμε σε μια γυάλα -τους επισημαίνω εύθραυστη- ή μια σκηνή -φτιαγμένη από κάτι προαιώνια σαρακοφαγωμένα μαδέρια συμπληρώνω-, ότι τα συναισθήματά μας δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, ότι δεν είμαστε πραγματικοί εμείς οι υπερβολικοί και πότε - πότε μας βαραίνει αυτή η ψευδής και αβάσιμη κατηγορία, την οποία όμως εμείς αντιμετωπίζουμε εντελώς πραγματικά με μια απελπισμένη διάθεση για απολογία, λες κι όντως φταίμε, λες και υπάρχει μια συγκεκριμένη μέθοδος για να ζήσει κανείς πραγματικά, αλλά πάνω από όλα γιατί ξέρουμε καλύτερα πώς ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνουμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο μονάχα πραγματικά έχουμε βάλει σκοπό τη ζωή μας να ζούμε.

Μικρές εικόνες VI - η άνοιξη κι εσύ

είσαι αυτά
λουλούδια πολύχρωμα που χάζεψα
δέκα λεπτά περαστικός
στον πάγκο του πλανόδιου
μέσα από ανθρώπους και αυτοκίνητα
στο δρόμο.
θέλησα να αγοράσω, δεν το έκανα,
δε μου αρέσει να ξενοκοιτάζω,
να εξαγοράζω.
να καταμετρώ.
να κοιτάζω μόνο μ' αρέσει, να κοιτώ
και να ναι πάντα πρώτη φορά που θα σε δω
ματσάκια δεκάλεπτα πάντα
από πάντα για πάντα
δικά μας
δικιά μας
σχεδόν μια ολόκληρη
εποχή.

(σημείωση: μόλις πρόσεξα καλύτερα στη φώτο ότι στο καλάθι με τις ανεμώνες υπάρχει ένα χαρτί που γράφει ανορθόγραφα "μονές δέμα". Κι όλο αυτό μάλλον πρέπει να το πω περίεργες συμπτώσεις.)

μανία που την έχω με τα ταβάνια...