Καλή χρονιά

Επιβιβαστείτε

2009: μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να καθήσω και να καταγράψω όλα τα ρήματα των φετινών Χριστουγέννων, όσα ρήματα με επισκέφτηκαν, όσες ενέργειες ορίζουν και περιγράφουν, έτσι σκέτες και αδρανείς, απογυμνωμένες, όπως περιγράφονται οι ενέργειες όταν απομένουν μόνο λέξεις πάνω σε ένα λευκό χαρτί ή πόσο μάλλον στη σελίδα ενός ιστολογίου. Εγώ όμως έζησα μόνος όλη αυτή την παρέλαση από ενέργειες, αρίστευσα μπαίνοντας στο πετσί του πιό παράξενου σημαιοφόρου, έπραξα κι ένιωσα πώς είναι από μέσα να ξεστομίζω ένα ένα όλα αυτά τα ρήματα τη στιγμή κιόλας που σε κατοικούν και συμβαίνουν. Και ξέρεις είναι πολύ περίεργο να νιώθεις μέσα σου τσιμπήματα, τριξίματα, ακκίδες από λέξεις γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι μύθος και τελικά βγαίνουν ελεύθεροι μπόλικοι καλικάντζαροι.

Ύστερα έχασα το μέτρημα και είπα να δεις που όλα αυτά τα ρήματα κατάφεραν και έγιναν αστέρια τελικά γι' αυτό έχασα το λογαριασμό ανάμεσα στο παρελθόν μου, το παρόν και το μέλλον, κύμβαλο αλλαλάζον απέμεινα τώρα ν' αντιλαλώ και γι' αυτό λέξη δε μπορώ να κατονομάσω. Δεν πειράζει, ντιν νταν ντον καλύτερα έτσι, μερικά πράγματα ίσως είναι καλύτερα να μένουν ρήματα ανομολόγητα.

Το κύμα αφήνει πάντα κάτι ανεπίδοτο στη στεριά απ' τη θάλασσα. Γι' αυτό βάλε σημάδια να χτίσουμε όπως όπως στην άμμο.

Ύστερα μου ρθε φυσική αντίδραση σε όλα αυτά η φράση "μικρές πελώριες αναμονές" και η φράση "κανονική επαναληπτικότητα". Κι ύστερα πάντρεψα με τις φράσεις αυτές και λέξεις άλλες όπως "ελλειπτικότητα", "επαναληπτική καραμπίνα" και τη λέξη "κύμα" και έμαθα ότι ο πιό στυγνός θύτης είναι το παραπονεμένο θύμα, όπως αλλάζουν τα χρόνια, από τον προηγούμενο βρίσκεσαι στον επόμενο, εντελώς ξαφνικά, εντελώς κυκλικά, χωρίς ελλειπτικότητα φαινομενικά, ένας (άφευκτος) κύκλος, με μαθηματική ακρίβεια, χωρίς διαπιστευτήρια, χωρίς διαβουλεύσεις, μόνος σε αυτή την κανονική επαναληπτικότητα, μόνος στις μικρές αιώνιες αναμονές σου για λόγια, ρήματα, λέξεις που θα πάρει το κύμα.

Και θυμήθηκα κάτι φαινομενικά άσχετο που ποτέ μου φυσικά δεν είχα ξεχάσει: στη γιορτή των Χριστουγέννων στο Νηπιαγωγείο όλα τα παιδάκια είχαν βρει να κάνουν άλλος ένα αγγελάκι, άλλος ένα αστεράκι, ο πρώτος μου έρωτας την Παναγία. Πόσο είχα συγκινηθεί τότε που εκείνη ήθελε να κάνω τον Ιωσήφ.

Δεν άλλαξε ποτέ η διανομή. Εγώ έπαιξα τον παλιό χρόνο.

Γυάλινος

Ξεκίνησαν όλα σε ένα λούνα παρκ, η πόλη με τα μικρά φωτάκια χριστουγεννιάτικα δε διακρινόταν, ήταν σκέτη, το φόντο, προχωρούσε και γινόταν το λουνα παρκ φυσικό σκηνικό, αποκλειστικός χώρος, δρόμοι άδειοι, παλιοί, ίδιοι, δε φοβόταν, δρόμοι που δε βγάζουν πουθενά, συνέχιζε την αδιακρισία, περπατούσε αυτός όπως μια άγια νύχτα πριν χρόνια πολλά, χρόνια χίλια, ένιωθε αναμάρτητος με ένα περίεργο τρόπο, πόσο λίγο θα κρατούσε αυτό, έτσι ξαναγεννημένος, χρήσιμος μια στιγμή, σκέφτηκε, λες έτσι να περπάτησε κάποτε τη Βηθλεέμ ο μικρός χριστός πριν μπει στην κοιλιά της μαρίας και βγήκε αστέρι στον ουρανό να φυλάξει τον κόσμο, δεν του φάνηκε παράλογη σκέψη, ερώτηση υβριστική, μικρός θεός ή τελοσπάντων προς στιγμήν θεϊκός γόνος για τόσο μόνο μπορούσε να διεκδικεί το δικαίωμα στο αλάθητο, γι' αυτό προχωρούσε, να παρατείνει της ζωής το δικαίωμα.

Έφευγαν μαζί και τα μπαλκόνια, κοιμόντουσαν ήρεμα στα κρεβάτια της πόλης μικρά χαμογελαστά και υποφωτισμένα μωρά, όλες οι μηχανικές κούκλες στα δωμάτια και τα τραινάκια στων μαγαζιών τις μακέττες επιτέλους είχαν σταματήσει, δε φοβόταν, προχωρούσε και πίσω του φώτα θαμπά καθώς άναβαν όλο και περισσότερο στο φόντο μπαλκόνια, δε χιόνιζε, είχε μόνο ένα δυνατό, τόσο γλυκό κρύο και έφευγε μαζί με το κρύο αυτός μες στον αέρα μισός κι ο αέρας απ' την άλλη μεριά μόνος, κανείς απ' τους δυό δεν πήγαινε κόντρα στο ηλεκτρικό ρεύμα του άλλου, αντίθετα και μέσα ο ένας από τον άλλο αυτός κι ο αέρας του προχωρούσαν, τραβούσαν καθένας το δρόμο του, μαζί κι αντίθετα.

Όχι στη χιονοθύελλα, σε μια σφαίρα γυάλινη ένα μικρόκοσμο σε πυρετώδεις ρυθμούς αγάπης, σιγουριάς κι ασφαλείας φέρτον βόλτα, κράτησέ τον στα χέρια σου να με ταρακουνήσεις, κινήσε με στα άγνωστα, λαμπερά στενά του. Για ν' ανάψει το σπίρτο δε χρειάζεται κανένας να ντυθεί κορίτσι, δεν πρέπει κανένας να κάνει τρεις ευχές, δεν πρέπει κανένας να μένει μέσα στον κόσμο μόνος.

Escape

Είναι φορές που δε βγάζει πουθενά η μάχη με τη νύχτα. Στέκεσαι εκεί ανυπεράσπιστος και μόνος μπροστά σε όλα τα σώματα, αναμετριέσαι στο τέλος αποκλειστικά με τη νύστα. Είναι ένας ξεκούραστος εαυτός σε άλλη διάσταση, πολύ πιθανόν και σε άλλη διάθεση ενδεχομένως στο βάθος και περιμένει. Φαινομενικά τουλάχιστον τρισδιάστατος, υπερβατικός κατά βάση. Θέλω να πω ακίνητο το σώμα πάνω στο στρώμα σου, ευκίνητο το σώμα πέρα από το στρώμα.

Για την ώρα πάντως δεν ορίζεις ούτε του πραγματικού καλά καλά το σκόρπιο σου φάντασμα κι όμως ακόμα επιμένεις: δε θες να χαρίσεις στα όνειρα προοπτική ελαφράδας, άλλη μια νύχτα ύπνου δε θέλεις στο σώμα σου να παραδώσεις. Αλλόκοτο, παράξενο ακόμα μια φορά τόσο πείσμα.

Δεν έχει ισχύ το επιχείρημα ότι φοβάσαι τους εφιάλτες, όχι. Σε δοκιμάζουν βέβαια εκείνοι γενναία πότε πότε, αλλά ευτυχώς πετάγεσαι εγκαίρως, ξέφρενα έξω από το μαγαζί τους. Τόσο εύκολα παύεις να είσαι υπερήρωας;

Αλλά αν τυχόν και φύγουν τ' αστέρια. Όνειρο δίχως άστερια τι να το κάνεις, δε το θες. Μέσα στον πόλεμο των απαραίτητων και φωτορυθμικών σου αστεριών λοιπόν όσο προλαβαίνεις πέσε κι αποκοιμήσου. Χριστούγεννα είναι.

Εντάξει, είπαμε σουφρώνω τα μάτια να θαμπώνουν τα λαμπάκια μέσα στα μάτια μου, όμως γιατί αυτά τα Χριστούγεννα έτσι γιαπωνέζικα με κοιτάνε;

Το άπιαστο

Θα ήθελα να τέλειωνα με όλα τα πράγματα όταν είμαι επιτέλους μαζί σου. Θα ήθελα να τέλειωνα με τα ρούχα μου. Τι θα γινόταν αν ίσως κατορθώναμε ν' απογυμνώσουμε μια ολόκληρη από πάνω μας εποχή κι έτσι γυμνοί μέσα σε άδειους δρόμους μέσα στην ερημιά του κόσμου χαρίζαμε ο ένας τον άλλον ένα βράδυ χωρίς σταματημό κι εμπόδια, χωρίς αναλήψεις και όνειρα, χωρίς ακόμα ακόμα τη φτιαγμένη όπως όπως ομορφιά μας. Να έσβηναν οι επιγραφές στα μαγαζιά, να έκλειναν οι περαστικοί τα μάτια, να έκλειναν οι άψυχες κούκλες ακόμα τα μάτια στα καταστήματα, οι βιτρίνες τα στολισμένα τους φώτα, να σταματούσε η πιό ψιλή και η χοντρή βροχή και το σκισμένο κρύο του χειμώνα, να έλαμπαν μόνο τ' αστέρια. Αν με κυνήγαγες γυμνό μέσα στον κόσμο για να με πιάσεις και μ' έπιανες και τι δε θα γινόταν.

Portrait

Νατάσσα Μποφίλιου
Σταυρός του Νότου - 9/12/2009

Λάθος

Το λάθος είναι η αρχή της προσπάθειας που θα στεφθεί με αποτυχία. Το λάθος είναι επάνοδος σε παράδεισο χαμένο. Χρέος νιώθεις ανεπαίσθητο, ανάγκη ξαφνική για ένα ακόμα παράλογο ταξίδι. Σε ένα τοπίο τόσο γνώριμο, ωστόσο χωρίς την παραμικρή νοσταλγία. Το λάθος είναι η μη Οδύσσεια, εσύ όμως μικρός όμηρος πάλι και πάλι. Με ορμή και λαχτάρα ανίερη για το αντίθετο ίσα - ίσα, την ευτυχία. Το λάθος μένει, επικρέμαται, εκκρεμεί με τρόπο ανεξιχνίαστο πάνω από κάθε κεφάλι. Το λάθος είναι ανεξιχνίαστη περιοχή. Κάπως κάπου αλλού άλλοτε, πριν κι από τα πιό παλιά χρόνια, γνώριμη, στιγμιαία περιοχή μα χώρα λησμονημένη. Κατά λάθος. Και λάθος είναι εδώ και τώρα τούτη η καταγραφή. Η αποθήκευση. Ο ανεξερεύνητος δρόμος, ο δρόμος που λες σε κάθε λαχανιασμένο σταθμό "ο περισσότερες φορές ταξιδεμένος". Όσο βαθύτερα μέσα μπαίνεις θα χάνεσαι: Το ίδιο και το ίδιο λάθος. Μέχρι ο θάνατος στιγμές στιγμές να ξεγελιέται, ξανακερδισμένος καιρός η ροπή για νερό και χιλιάδες τότε ομόκεντροι κύκλοι, λάθη χωρίς μοιρολατρεία καμιά, πολλά μικρά και απλά γεγονότα, αυτό που δεν κατάφερε να συμβεί σε συνάρτηση με αυτό που κατάφερε και συνέβη, πράξη πριν από την πράξη, τελικά όλα απόπειρες για ζωή πάλι και πάλι. Ταράζεις πότε πότε με την ίδια πέτρα τα νερά, ράθυμα και επαναληπτικά στέκεσαι με όλη τη σαστιμάρα και πετάς την πέτρα από την άκρη σου στο κέντρο της λίμνης.

Antoine

Lady of Spain, I adore you
right from the night I first saw you
my heart has been yearning for you
what else could any heart do?

Lady of Spain, I' m appealing
why should my lips be concealing
all that my eyes are revealing?
Lady of Spain, I love you

Αυτά δεν είναι λόγια από μια ακόμα διασκευή για την κυρία της Ισπανίας. Αυτά είναι τα τελευταία λόγια που σιγομουρμουρίζει ο μαθητευόμενος σερβιτόρος Antoine μέσα στο μπιστρό "Το μεγάλο βόδι". Παίζει πάντα το ίδιο μονότονο ακκορντεόν πάνω στη σκηνή. Απόψε για μια τελευταία παράσταση. Και είναι η πρώτη ίσως φορά που τραγουδώντας ένας κεκές θα τραυλίζει.

Δύο βασικές μελωδικές γραμμές έμαθα να παίζω ως τώρα αδέξια στη ζωή μου. Τη μελωδία της ευτυχίας στο πιάνο και την κυρία της Ισπανίας στο ακκορντεόν.

Απόψε εκεί γύρω στα μεσάνυχτα μετά την παράσταση θα πάρω αγκαλιά τον μικρό μου Antoine να πάμε - χορεύοντας μαζί - λιγάκι παρακάτω...

Αν μας πετύχετε στη διαδρομή, δε σας ζητάμε τίποτα περισσότερο από ένα παλαμάκι.

Δε θα τανε σωστό να χάσουμε το ρυθμό μας μέσα στον κόσμο ;)

Αδάμ

Είναι προχωρημένη νύχτα. Περίμενα ώρα πολλή να μην έχει αντιστάσεις το κορμί, το χέρι ελεύθερα να καταγράφει ό,τι πρώτο έρχεται στο κεφάλι. Ενός λεπτού απόδραση, έκπτωση από παράδεισου ύλη. Όμως δε θέλω άλλες παρομοιώσεις απόψε, κενά, ξέφωτα, κήπους. Πότε είχαν νόημα τα σκηνικά μπροστά στην ανθρώπινη γύμνια; Πόσο θέλω, αχ, ναι, πόσο πολύ στ' αλήθεια θα ήθελα -συγγνώμη, για προσευχές γεννήθηκα, για πράξεις ακατανόμαστες όχι- έτσι ατιμώρητα να σταθώ μια στιγμή οπουδήποτε με σύντροφο μόνο την έντιμη αποκοτιά κι ολόκληρη την ανθρώπινη γύμνια, να ντύσω το λειψό πλευρό χωρίς άλλες προσθήκες ή παρομοιώσεις, να κερδίσω ζεστασιά με ένα τίποτα που φόρεσα πρώτη φορά ρούχο. Να μη χρειάζεται ασυδοσία άλλη, να μην κουράσω ανθρώπους ξανά, να μην άκουγες, θεέ μου, κι εσύ ένα ακόμα βλάσφημο στόμα, από όλα ετούτα την παραμικρή να μην άκουγες λέξη. Κι αν έφτανα ποτέ στην ανθρώπινη λαλιά, έτσι ξεκάθαρα για καλό και κακό να μιλήσω, απροστάτευτα, χωρίς σταματημό και λογοκρισία καμιά, χωρίς ψυχαναγκασμό ή απολογία, χωρίς μήλο του Αδάμ στο λαρύγγι, να έλεγα ότι ανθρώπινο δεν είναι η μοναξιά. Πιό βαθύ ανθρώπινο κι απ' τη μοναξιά είναι η ενοχή μέσα σε τούτη την προχωρημένη νύχτα.