Happening

Σημασία δεν έχει πώς και τι. Σημασία έχει ό,τι γίνεται. Όπως συμβαίνουν όλα ανά πάσα στιγμή. Με μια δόση ανθρώπινη προαίρεση και με μπόλικη ή ελάχιστη πρέζα υπερκόσμια τύχη. Και δεν έχει νόημα τώρα να περιγράφει κανείς ακριβώς ένα και μόνο συγκεκριμένο γεγονός. Πώς ήταν η διαρρύθμιση στο δωμάτιο, πώς έχωσε το βλέμμα του την ώρα εκείνη ακόμα και ο ήλιος, ότι ήταν μεσημέρι Κυριακής και ήμασταν μαζεμένοι τριγύρω. Ωστόσο, ξέρω. Τα έζησα με λεπτομέρειες, τις θυμάμαι επακριβώς. Μπορεί να θέλω όλη αυτή την περισπούδαστη, τυραννική ακρίβεια κατά βάθος να ξεχάσω. Καρέ - καρέ. Δεν έχει σημασία. Αυτό που προσπαθώ να ζω είναι για τα μικρά λεπτά και τον τρόπο που ο χρόνος άλλοτε γενναιόδωρος και άλλοτε βασανιστικός χαρίζεται και στερείται. Πάντως συμβαίνει. Ο μήνας Φεβρουάριος από κατασκευής υπολείπεται, ο φετινός πέρα από μέρες βγάζει πολύ λιγότερους απ' τους δικούς μου στη σούμα, πάτησε γκάζι να τελειώνει και φεύγει από δω. Πάντως, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς και το γεγονός ότι απόψε για τον ίδιο Φλεβάρη είναι το τελευταίο βράδυ μιας τρελής αποκριάς φουλαρισμένης στο κέφι...

Αρχιτεκτονική ονείρου στην πόλη των Αθηνών

Μας επιβάλλονται τα κτήρια σε διάταξη ορθοπεδική
τo τσιμέντο στα μάτια και κάψιμο απ' τον ήλιο στα μάγουλα
ανάμεσά μας τόσο φως σε παρενδυσία

Αλκυονίδες ημέρες
τσικνοπέμπτη
οικόπεδο κέντρο Αθήνα

Οι καλύτερες Αποκριές φοράνε τα ίδια τα ρούχα μας
όλες αυτές οι σκάλες από κάπου έρχονται και
κάπου εξαφανίζονται ντύνονται καπνός και είναι κάφτρα μας
πάντως ανεβαίνουμε - κατεβαίνουμε όλο αυτό δε το λες
περπατάμε ωστόσο, σε αυτή την τόσο πραγματική πόλη εμείς απλά
κι ανισόπεδα
περπατάμε

Άνευ προς το παρόν

Σιγά σιγά γέρνω. Hμέρα στη δύση κι ώρες οχτώ καθυστέρηση. Πάντα η καθυστέρηση είναι γεγονός ατόφιο, οι οχτώ ώρες θα πειράξουν; Το μόνο που θέλω είναι να παραδοθώ άνευ όρων, μωρό μου, σ' εναν ύπνο συθέμελο κι εκεί μέσα στις ασπρόμαυρες σκιές και τις ώρες να κοιτάξω επιτέλους ξεκάθαρα τα περιγράμματα των πραγμάτων έτσι ώστε όταν ξημερώσει με το καλό ο θεός την πολύφωτη ημέρα να μπορώ να ξέρω και να διαλέγω αυτό που με κόπο θ' αντέχει μετά από χρόνια ακόμα. Κι αυτό δεν είναι μοιρολατρεία, ούτε θεοφάνεια. Είναι ο πόθος για τη σωστή επιλογή. Που εγώ την έχω κάνει...

Μεταφορά

Εχω δανείσει τόσο πολύ το σώμα μου. Κάθε βράδυ κοιμάμαι με άλλο. Μ’ αρέσει αυτή την ώρα ειδικά να απογράφω τα κατορθώματα της μέρας που πέρασε. Γιατί τώρα ακριβώς είναι η ώρα που δεν ελέγχω τη μέρα. Και το σώμα μου. Λίγο πριν κοιμηθεί. Που γίνεται κάτι άλλο. Κανείς ωστόσο μην κατηγορήσει ποτέ για έλλειψη αληθοφάνειας το σώμα ετούτες τις στιγμές μας. Με νάρκες απόψε κοιμάμαι. Μπορεί ποτέ κανείς να κατηγορήσει έναν στρατιώτη που διαμελίστηκε επειδή χύμηξε για το καθήκον και την τιμή του σε ναρκοπέδιο -ακόμα και παιχνίδι να ναι; Σε ναρκοπέδια όλοι, σοφοί κι ηλίθιοι, εν αγνοία κοιμόμαστε.

Πρώτος εγώ σήμερα στο λεωφορείο. Ο δρόμος ανοιχτός, τα σκυλιά δεμένα και νιώθω το λεωφορείο να τρέχει αύτανδρο πλην εσού ξαφνικά, όχι παράλογα, όχι επικίνδυνα, όχι σαν τρελλό αλλά με έναν ρυθμό πιό γρήγορο από κείνο τον οποίο εγώ με το σώμα μου μπορούσα την ώρα εκείνη να αφομοιώσω. Μεταφέρομαι. Επί κιλίβαντος τροχοφόρου όπλου: το λεωφορείο με τρέχει. Μαζί του κι εγώ. Στη θέση που εξασφάλισα να κάθομαι. Το θέαμα τούτο σαν όνειρο και ρεμβάζω: Όλα, οι χειρολαβές, οι θέσεις, οι άνθρωποι που κάθονται, οι άνθρωποι που στέκονται όρθιοι, ο οδηγός ισορροπούν και τρέμουν. Τα τζάμια τρίζουνε, νομίζω πως θα σπάσουν. Οι μηχανές δεν ξέρω τι κάνουνε, άλογα με πηγαίνουν. Μεταφέρομαι. Με λακούβες. Και το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι κάθε λεωφορείο το κινεί δυναμικά αυτή η αστάθεια όσο κι εμένα αδιέξοδα αυτής της μετακίνησης τότε και του ύπνου τώρα εντός ολίγου η ακινησία.

Καληνύχτα.

Η επιλογή του βίντεο σήμερα έχει να κάνει μάλλον με το τι έγινε μετά. Για κείνον που μπήκε μ' ενα σάλτο μες το λεωφορείο. Λίγο πριν από εσένα που έμεινες να κοιτάζεις πίσω. Σε άλλη οδό, αλλά στ' αλήθεια πόση σημασία έχει το ναρκοπέδιο αφού δεν κοιμάσαι στο κρεβάτι μου απόψε;

Νεφελοκοκκυγία

Χτες βράδυ μύρισα ξαφνικά μέσα μου κοτέτσι...

Στάθηκα εδώ και δεν έφτασα παρακάτω γιατί διακινδύνευσα στην ερώτηση πού πηγαίνω και ήξερα τί ήθελα μόνο που να με εμπιστευτώ δεν μπορούσα και τρόμαζα μέσα στα όνειρα από το χάος που θα είχε μια πτώση στο κυνήγι των ονείρων. Έχω υψοφοβία, τί είναι κυνήγι; Να πηδήξω από τα σύννεφα δεν θα ταν συντριβή στο έδαφος, θα ταν καταβύθιση στη θάλασσα κι όσο ψηλότερα σταθείς τόσο βαθύτερα βυθίζεσαι λένε. Δεν έχω υψοφοβία τελικά. Είμαι απλά προκατασκευασμένος κότα.

Bitter way

Maybe I' m a dancer...

Άντε καληνύχτα τώρα χωρίς πολλά πολλά.
Μόνο το reflections του Χατζιδάκι άσε με να πάρω μαζί μου.

Β' διαλογής

Πόσο θα θελα να βγω απόψε στη σκηνή και να ουρλιάξω ένα τραγούδι! Έτσι κακότεχνα, όπως μπορώ, ας γδάρω το λαιμό μου εν ανάγκη, κανένας έτσι κι αλλιώς δε θα παρασταθεί -έστω μια halls με vaporaction που μαλακώνουν και γλυκαίνουν, ρε παίδες, το λαιμό- κι εξάλλου δε βλέπω να ωφέλησε και πουθενά η τεχνική στις συνθήκες ευρέσεως εργασίας...

Ναι, Χριστέ μου, μ' αρέσει όταν γίνομαι μελό και drama queen όταν γίνομαι μ' αρέσει, αλλά, δε βαριέσαι, το μελό είναι ένα πάθος εντελώς ακίνδυνο, καταγέλαστο εντέλει. Μεθάμε στη σκηνή η Νίνα του Τσέχωφ κι εγώ κι εσύ από κάτω στα κατ' ιδίαν show πάντα χειροκροτάς και διασκεδάζεις. Τόσες χαμένες σου' κανα προσευχές, δεν εξηγείται αλλιώς, σου αρέσουν κι εσένα προτάσεις επιφωνηματικές επάνω στο σταυρό, αυτό είναι όλο...

Επιφωνηματικές εκφράσεις: Μαρτυρούν ευχάριστη έκπληξη όταν είμαστε μικρά παιδιά και μας παίρνουν επιτέλους ο μπαμπας κι η μαμά το αγαπημένο μας δωράκι ή κάποιες άλλες απροχώρητες στιγμές όταν όλα έχουν φτάσει σε εκείνο που δεν έχει παραπέρα και γινόμαστε μεγάλοι. Παιδιά τα μεν, αποπαίδια τα δε. Τετέλεσται κι ακολουθεί θαυμαστικό εν πάσει περιπτώσει.

Έχω μείνει δίχως λέξεις τον τελευταίο καιρό κι αυτές που βρίσκω όλο κάπου και πάσχουν, αρνιά αλαφιασμένα τρέχουνε δεξιά αριστερά φιλότιμος ποιμένας εγώ μα κάπου όλο χάνω τ' αρνιά μου
Ακούω μόνο πότε πότε στα δειλά; στα κουφά; στα βουβά; -τύμπανο το σώμα έγινε ή μπορεί να έχω πνιγεί και να μην καταλαβαίνω- μια φωνή
σε κάτι απολήξεις νεύρων στα χείλια θυμίζει τη φωνή τη δικιά μου
άλλαξα μάρκα κι ωστόσο καπνίζω τώρα πιό βαριά τσιγάρα
η πόρτα τρίζει αλλά είναι απλά που γεμίζει το φόβο στο στόμα μου συνέχεια σιγά σιγά
τα βράδια ο καπνισμένος αέρας
ο Βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει λοιπόν
όλο λέξεις πατάει εδώ κι εκεί κι ακούω στις σάρκες μου ένα ρήμα σαν πιάνω,
ανοίκειες επιφωνηματικές προτάσεις για κάποιο πράσινο λιβάδι
όλο και πιό κεί κι όλο και πιό κει. Ως εδώ και μη παρέκει!
Κλείνω τα χέρια μου στα πλήκτρα. Και, χριστέ μου, πόσο πονάω!

Ο πόνος είναι από μόνος του πρόταση επιφωνηματική, απρόσκλητη κι αιφνιδιάζει. Χωρίς καλολογικά στοιχεία, χωρίς κάν ουσιαστικό, χωρίς ρήματα, υποκείμενο αγνώστων λοιπών στοιχείων χτυπιέται και σφαδάζει. Και αυτός ο ήχος ποτέ δεν καταλαβαίνεις από που πάει και βγαίνει ακριβώς, από ποιό υπόλλειμα της αρνίσιας, της σφαγμένης σου ψυχής έγινε πάλι απόψε χαλκός και ηχεί, κύμβαλο κι αλαλλάζει.

Ωδή κορασίδος εις καιρόν Φλεβάρην

Ο πρώτος μήνας κύλησε νερό. Αυλάκι κρύο κύλησε το νερό, νότισε το Φλεβάρη. Γειά σου, μήνα. Δεύτερε. Γιατί σε λένε μήνα? Γιατί δε σε λένε λεύτερε? Γιατί δε σε λένε τουλάχιστον Βλεφάρη, θα είχε αν μη τι άλλο μιαν χάρην γούστου ετούτη η προσωνυμία... Είσαι σταθμός όλο διακόσμηση μπαρόκ, μένω ξωπίσω μπουκάλα εγώ, τύπου τρώω κοτσίδες πως λέμε... Κι έπειτα σε λένε και Φλεβάρη... Είναι όνομα αυτό για μήνα ολοκληρωμένο? Τι κάνεις δηλαδή, φλεβίζεις? Γεμίζεις αίμα τις αμυγδαλιές και, θαρρείς, ξεγελάς, ερωτύλε. Τι πασέ! Πρώτη φορά το τολμώ για τις ορμές ενός μήνα ακόλαστη εγώ έτσι όπως μιλάω. Ακαρδε χρόνε, χρόνε σκληρέ, εσύ μόνο μπορείς και κυλάς με μια δύναμη αλλοπρόσαλλη, διαρκώς μου φωνάζει "φτάνω". Αχ, εσύ ξεγελάς κι ανθίζω ανάπηρη εγώ. Πάντα ύστερα δεν έχω πού την κεφαλήν κλίναι. Και θα μαραθώ. Τα πέταλα θα τινάξω. Ω, πόσο ρομαντικό φινάλε, ω τι φινάλε δραματικό! Ταιριάζει ομολογουμένως γεναιόδωρα σε μένα και σε σε. Κουτσοφλέβαρο φινάλε. Και θα γελούν μαζί μας οι περαστικοί από δω. Οι ίδιοι που χάρηκαν ότι πέρασε καιρός και ο χειμώνας μαζί σου. Δε βαριέσαι, συνηθισμένα τα χιόνια στο βουνό, συνηθισμένη κι εγώ στην χωλή δούλεψή σου. Καλώς ήρθες, πρόλαβες ακόμα τα μαγαζιά ανοιχτά, ξεπουλάμε εκπτώσεις.