Δεν έχω λόγια πολλά. Είμαι φωτογραφία. Βέβαια λένε πως φωτογραφία μιά πότε - πότε φλυαρεί λέξεις χίλιες.
Μόλις περιλήφθηκα στο προσωπικό αρχείο κάποιου μαζί με δυό τραγούδια που έπαιξε απανωτά το κασσετόφωνο στο αυτοκίνητο τη στιγμή που εκείνος αντίκρυσε φέτος τη λεγόμενη πανσέληνο του Αυγούστου.
Δεν ξέρω αν όντως το φεγγάρι έχει τη δύναμη, μα λένε πως έχει τον τρόπο να επηρεάζει τα υγρά μας. Και είναι γεγονός ότι φωτογραφία αληθινή μόνο μέσα στο νερό εμφανίζεται. Όπως κι ο άνθρωπος μέσα σε νερό. Άρα, δεν ξέρω, μπορεί και να μην είμαι μιά φωτογραφία τελικά. Μπορεί να 'μαι και άνθρωπος.
Ο άνθρωπος που τράβηξε τη φωτογραφία. Ο άνθρωπος που είδε με τα μάτια του φέτος το αυγουστιάτικο φεγγάρι έτσι μέσα στη θάλασσα. Ο άνθρωπος που άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά τα συγκεκριμένα δύο τραγούδια. Ο άνθρωπος που σιγοψιθύρισε με τη γλώσσα του μερικές λέξεις από εκείνα τα τραγούδια. Τέλος, μπορεί να'μαι κι ο άνθρωπος που κατάλαβε και τη φωτογραφία που έβγαλε και τα τραγούδια που άκουσε. Σε μια γλώσσα άλλη όμως. Τη γλώσσα τη δικιά του. Που κάτι του εμπιστεύτηκε: Οι καλύτερες φωτογραφίες είναι αυτές που βγάζουν τα μάτια μας. Τα μάτια μας είναι ο φωτογράφος.
Βλέπουμε με τα μάτια μας. Ακούμε με τα αυτιά μας. Γευόμαστε με το στόμα. Φιλάμε με τη γλώσσα μας. Ακολουθούμε φυσικές διαδικασίες. Φλυαρούμε πότε - πότε για τις διαδικασίες αυτές. Στη γλώσσα μας όμως. Κάτι. Κάτι που μέσα συγχωρεί μια δύναμη άλλη που εκεί μέσα ταυτόχρονα κι αυτή μοιάζει να μην αντέχει. Ποιός το καταλαβαίνει; Φορές - φορές ούτε κι εμείς οι ίδιοι. Και φταίει ποιός που κανείς δεν κατάλαβε; Ενδεχομένως ένας Κύκλωπας κανένας. Η σελήνη που κοιτάζει με ένα ορθάνοιχτο μάτι.
Εγώ λέω το ένα και νιώθω ο ίδιος πάλι εγώ και το αντίθετο από το ένα που είπα τώρα μόλις. Ίσως η σκέψη μου να πήγε από το ένα και στο μηδέν. Η άλλη όψη της ίδιας σελήνης. Σύστημα δυαδικό.
Με μία ορμή που κι εμένα ακόμα συναρπάζει. Και ζω για τη στιγμή που ο ρεαλισμός συμβαίνει, όπως θα πρέπει κανονικά να συμβεί. Με τη δύναμη την αλλιώτικη που βαθαίνει και το ίδιο το σύμπαν σε μιά πραγματικότητα εξώ - πραγματική, υπερ - ρεαλιστική, μετά - φυσική -πώς τη λένε δεν ξέρω- ώστε οι εικόνες να αποκαλύπτονται τότε και μόνο τότε ξεκάθαρες και σχεδόν από μόνες τους διαυγείς. Ολόκληρες. Δυό κομμάτια φεγγάρι σε κοινή, ει δυνατόν, αποκάλυψη.
Ξεκολλάνε από την πραγματικότητα ή την αλήθεια οι εικόνες -σκέψου στην κατάσταση αυτή νομίζω εγώ ο αθεράπευτα αδρανής πως ούτε καν ξέρω πώς λέγεται ακριβώς η κατάσταση η άλλη που τα πράγματα παραμένουν ήσυχα στη θέση τους- και γυρεύω το χρόνο που όλα αποκτούν το άλλο τους νόημα, την άλλη τους σημασία ή και την ουσία τους τελικά. Τότε, όταν όλα υπερίπτανται σε ένα τεράστιο πολύχρωμο κολάζ μπορεί να δώσεις κι εσύ τη δική σου τάξη στο σύμπαν. Τα δικά σου μετέωρα σου επιτρέπεται επιτέλους τότε πιά να συνθέσεις. Να γεννήσεις σα τη σελήνη την ανταύγεια της μέσα στης θάλασσας το νερό.
Πανσέληνος σημαίνει ο γεμάτος και ο ολόφωτος. Σκέφτομαι ότι παραμένει πάντοτε μια αθέατη πλευρά του φεγγαριού, όμως την ίδια στιγμή παρηγοριέμαι με το φεγγάρι που τώρα κοιτώ γιατί είναι η άλλη όψη ενός κατάδικού μου ήλιου. Κι έτσι στέκομαι μετέωρος στον ουρανό. Ίσως τελικά να είμαι το ίδιο το φεγγάρι. Σε αυγουστιάτικη πανσέληνο.
Κοίταζα μέσα στα μάτια να δω κατάματα λίγες ρυτίδες
