H διασάλευση της ομορφιάς με αποσυντονίζει. 
Ήθελα στο μπλογκ μου να υπάρχει μια ανάρτηση στις 29 του Φλεβάρη που μας πέρασε. Ποτέ δεν κατάφερα να διαχειρίζομαι με επιτυχία τον χρόνο. Πάντα κάτι δεν έφτανε ακόμα κι όταν είχα μια μέρα παραπάνω εδώ που τα λέμε. Πάντα περνούσε. Ο χρόνος. Σαν έρωτας. Προσπερνούσε.
Στα αρχαία ελληνικά δεν υπάρχει η λέξη "όμορφος" μα υπάρχει η λέξη "ωραίος". Έχω εμμονή με τις λέξεις ξέρετε. Ωραίος σημαίνει κάτι περισσότερο από εύμορφος, σημαίνει της ώρας, ο κατάλληλος για την περίσταση, για την χρονική στιγμή και τις συνθήκες. Ένας έρωτας, ένα "σε αγαπάω" μόνο ωραίο υπ΄αυτή την έννοια μπορεί να είναι. Το αληθινό ευτύχημα θα είναι να είναι αυτό το "σε αγαπάω" και οριακό. Τότε κλείνει το ω- από το ωραίο σε ο-, γίνεται οριακό κι οι παρενθέσεις φεύγουνε και γίνεται ο κύκλος. Οι ωραίες στιγμές, ξέρετε, πενθούν με την έννοια ότι είναι στη ζωή λίγες και φθείρονται από τον χρόνο.
Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος εραστής φοβάμαι. Κι αυτόν μόνο για το ελάχιστο μπορείς να τον κρατήσεις αγκαλιά σου. Δεν μας ανήκει τίποτα. Ούτε η αγκαλιά μας στην ουσία. Αν είχα, όσους είχα, έρωτες στη ζωή μου, χαρίζω σε όλους μου τα πιό ωραία "σ΄αγαπώ". Με κανένα δεν χώρισα. Ούτε θα χωρίσω.
Jirashimosu, Billzouk, ceralex, για την πρόσκληση σας ευχαριστώ. Κι επειδή η πρόσκληση ήταν αυτή τη φορά διπλή, ένα bonus track για το τέλος. Δεν κυκλοφορεί σε βίντεάκι στο you tube. Παραθέτω τους στίχους του Ευριπίδη μεταφρασμένους από το Χειμωνά και ελπίζω να έχετε υπόψιν την ερμηνεία του από την Ελένη Βιτάλη.
Του έρωτα μέγα κακό σπαράζεις τους ανθρώπους σπαράζεις τους ανθρωπους με ματωμένους κόπους αυτοί που αγάπησα ξεχνούν με ματωμένους κόπους αυτοί που αγάπησα πενθούν για όλη τους τη ζωή για όλη τους τη ζωή αχ, δέσποινα μου, παρακαλώ, το βέλος σου που είναι χρυσό, λυπήσου με, και ποτέ μη μου σημαδέψεις την ψυχή με τη βαμμένη την αιχμή στον πόθο βαφτισμένη ας είναι ευλογημένη η σωφροσύνη των θεών που με κρατεί αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω ω, εσύ, ξόρκι των ερώτων των κρυφών, από στάχτη παρθένων εραστών, φυλαγέ με, ποτέ έρωτα μη νιώσω το ξέρω καλά μη μου το λες σε είδα δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα δεν έχεις φίλο για να σε γιάνει στη δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα κι αν η κατάρα πιάνει τέτοιο κακό να πάθει όποιος στο πλάϊ μου μ΄αγάπη δεν εστάθη κι αν η κατάρα πιάνει τέτοιο κακό να πάθει όποιος στο πλάϊ μου μ΄αγάπη δεν εστάθη του έρωτα μέγα κακό σπαράζεις τους ανθρώπους σπαράζεις τους ανθρώπους με ματωμένους κόπους αυτοί που αγάπησα ξεχνούν με ματωμένους κόπους αυτοί που αγάπησα πενθούν... πενθούν... πενθούν...
